Συνεχίζουμε...

Μια βδομάδα που πέρασε γρήγορα. Όχι πως οι άλλες περνούν αργά, αλλά όταν έχεις ορισμένα ορόσημα αισθάνεσαι πως η προηγούμενη Πέμπτη ήταν χτες. Εκεί είναι και που συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνά πραγματικά ο χρόνος.
Ένα βαρύ, στενάχωρο φορτίο, μια συμπόνια στο γείτονα που μοιράστηκε την ίδια τύχη (χτυπάτε ξύλο μην τριτώσει το κακό ντεεε), στο ενδιάμεσο μια εκδρομή για να ηρεμήσουν λίγο τα πνεύματα και να φύγουν οι μαύρες σκέψεις, σκέψεις που είναι αδύνατον να αποφύγεις. Τελείωσε ο κύκλος των παππούδων και άνοιξε δυστυχώς ο κύκλος των «μεγάλων». Η ζωή μπαίνει σε νέους κύκλους που δεν μπορούσες καν να τους διανοηθείς, δεν θες να διανοηθείς.

Ένας ωραίος καφές στην Αράχοβα, ένα χαλαρωτικό περπάτημα στα μονοπάτια του Λούσιου. Παρέα με αγαπημένους και φίλους. Έτσι για να γευτούμε λίγο την ομορφιά των εορτών. Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πως ακόμα και αυτές οι οικογενειακές ή φιλικές στιγμές λαμπερής και όμορφης θαλπωρής, αλώθηκαν και έγιναν και αυτές ένα κυνήγι δώρων και εντυπωσιασμού. Για 21η φορά ακούσαμε πως κάποιος πριν 22 χρόνια έδωσε κάπου την καρδιά του και την πάτησε και αναρωτηθήκαμε γιατί αυτό το τραγούδι συνάδει στο εορταστικό νόημα των ημερών. Οι παιδικές φωνούλες με τα τρίγωνα είναι πολύ πιο ευχάριστες πιστεύω…
Ένας κοκκινοντυμένος κοιλαράς 144άρων ετών, πετυχημένος και ευχάριστος για τα παιδιά, αρεστός και σε 'μένα μιας και έχει την οικεία μορφή του παππού, δεν μπορώ να πω (βγάλτον τότε παππου-claus, όχι άγιο...), καταστρέφει το νόημα και την ομορφιά ενός από τους σημαντικότερους ιεράρχες. Δηλαδή αν ήταν ο ίδιος ακριβώς τύπος, αλλά φορούσε άσπρα ρούχα και δεν ήταν κοιλαράς θα υπήρχε πρόβλημα; Αν αντί να συμβολίζει την ανύπαρκτη αφθονία συμβόλιζε αυτό που πραγματικά ήταν, την βοήθεια και την ευχαρίστηση - όχι την υποχρέωση - του δώρου δεν θα ήταν καλύτερα; Υποσυνείδητα νοήματα που «δύσκολα» τα βλέπεις και που βλάπτουν αφάνταστα…
Όχι δεν είμαι γκρινιάρης μέρες που ‘ναι (έτοιμη είσαι να το πεις…), αντιθέτως προσπαθώ, με τον τρόπο που νιώθω, να συμμετάσχω στο κλίμα, όσο μπορώ, όσο μου δίνουν την ευκαιρία. Αλλά στενοχωριέμαι αφάνταστα ώρες-ώρες με το κατρακύλισμα που βλέπω γύρω μου, κατρακύλισμα που εξυπηρετεί μόνο τον Σκρούτζ, και βλάπτει τους υπόλοιπους…

Το πιο ευχάριστο πράγμα που μου συνέβη πάντως ήταν μια φράση που άκουσα στο τελευταίο μάθημα που παρέδωσα. «Ααα… γι’ αυτό φωνάζατε τόσο καιρό για τις πραξούλες… :)» είπε ο ‘βαριέμαι που ζω’. Από εδώ και πέρα το παιγνίδι είναι δικό σου παλικάρι μου. Η δική μου αποστολή τελείωσε. Άρχισες να ψυλλιάζεσαι, αυτός είναι ο στόχος. Και αυτό είναι το πιο ευχάριστο μήνυμα για το τέλος του 2006. Όποια και αν είναι η συνέχεια…

[Πόσο κακός θα γίνω αν ζητήσω από τους

Κορεάτες εξτρά πειράματα, μέρες που είναι;]