Νοεμβριανά

Ήρθε και η 17η και πέρασε. Πιο «τζούφια» επέτειος δεν υπήρξε, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Γιατί άραγε; Εντάξει, ατόνησαν τα συνθήματα, αλώθηκαν από το χρήμα και το κέρδος, αλλά τόσο χαμηλά πια έπεσαν οι ιδέες και οι φόροι τιμής; Πέρασαν στη μεταμεσονύχτια ζώνη αφιερωμάτων; Για τα ιδιωτικά κανάλια ούτως ή άλλως δεν είναι παράξενο, η ιδεολογία τους είναι η καινούργια, κέρδος και χρήμα, όχι παιδεία κι ελευθερία, συνεπώς η απουσία εκπομπών που δεν φέρνουν χρήμα είναι αναμενόμενη, όσο και αν αυτές αποτελούν παιδεία. Είναι η εποχή των ριάλιτι σόους άλλωστε. Αλλά τίποτε δεν έγινε από θεσμούς και κοινωνία για να αποταθεί φόρος τιμής; Τίποτε αξιόλογο για να αναφερθεί ως είδηση; Το πολυτεχνείο «δεν πουλάει πιά»;
Ήρθε κι ο νέος προϋπολογισμός. Μείωση του τουριστικού ΦΠΑ. Μπορεί κάμποσοι έλληνες να μην έχουν να φάνε, να στερούνται ψωμιού και παιδείας, την ελευθερία την έχασαν πολύ παλιότερα, τότε που χρεώθηκαν στις τράπεζες για την γιαλατζί ανάπτυξη της «οικονομίας», αν και η αλήθεια να λέγεται, η ελευθερία του τόπου τούτου έχει χαθεί αιώνες πριν, αλλά τουλάχιστον όλοι οι έλληνες, πεινασμένοι χορτάτοι, θα πληρώνουν φθηνό ξενοδοχείο. Το γαλατάκι του μωρού θα συνεισφέρει στον κρατικό κορβανά, αλλά όχι και οι τουριστικές επιχειρήσεις, που στην τελική δεν είναι και τόσο απαραίτητες όσο το γαλατάκι. Λέγεται πως έτσι θα έρθει περισσότερο γαλατάκι, τελικά. Τελικά όμως, όχι τώρα· κάποτε και μόνο αν συντρέξουν και μερικοί άλλοι, μυριάδες, παράγοντες. Η πιθανότητα να παραχθεί κατευθείαν αυτό το γαλατάκι αντί να έρθει στο μέλλον δεν περνάει απ’ το μυαλό κανενός «πολιτικού»…
Το κράτος δε, νομιμοποιεί για ακόμα μία φορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Μετά την περαίωση, τώρα μπορεί ο έλληνας να αγοράσει και πρώτη κατοικία με χρήματα που «δεν έχει». Που δεν μπορεί να δικαιολογήσει. Αλαλαγμός, μια τέτοια τακτική θα φέρει περισσότερο χρήμα στο κράτος, αλλά και στην αγορά! Τελικά. Πάλι τελικά. Το γαλατάκι του μωρού πάντως θα του το αποφέρει εξ αρχής το χρήμα. Όλα κι όλα. Πάνω απ’ όλα οι σωστές προτεραιότητες. Σε αυτό το κράτος αλήθεια πώς να τηρηθούν οι νόμοι όταν κάθε τρεις και λίγο νομιμοποιείται η παρανομία; Όχι ότι ο νόμος είναι κάτι το a priori αποδεκτό προς ακολούθηση, αυτά ισχύουν μόνο για τις εντολές βίβλου θρησκείας, αλλά ο νόμος παραμένει εργαλείο της πολιτείας. Η οποία καθημερινά κλείνει το μάτι και νομιμοποιεί την ανηθικότητα και την παρανομία. Η χείριστη μορφή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή.
Ο κύριος ΣΕΒ από την άλλη ζητάει απολύσεις στο δημόσιο και ακόμα και ο υφυπουργός των οικονομικών τον σιγοντάρει. Ο κύριος ΣΕΒ άλλωστε χύνει κροκοδείλια δάκρια για τους εργαζόμενους. Τους οποίους ο ίδιος απέλυσε, όχι κάποια κρίση. Όλα κι όλα, πάνω απ’ όλα οι προτεραιότητες. Το χρήμα πάνω από τον άνθρωπο. Το δημόσιο λοιπόν κατηγορείται για τη μεγάλη μαύρη τρύπα. Τον κύριο ΣΕΒ θα τον εγκαλέσει κανείς στην τάξη; Θα του αποδώσει τα πρόστιμα που έχει πληρώσει το ελληνικό κράτος για τις ατασθαλίες των μελών του; Θα του αποδώσει το κόστος όλων των μέτρων που έλαβε το κράτος για να αποκαταστήσει τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές ζημιές που προκάλεσαν; Το κόστος των πρακτικών τους που έφεραν την οικονομία σε αυτό το σημείο; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα πάντως, κι αυτά τα σπασμένα το έρμο το γαλατάκι θα τα βγάλει! Ακόμα και οι κρατικοί λειτουργοί τον σιγοντάρουν τον κο ΣΕΒ, ψιθυρίζοντας πως δεν μπορεί ο ιδιώτης να στηρίζει το δημόσιο. Λες και δεν είναι ο ιδιώτης αυτός που συστηματικά αποφεύγει να αποδίδει τα του καίσαρος τω καίσαρι, ενώ στην πράξη το μόνο στήριγμα του δημοσίου είναι οι πολίτες του, οι οποίοι όμως… σήμερα ιδιωτεύουν. Χάος, νέα τάξη πραγμάτων. Και οι σωστές προτεραιότητες στις αξίες.
Αλλά καλύτερα έτσι. Άλλωστε το γαλατάκι σε λίγο δεν θα έχει καν ζήτηση μιας και ο κόσμος δεν θα έχει καν χρόνο για ο,τιδήποτε άλλο πέραν της «εργασίας» του. Δουλεία είναι ο σωστός όρος, ούτε καν δουλειά. Πού καιρός για παιδιά και οικογένεια. Παρωχημένες ιδέες άλλωστε, μόνο η καριέρα και η «διάσωση του χρηματοπιστωτικού» μετράει. Ή θα έχει άπλετο χρόνο αλλά φράγκο στην τσέπη κανένα. Οπότε μία η άλλη. Τελικά ούτε το γαλατάκι θα τα αποφέρει αυτά τα χρήματα και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Το κράτος θα πάψει να υπάρχει. Μετά η κοινωνία και ούτω καθ’ εξής…
Την ώρα λοιπόν που αρχίζουν πλέον ανοιχτά να ξεσηκώνονται οι φοιτητές σε όλο τον (δυτικό) κόσμο για την εμπορευματοποίηση της παιδείας, αυτής που έπαψε πια να υπάρχει δηλαδή εδώ και καιρό, ας μη στρουθοκαμηλίζουμε, η μικρή Αννούλα παίζει με τον μικρό Γιαννάκη πάνω από το ψυχορραγών κουφάρι της ελληνικής παιδείας σκαλίζοντάς της περίτεχνη ταφόπλακα για τα ελληνικά πανεπιστήμια.

[Ήρθε το σημείωμα της περαίωσης. Στάλθηκε για ανακύκλωση!

Περάστε να με ελέγξετε και μετά πάρτε τα από αυτούς που πραγματικά χρωστάνε…]