Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2006

Υπουργείο ονείρων

Εγώ και τα όνειρα έχουμε διακόψει κάθε είδους επαφή. Μάλλον για την ακρίβεια ουδέποτε αποκτήσαμε οποιαδήποτε μορφή επαφής πέρα ίσως από δύο τρία διπλωματικά επεισόδια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ακόμα και τότε δεν ξέρω αν στην ουσία είχα οποιαδήποτε επαφή με τον κόσμο των ονείρων, ή αν απλά σκεφτόμουν στον ύπνο μου και συνέχισα την σκέψη μου ξυπνώντας. Πιθανών ένα υβρίδιο. Μιας και ακόμα και αυτές τις τρεις φορές, ο κόσμος των ονείρων δεν ήταν παραμυθένιος, μαγικός, με σταχτοπούτες ή δράκους, αλλά αποτελούσε κομμάτι προβληματισμού της καθημερινότητάς μου, με σκηνικά ρεαλιστικά παρμένα από την ίδια την ζωή μου, λες και είναι συνέχεια σκέψεων του προηγούμενου απογεύματος. Όποια και να είναι η σχέση μου με τα όνειρα όμως, το σημερινό σίγουρα κατατάσσεται στους εφιαλτικότερους εφιάλτες.
Κανένας μπάλορ δεν ανέβηκε να με σκοτώσει, καμιά καταστροφή δεν συνέβη. Όλα ήταν ήρεμα, ωραία, οι σκέψεις καθημερινές, τα καθημερινά προβλήματα δηλαδή που στοιχειώνουν κάθε βράδυ τον ύπνο μου και εκδικούνται για την πλήρη έλλειψη άγχους που παρουσιάζω όταν είμαι ξυπνητός. Ο εφιάλτης περιορίζεται σε ένα μικρό συμβάν και την διατύπωση της απλής φράσης: «Δεν μπορείς τα το δεις, αλλά δυστυχώς υπάρχει». Υπάρχει και η σημασία του είναι απλή. Ένα αμείλικτο χέρι αποφάσισε να αλλάξει τους «όρους λειτουργίας» και τους «χρονοδιακόπτες». Όσα περίμενα ή ήθελα, ή σχεδίαζα γιατί ήθελα, απλά δεν γίνεται να γίνουν. Και όμως φαινομενικά τίποτε δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται να συμβεί τίποτε σε εμένα – μιας και δεν άλλαξαν οι δικοί μου όροι.
Ένας «μάγος» πράττει πάντα αυτό που θέλει, ακριβώς την στιγμή που θέλει. Δεν καθυστερεί ούτε στιγμή, δεν βιάζεται ούτε στιγμή (εξ ου και δεν χρειάζεται ατζέντες). Ορισμένες φορές όμως δεν αρκεί. Ορισμένες φορές η ολοκλήρωση απαιτεί και άλλους μάγους.
Καλώς ή κακώς, η φύση αποφάσισε πως ο άνθρωπος δεν θα είναι «ον μοναχικόν», όσο και αν κάποιοι θέλουν και επιχειρηματολογούν για το αντίθετο (και όποιος τα έβαλε με την φύση ξέρουμε που κατέληξε…). Θα επιβιώνει και θα ευτυχεί μόνο παρουσία συνανθρώπων. Παρά την συλλογικότητα όμως, καθένας είναι αυτόβουλος. Και έρχεται το μεγάλο ερώτημα. Ποια η λεπτή διαχωριστική γραμμή που κάνει την στέρηση της ελευθερίας ευεργετικότερη της ελευθερίας επιλογών; Ποιο το σημείο που βλέπεις ανθρώπους να καταστρέφονται και αποφασίζεις να κάνεις κάτι «άσχημο ή ανήθικο» για να σταματήσεις την κατρακύλα τους; Πόσο αλλάζει αυτό το σημείο όταν αυτοί είναι άνθρωποι που αγαπάς; Πόσο αλλάζει αυτό το σημείο αν αυτό τελικά επηρεάζει τον εαυτό σου; Πόσο αλλάζει αυτό το σημείο αν αντιληφθείς ότι τελικά όλα σε επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό;
Η μόνη πιθανότητα να απαλύνει ο εφιάλτης θα ήταν αν τουλάχιστον κοιτώντας δυο μάτια μπορούσες να πεις δείχνοντας δύο άλλα: «Θα ‘σαι πάντα εδώ». Ούτε αυτό όμως μπορούσα να το κάνω.
Δεν ξέρω ποια η στιγμή που από «ασυνείδητη ονειρική» σκέψη, το σκηνικό έγινε συνειδητός προβληματισμός. Λες και δεν υπάρχει αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή. Λες και σκεφτόμουν στον ύπνο μου και συνέχισα την σκέψη ξυπνώντας. Λες και δεν ήταν εφιάλτης αλλά πραγματικότητα. Και ξαφνικά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως δεν έγιναν όλα αυτά. Αλλά πλέον είναι σαν τα έζησα και συνεχίζω την σκέψη να δω που θα με βγάλει. Λες και δεν υπάρχουν όνειρα αλλά παράλληλες πραγματικότητες που με αφήνουν που και που να ρίχνω μια ματιά.
Και ξυπνώντας συνειδητοποιείς πως η καρδιά σου πάει να σπάσει. Πετιέσαι πάνω, πετάς τα σκεπάσματα, θες να τρέξεις να φύγεις, να ξεφύγεις....


