Κρίση πραγματικότητας…

Για κάθε τρείς δημόσιους υπάλληλους που συνταξιοδοτούνται θα προσλαμβάνεται ένας. Φυσικά κανένας φαίνεται να μην σκέφτηκε ότι αυτό θα δυναμιτίσει εντελώς τα ήδη προβληματικά ασφαλιστικά ταμεία… Και βέβαια θα τινάξει και την ανεργία στα ύψη. Αύριο δηλαδή πόσο θα πληρώσουμε όλες αυτές τις αποφάσεις περικοπών;
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί πολύ απλά κανένας δεν ασχολήθηκε να εξυγιάνει γενικότερα τους δημόσιους τομείς. Αντίθετα τους διαχειρίζεται, πουλώντας, ή και αγοράζοντάς τους ακόμα, αλλά και εξυπηρετώντας συμφέροντα. Και έτσι εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια η κατάσταση πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Παλιότερα βλέπεις οι επιχειρήσεις ήταν βιώσιμες και κερδοφόρες. Μετά φαίνεται «απαναπτυχθήκαμε» και ξεχάσαμε… ή μήπως απλά εξυπηρετήσαμε τη «νέα μόδα» ανάπτυξης;
Έλλειψη εσόδων σου λέει μετά. Αλλά βέβαια πως περιμένει κανείς έσοδα, αν δεν υπάρχουν υγιείς δημόσιες εταιρίες για να τα αποφέρουν; Μόνο μέσω φόρων. Γιατί όσο και αν βαυκαλιζόμαστε, η μείωση του δημοσίου τομέα αναγκαστικά οδηγεί σε αύξηση της φορολογίας. Γιατί ένα κράτος έχει έξοδα. Και τα έσοδα είναι απαραίτητα για να συντηρηθεί η κοινωνία. Και όσο θα ελαττώνονται οι δημόσιες επιχειρήσεις, τόσο θα αυξάνει η φορολογία.
Αλήθεια, τόσα χρόνια γίνεται τόσος καυγάς για την απαγόρευση του τσιγάρου στους δημόσιους χώρους η οποία θα οδηγήσει μεν στην ελάττωση της κατανάλωσης καπνού αλλά ταυτόχρονα αναμένεται να ελαττώσει ίσως και την πελατεία των καταστημάτων.
Αναρωτιέμαι, το καλοκαίρι που θα απαγορευτεί το κάπνισμα, θα ελαττωθεί η κατανάλωση τσιγάρων; Αν ελαττωθεί, δεν θα ελαττωθούν και τα έσοδα του κράτους από τη φορολόγηση του καπνού; Από την ελάττωση της κατανάλωσης στα κέντρα διασκέδασης; Αυτό έχει ληφθεί άραγε υπ’ όψη στον ανανεωμένο κρατικό προϋπολογισμό; Ή μόλις απαγορευτεί το κάπνισμα, θα καταρτιστεί νέος προϋπολογισμός; Ή μήπως τελικά δεν θα απαγορευτεί; Ποιά τα πραγματικά σχέδια;
Παγκόσμια κρίση. Καλώς ή κακώς από κάτι προέκυψε. Δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Και τι κάνουμε; Προσπαθούμε να «επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη», διοχετεύοντας «ρευστό» και ελπίζοντας στο μέλλον. Ποιο μέλλον; Από κάπου προέκυψε σίγουρα το παρόν και όσο δεν αίρονται οι αιτίες δημιουργίας, ακόμα και να επιστρέψει το σύστημα στην πρότερη «αναπτυξιακή» κατάσταση, η κρίση θα ξαναεμφανιστεί με μαθηματική ακρίβεια. Μήπως καλό θα ήταν να ασχοληθούμε λοιπόν με την διόρθωση των προβλημάτων, αντί να προσπαθούμε απλά να επαναφέρουμε την, επίπλαστη απ’ ότι αποδείχθηκε, εμπιστοσύνη στην «αγορά»;
Ένας ολόκληρος θίασος ηθοποιών δίνει καθημερινά παράσταση την πολιτική σκηνή του τόπου, αλλά και την παγκόσμια. Και οι πολίτες παρακολουθούν ανελλιπώς τις παραστάσεις και ασκούν κριτική στους ηθοποιούς. Κάποτε όμως το θέατρο του παραλόγου πρέπει να σταματήσει και να ασχοληθούμε λίγο και με την πραγματικότητα…