Βροχή και σήμερα

Ξυπνάς και από το παράθυρο βλέπεις μια μουντή λευκό-γκρι ατμόσφαιρα να σκεπάζει την Αθήνα. Ακρόπολη – Λυκαβηττός φαίνονται οριακά. Το Σάββατο θυμάμαι έβλεπα μέχρι Αίγινα. Μπήκε λοιπόν ο Χειμώνας, όχι ότι έχω τίποτε με την εποχή, αλλά προτιμώ σίγουρα το ηλιόλουστο καλοκαιράκι (άλλη αίσθηση να βλέπεις Ακρόπολη – Λυκαβηττό και στο βάθος θάλασσα και Αίγινα). Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι η μουντάδα που «κάνει κεφάλι» και η υγρασία που φέρνει υπνηλία και δυσφορία. Άσε που το προσωπικό μου βαρόμετρο αντιδρά και με προειδοποιεί για τις μικροαλλαγές…
Χάλια λοιπόν ο καιρός, τουλάχιστον γλύτωσα το πρωινό ξύπνημα. Τα φυντάνια συνεχίζουν την κατάληψη μέχρι την επόμενη Δευτέρα, οπότε δεν χρειάστηκε να σηκωθώ από τις 6 για ταξίδι, ούτε και κινδυνεύω να με πιάσει στην πάρλα η κακιά πεθερά (είδες KουVούλα; δεν χρειάστηκε να βάλω το χεράκι μου!). Χαμένες ώρες ανθρώπων που ήδη έχουν σαθρό υπόβαθρο. Για να πούμε πάντως και του στραβού το δίκιο, εγώ, στην θέση των φοιτητών, θα αρνούμουν να περνάω την μέρα μου σε ιδρύματα σαν αυτό. Ήδη αρνούμαι να αποδεχθώ την υποβάθμιση των ιδρυμάτων την τελευταία 10ετία. Αυτά όμως «σπουδάζουν» σε έναν χώρο που έχει έλλειψη βασικών υποδομών. Και κάθονται και ακούν τους «μεγάλους» για μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, την στιγμή που αν ήθελαν να είναι ακριβείς θα έπρεπε να μιλάνε για μεταρρυθμίσεις στα τσαντίρια που έφτιαξαν με την αδιαφορία τους για την παιδεία (αηδιάζω ορισμένες φορές όταν σκέφτομαι πόσο υποκριτές είναι). Για την ακρίβεια πολλές φορές έχουμε την αίσθηση πως το ίδρυμα προορίζεται για να εργάζονται και να διδάσκονται «κάφροι» εκεί μέσα, πως δεν το προόριζαν για ελεύθερους πολίτες της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι απ’ όποια πλευρά και αν το δούμε, τα παιδιά χαμένα είναι είτε την κάνουν, είτε δεν την κάνουν…
Έτσι, το μόνο που κερδίσαμε ήταν το πρωινό χουζούρι και μερικές ώρες να ασχοληθούμε με άλλες δουλειές που έμειναν λίγο πίσω…
Σιγά-σιγά και χαλαρά…

Να είχε τουλάχιστον λίγο λιγότερη σκοτεινιά έξω…
ας ανάψει κάποιος το ήλιο!