«Εκλογολογία»

Η πρώτη Κυριακή των εκλογών πέρασε. Η δεύτερη έρχεται. Όλο το πολιτικό σύστημα σε αυτή λογαριάζει απ’ ότι φαίνεται. Οι πολίτες επίσης φαίνεται να την είχαν δεδομένη. Από απόψεως δημοκρατικών θεσμών, αυτό το δεδομένο της δεύτερης Κυριακής, τί μήνυμα στέλνει άραγε;
Διότι όλοι πήραν το μήνυμά τους, το οποίο ήταν μήνυμα νίκης, για όλους, για μια ακόμα φορά. Σε αυτή τη δημοκρατία όλοι κερδίζουν και όλοι φυσικά αποζητούν αυτοδυναμία και παντοδυναμία. Γιατί λοιπόν να ονομάζεται δημοκρατία; Η δε πολιτική που ακολουθείται είναι η ίδια: φιλελευθερισμός των αγορών και οικονομική διακυβέρνηση. Απλά τα πρόσωπα αλλάζουν. Παγκοσμίως. Πού είναι λοιπόν η δημοκρατία; Εκτός και αν η πλειοψηφία των πολιτών είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα εφαρμογής αυτής της «πολιτικής»: της υπερίσχυσης του χρήματος και της αγοράς έναντι της πολιτικής. Τότε ναι, θα ήταν δημοκρατία. Αντιστρέφοντας, αν η πλειοψηφία των πολιτών δεν είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα αυτής της πολιτικής, τί πρέπει να ψηφίσει για να αλλάξει αυτή η πολιτική; Άκυρο; Λευκό; Αποχή; Με αυτές τις επιλογές σίγουρα δεν βγαίνει κυβέρνηση που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Άρα ή ο κόσμος χειροκροτεί την οικονομική διακυβέρνηση της φιλελεύθερης αγοράς, ή απλά αδιαφορεί, ή αναγνωρίζει πως η ψήφος στην πράξη δεν έχει ισχύ. Αυτά κοιτώντας το σύνολο του εκλογικού αποτελέσματος και όχι τις στατιστικές που επιτρέπουν σε κάθε κόμμα να τις βλέπει απ’ όποια οπτική του αρέσει. Αν όμως αδιαφορεί, ή αν απλά αντιλαμβάνεται πως ό,τι ψήφο και να δώσει, η κατάσταση δεν αλλάζει, τότε προφανώς και το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό.
Άλλωστε, στην υπόθεση εργασίας ότι θα κυβερνήσουν τα κόμματα διαμαρτυρίας, αν ληφθεί υπ’ όψη η παγκοσμιοποιημένη αγορά, η Ελλάδα θα μείνει στο περιθώριο. Διότι το ίδιο δίλημμα σε τελευταία ανάλυση το έχει όλος ο κόσμος, όχι μόνο Ελλάδα. Ίσως το ερώτημα θα πρέπει να πάει πιο πίσω, είναι δυνατό όλος ο κόσμος να αποζητά την οικονομική διακυβέρνηση έναντι της πολιτικής; Ή μήπως αυτό είναι κάτι στο οποίο σύρεται λόγω του ισχύοντος γίγνεσθαι; Άλλωστε, όπως οι ίδιοι οι πολιτικοί παραδέχονται, η συνείδηση των πολιτών διαμορφώνεται με βάση το πλαίσιο δραστηριοποίησης το οποίο τους διατίθεται. Δύσκολο για το ανθρώπινο μυαλό, αλλοτριωμένο από την καθημερινότητα του, να διανοηθεί πέρα από τα δεδομένα. Κι όσο λιγότερο χρόνο έχει το μυαλό για σκέψη, τόσο λιγότερο ενδιαφέρεται να αμφισβητήσει τους παγιωμένους κανόνες της πραγματικότητας, για να προσπαθήσει να διακρίνει πιθανά νέα σχήματα. Μπορεί να διανοηθεί ο μέσος άνθρωπος τί συμβαίνει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας; Όχι. Μπορεί να αντιληφθεί πραγματικά τί συμβαίνει σε διαφορετικού τύπου συστήματα διακυβέρνησης; Όχι, να νοιώσει δεν μπορεί, μόνο να «κρίνει με βάση όσα ακούει» μπορεί. Τα οποία τα ακούει από το ισχύων σύστημα, το οποίο, φυσιολογικότατα, ευλογεί τα γένια του και υποσκάπτει κάθε τι διαφορετικό. Οι πιθανές μεταβολές του δε, σίγουρα θα οδηγήσουν σε συγκρούσεις και δυσκολίες, θα βγει ο κόσμος «από τη βολή του», οπότε η απλή, «φυσιολογική επιλογή» παραμένει η προσπάθεια διαχείρισης των δυσκολιών του παρόντος, ακόμα και αν αυτή είναι ανέφικτη. Κι έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται απλά σε εναλλαγή προσώπων. Να κυβερνήσουν με παρόμοιες πολιτικές οι μεν, και να τιμωρηθούν για τις κλοπές τους οι δε. Και τούμπαλιν την επόμενη ή παρεπόμενη τετραετία.