Με χαλάει τελικά ο ύπνος.
Δεν φτάνει που κοιμάμαι ελάχιστα και συνεχώς νυστάζω.
Πρέπει να τον κόψω εντελώς για να ηρεμήσω…

14 σχόλια:

  1. Όμορφο κείμενο συνέταιρε, μελαγχολικό αλλά όμορφο και αληθινό. Δυνατό. Γεμάτο από περισσότερα όνειρα απ'όσα ίσως και ο ίδιος θα ήθελες να παραδεχτείς! Νομίζω ότι έχεις δίκιο, η διαχωριστική γραμμή είναι λεπτή και έρχεται πότε σαν όνειρο, πότε σαν εφιάλτης να σου θυμήσει όσα ονειρεύεσαι -ανεξάρτητα από το αν κοιμάσαι...
    Καλημέρα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάλλον τον ξύπνιο σου πρέπει να κόψεις! Αυτός σε χαλάει και σου βάζει ιδέες ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χμμ.. μπορείς πάντα να ψωνίσεις ένα όνειρο!

    Κομματάκι απογοητευμένος ή κάνω λάθος;

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Sliding doors ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο? Πραγματεύεσαι την ονειρικότητα ή ονειρεύεσαι την πραγματικότητα? Τα παράλληλά σου σύμπαντα άραγε συναντώνται στο άπειρο? Πάντως, καλύτερο να ονειρεύεται στον ξύπνιο του κανείς, παρά στον ύπνο του! ;-D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος3/11/06 7:55 μ.μ.

    dr confused says:
    Άσε τα όνειρα και τους εφιάλτες και πάρε την καλή σου να βολτάρετε το ΣΚ, να περάσετε καλά.

    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τί να σου πώ κι εγώ, πέρα από το απλό:
    Σε καταλαβαίνω...

    Την Καλημέρα μου!
    :ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μάλλον το μπλογκοχωριό είναι σε κατάσταση ονειρική από χτες
    την καλημέρα μου
    λες να συνέρθω με τον καφέ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μην κόψεις τον ύπνο, θα χάσεις την έμπνευση! Οσο ψυχανεμίζεσαι την αόρατη υπαρκτή/ανύπαρκτη διαχωριστική γραμμή, γλυκαίνεις και ωριμάζεις. Οσο για τα δύο μάτια που είπες, με άγγιξες πολύ.
    Είμαστε...ολομόναχοι μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μήπως αν ραντίζαμε με αγιασμό το μαξιλάρι μας;;;
    (λέω τώρα...)
    Να βλέπεις μόνο ΟΜΟΡΦΑ ονειρα.-δύσκολο αλλά εγώ στο εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λοιπόν ούτε εγώ κοιμάμαι πολύ (άντε 4-5 ώρες). Φτιάχνουμε ένα insomnia club? Το είχε ιδρύσει ο Eddison με τους "συνεργάτες" του (φουκαράδες υπάλληλοι ήταν, άν τολμούσαν ας μην έμεναν ξύπνοι 24 ώρες σερί). Και ο Edward Norton στο Fight Club κάπως έτσι ξεκίνησε...

    Ως προς το θέμα του εφιάλτη, μικρός το αντιμετώπιζα εισάγοντας μέσα στο όνειρο μου ένα συμβολικό διακόπτη πάνω στον τοίχο. Με το που άρχιζαν τα ζόρικα (τέρατα, άγχη, κ.λ.π.) πλησιάζα τον τοίχο, πα΄ταγα τον διακόπτη και τσούκ-ξύπναγα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Που είναι το "ποστ της Δευτέρας";;;;

    μάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. KVούλα μου:

    Το "έφαγε" η προετοιμασία για τα φυντανάκια...διότι σήμερα, ναι-ναι, σήμερα λέγω...is...φυντανάκια day!!!
    :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. χιιιιιιχιχιχιιχιχι καλά που δεν είναι ποιος ψήφισε 10 φορές κατά της κατάληψης!!!!

    ;-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες...