Καλάβρυτα

Η εικοστή ογδόη, αργία, εθνική εορτή, ήταν ημέρα εργασίας και χαράς. Έπρεπε να τελειώσουν άλλωστε οι διαφάνειες της τρέχουσας εβδομάδας. Ως αργία, περιείχε και το κατάλληλο «οικογενειακό τραπέζι», με αρκετές απώλειες βέβαια, καθώς και μια θεατρική παράσταση για κλείσιμο, τον κύριο και την κυρία Κοκοβίκου σε επανέκδοση, σενάριο διαχρονικό. Τελευταίες διαφάνειες το πρωινό της Παρασκευής και άμεση αναχώρηση. Όχι δηλαδή ότι υπήρξε τελικά κανένα κέρδος από την εργάσιμη εβδομάδα, τζούφια εθνική εορτή.
Η άνοδος στο βουνό συνοδεύτηκε και από πτώση της θερμοκρασίας. Πέντε με έξι έδειχνε ο υδράργυρος το απόγευμα, την ώρα που τα κοψίδια έπεσαν στη σχάρα και το κρασί άρχισε να ρέει άφθονο στα ποτήρια. Το βράδυ βέβαια έπεσε περισσότερο. Δύο, ένα, ακόμα πιο κάτω…
Οι μέρες όμως κυλούσαν ηλιόλουστα. Και ζεστά. Στον ήλιο η αισθητή θερμοκρασία μπορεί και να έφτανε τους είκοσι δύο, και βάλε, βαθμούς, παρότι η θερμοκρασία του αέρα δεν ξεπερνούσε τους δώδεκα. Στη σκιά δε, δεν καθόσουν αν δεν ήσουν βαριά ντυμένος. Χιονιάς κανονικός. Εκτός ίσως από περιοχές όπου τα κρέατα αναρτούνταν σε κοινή θέα για ν' αποφασίσει ο αγοραστής ποιό θα προτιμήσει…
Στο δρόμο προς το «μνημείο πεσόντων» σπίτια γκρεμισμένα, παλιάς εποχής, απομεινάρια ίσως από εκείνες τις εποχές; Ανέγγιχτα μνημεία οικογενειών που ξεκληριστήκαν ολόκληρες; Εκτελέστηκαν, δεν έπεσαν μαχόμενοι. Εκτελέστηκαν όσοι είχαν την ικανότητα να φέρουν όπλο. Κι ας ήταν δωδεκάχρονα αμούστακα παιδιά. Σε καιρό πολέμου κι αυτά εν δυνάμει στρατιώτες του εχθρού είναι. Πόσο μάλλον αν ο εχθρός έχει ήδη σκοτώσει κάποιο μέλος της οικογένειάς τους. Σενάρια που δεν έμειναν γραμμένα απλά στο χρόνο, πίσω εκεί στο έπος του σαράντα, αλλά επαναλαμβάνονται ακόμα και σήμερα. Λες και η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να μάθει από την ιστορία της, κι ας στήνει μνημεία θύμησης.

Κι αν αλλού η ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα, ίδια και απαράλλακτη, απλά με άλλους πρωταγωνιστές, στους τόπους αυτούς επαναλαμβάνεται με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές και διαφορετικά όπλα. Λες και όσοι χρειάζονται χώρο και αγορές για ανάπτυξη πειραματίζονται για να βρουν τον αποτελεσματικότερο τρόπο εξουσίας και επιβολής. Μετά από χρόνια, άγνωστο πόσα, όταν ο τρόπος σκέψης του ανθρώπου θα έχει αλλάξει, η σημερινή «ιστορία» θα αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ίσως αποτροπιασμό, όπως αυτή του παρελθόντος, σήμερα όμως… Σήμερα όμως η οικονομική κατοχή, η αφαίρεση δικαιωμάτων στο όνομα της χρηματοοικονομίας, φαντάζουν «φυσιολογικά». Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αέναα.