Και τώρα τί θα γίνει στο δεύτερο γύρο λοιπόν; Που πρέπει να αποφασίσει κανείς μεταξύ δύο φιλελεύθερων στην πράξη κομμάτων, ψεύτικων στα λόγια, για να κυβερνήσουν τμήματα της Ελλάδας; Ποιος έκλεψε λιγότερα; Τελικά θέμα πολιτικής ή δικαιοσύνης είναι οι κυβερνήσεις; Αλλά οι εκλογές είναι αυτοδιοικητικές. Όχι κομματικές. Μπορεί όμως να πιστέψει κανείς ότι αν ο εκάστοτε υποψήφιος στηρίζεται από ένα κομματικό χώρο, δεν θα ακολουθήσει την πολιτική αυτού του χώρου; Μήπως έχει έρθει η ώρα να καταργηθούν τα κόμματα όπως τα γνωρίζει η σημερινή κοινωνία; Ν’ αλλάξει το σύστημα, μπας και ωφεληθεί η δημοκρατία; Γίνονται όμως αλλαγές χωρίς επανάσταση;
Τραγικό δε είναι, πως οι ήδη αποτυχημένοι ή καταδικασμένοι πολιτικοί επιστρέφουν άμεσα, ή μετά από μια τετραετία στην πολιτική. Τί θα μπορούσε να πει κανείς για τον απερχόμενο, αλλά εκ νέου υποψήφιο, δήμαρχο αθηναίων; Σήμερα γίνεται μεγάλος ντόρος για το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως ποιός ασχολείται με το ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ο κύριος υπαίτιος που άνοιξαν, με τα νομοθετήματά του, οι δίαυλοι για την ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων; Και όση απέχθεια και αν έχουν οι πολίτες για τη λοβιτούρα που γίνεται στο χώρο της υγείας, ο ηθικός αυτουργός, αλώβητος, εκτελεί χρέη δημάρχου, και προτίθεται να ξαναεκτελέσει! Τη στιγμή που οι «οικονομικές τρύπες» του ασφαλιστικού θεωρούνται ένα από τα κυριότερα προβλήματα που έσυραν την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας. Αλήθεια, τελικά όταν ο πολίτης φτάνει στην κάλπη, τί ψηφίζει; Πολιτική; Πολιτικό βίο; Έντιμο βίο; Αποτελέσματα πρότερης θητείας; Ή απλά χρωματάκια; Βένετοι ή πράσινοι;
Υπήρξε πάντως και περιοχή, όπου οι υποψήφιοι ήταν μόνο δύο, προερχόμενοι και οι δύο από το ίδιο κόμμα, την αξιωματική αντιπολίτευση. Η αποχή χτύπησε κόκκινο και το πολιτικό πόρισμα που διατυπώθηκε ήταν πως ο κόσμος δεν ήξερε ποιόν από τους δύο να πρωτοψηφίσει, εξ ου και απείχε, να μην στενοχωρήσει κανέναν! Η στατιστική, σε συνδυασμό με την «πολιτική» έχει λύσεις για όλα!!!
Και το ερώτημα του δεύτερου γύρου παραμένει: Κάποιος πρέπει να κυβερνήσει. Κάποιος θα κυβερνήσει. Τί ψήφος πρέπει να πέσει στην κάλπη ώστε να εκφραστούν όλες αυτές οι αγωνίες; Και ποιό το μήνυμα τελικά για την ίδια την δημοκρατία; Γιατί όλοι κερδισμένοι δεν μπορεί να είναι. Αυτό ίσχυε μόνο κατ’ όνομα στον συναγωνιστικό αθλητισμό της αρχαιότητας. Στην πράξη, πέρα από τα όμορφα τα λόγια, σε τούτη τη γη τελικά υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Αν λοιπόν όλα τα πολιτικά κόμματα κέρδισαν, ποιος έχασε άραγε στις εκλογές τούτες;