Το φαράγγι του Βουραϊκού όμορφο, γεμάτο κελαριστά νερά, διασχίζεται από τον οδοντωτό σιδηρόδρομο. Καινούργια βαγόνια, αυτά δεν μαρτυρούν τα χρόνια τα παλιά. Η φύση όμως γύρω πανέμορφη και δροσερή. Δροσερή στην αίσθηση δηλαδή, γιατί στο δέρμα φαντάζει κρύα. Είναι που έχει πέσει και ‘μέρα, και ο ήλιος δεν φωτίζει πλέον απευθείας μέσα στο φαράγγι. Γίδα βραστή, «εντόπια σπεσιαλιτέ» για γεύμα. Η θερμοκρασία κατέβηκε χαμηλότερα απ’ την προηγούμενη νύχτα.
Πρωινή καλημέρα από την πάχνη που είχε σκεπάσει τα πάντα. Μέχρι φυσικά ν’ ανέβει ο ήλιος και να διαλύσει την ομίχλη. Η Κυριακή κύλησε το ίδιο ζεστή με το Σάββατο. Σε μέρη διαφορετικά όμως. Τόπους και πάλι «θύμησης». Θύμησης ενός παλιότερου πολέμου, της έναρξής του για την ακρίβεια, τότε που ο ελληνισμός αποτίναξε την τουρκική σκλαβιά. Η ιστορία ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδείξει ποιός ήταν τελικά ο κερδισμένος από αυτή τη σύρραξη και την έκβασή της. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πάντα θα ήταν διαφορετικά χωρίς αυτή, τόσο διαφορετικά που η σύγχρονη ιστορία θα ήταν απλά μια «πιθανή παράλληλη διάσταση».

Η συνέχεια επεφύλασσε το δάσος με τα μεγάλα πλατάνια. Εκεί μάλλον ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο τους καλοκαιρινούς μήνες. Προφανώς, με τόσα νερά που τρέχουν στα ποτάμια του δάσους, η περιοχή διαθέτει «φυσικό κλιματισμό» για τους καύσωνες. Αλλά και τώρα, φθινόπωρο, με τα πρώτα έντονα κρύα «προ των πυλών», η ατμόσφαιρα και η φύση παραμένουν ευχάριστες και η βόλτα σε αυτό αναζωογονεί.

Σπήλαιο λιμνών. Απαγορεύεται η φωτογράφιση. Κι όμως, μερικές νυχτερινές λήψεις δεν θα δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα στη φύση, εκεί μέσα, αλλά θα αναδείκνυαν τους υπέροχους σταλακτίτες που δημιουργούσαν νοητές μέδουσες ή κάτασπρα πέπλα που «λικνίζονται» σαν από φύσημα ανέμου ή χορό ανατολίτισσας. Όμως η φωτογράφιση απαγορεύεται. Προφανώς γιατί προτιμάται η οικονομική εκμετάλλευση από την ψυχική ευχαρίστηση των περιηγητών. Η απουσία φωτογραφιών βέβαια δεν οφείλεται τόσο στην συμμόρφωση με τις υποδείξεις του προσωπικού τού χώρου, όσο στην έλλειψη τρίποδα. Ο τελευταίος είχε απομείνει στο αυτοκίνητο και η θύμηση ήρθε πολύ αργά. Και χωρίς αυτόν η φωτογράφιση στο εσωτερικό του σπηλαίου είναι αδύνατη.
Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου φυσικά δεν έλλειψε η απαραίτητη σχολική μελέτη της νεαράς δεσποινίδας της παρέας, η οποία επιπλέον δεν παρέλειπε να καληνυχτίζει και να καλημερίζει με ένα γλυκό φιλί! :)
Επιστροφή στην «καθημερινότητα του φυντανοτροφείου, νέος μήνας, μήνας εκλογών, μήνας με αρκετά χαμένα μαθήματα λόγω της «γιορτής της δημοκρατίας», που ναι μεν αποτελεί δημοκρατική διαδικασία, ελάχιστα θυμίζει όμως από δημοκρατία…

Καλό μήνα και… βοήθειά μας…