Άλλος ένας μικρός Ήρως…

Η νηνεμία πέρασε, οι αέρηδες όμως δεν στάθηκαν αρκούντως ικανοποιητικοί. Η ιστιοσανίδα βέβαια δεν παρέμεινε στεγνή, αλλά δεν κατάφερε επίσης να διανύσει και μεγάλες αποστάσεις. Ευτυχώς δηλαδή που δεν έλαβα τέτοια απόφαση, γιατί εις διπλούν αναγκάστηκα να την βγάλω στην ακτή κολυμπώντας, αφού κάπου εκεί στα μέσα του κόλπου επικράτησε ξαφνική άπνοια. Προχωράς ωραία και καλά και ξαφνικά διαπιστώνεις πως απλά κρατάς το πανί όρθιο και ψάχνεις να δεις αν από κάπου φυσάει ή κάποιος σου κάνει πλάκα και κλείνει τους ανεμιστήρες…
Την ανία ήρθε να σπάσει η αλεπουδίτσα οπότε και ακολούθησαν εκδρομούλες στον ποταμό του κάτω κόσμου, στο παλάτι της Περσεφόνης, στα παράλια του Ιονίου και στη λίμνη του Αλή Πασά. Οι εκδρομές καλοδεχούμενες, γιατί με τα γεγονότα της επικαιρότητας το μυαλό ήταν έτοιμο να διαβεί περίεργες οδούς, ενώ η οργή ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε μπόρα (αν και ενάντιος ακόμα και στην πράξη της αυτοχειρίας, υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που θα συγχωρούσα και μάλιστα θα επιβράβευα αν την έπρατταν, δυστυχώς όμως απλά έχουν το θράσος να μιλάνε και να ζητάνε και όχι το θάρρος να πράττουν – δεν γίνεται βέβαια, θα με νευριάσουν αρκετά κάποια στιγμή για να βρίσω, για την ώρα κρατιέμαι καπετάνιο μου). Ε στο ενδιάμεσο τα τίναξε και το λαπτόπι μετά από 7 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και δεν κατάφερα να το επιδιορθώσω (επίσης το πιντιέει αρχίζει νομίζω να πνέει και αυτό τα λοίσθια, να δω πως θα ξεπεράσω κι αυτό το σκόπελο… ΟΥΦ)

Η συνέχεια δόθηκε στον Παλαιό Παντελεήμονα. Στο ξωκλήσι με την υπέροχη θέα αποφάσισε ο καρντάσης να «απολέσει την ελευθερία του». Και φυσικά δεν υπήρχε καμία περίπτωση ν’ αφήσουμε τον γάμο και να τρέχουμε για πουρνάρια. Άλλωστε αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς. Έτσι λοιπόν τον παντρέψαμε κι αυτόν, αφού αποφάσισε να τελέσει την ηρωική πράξη του γάμου, και φυσικά το γλεντήσαμε δεόντως, ξεκινώντας την οινοποσία από την προηγούμενη και σταματώντας την επομένη της απονενοημένης πράξης >:p
Ο επόμενοοοος….

Έτσι λοιπόν, με αυτά και μ’ αυτά επιστρέψαμε χτες βράδυ στο τσιμέντο. Πρωινή βόλτα στο Μεγάλο Ίδρυμα (να δούμε, κουνιούνται οι βάρκες;) και εν συνεχεία λίγη οργάνωση (λογαριασμοί, μελανοταινίες και άλλα τέτοια – να έρθουμε σιγά-σιγά σε λειτουργία). Άλλωστε η επόμενη βδομάδα προβλέπεται πλήρης σεμιναρίου, ενώ την παρεπόμενη έχω να λογαριαστώ με τα γνωστά φιντανάκια.
Η επιστροφή σοκαριστική όπως πάντα. Πρώτη επαφή με κάνγκουρο γκαζιάρη κατέχοντα σμαρτάκι (το νέο σπορτίφ στύλ, όχι το σπιρτόκουτο..), ο οποίος τσαντιζόταν και έκανε ελιγμούς για να αποφύγει πεζούς τρία μέτρα πριν το κόκκινο φανάρι, ενώ φυσικά πέρασε στην περιοχή της διάβασης και μάρσαρε συνεχώς τα άλογά του για να ξεχυθούν λυσσασμένα άμα τι εμφανίσει του πράσινου χρώματος και να φάμε την σκόνη του. Στην συνέχεια ακολούθησε η ξανθιά με το νι… Η κοπέλα είχε απαιτήσεις δεν λέω (και… νι είχε), έπρεπε να σταματήσει πάραυτα όλη η κυκλοφορία για να αλλάξει λωρίδα… Αυτό το βλέμμα της όταν κοίταξε τον μπροστινό μου που κόντεψε να πέσει απάνω της ο έρμος, μη έχοντας πάρει χαμπάρι την επικείμενη «ξανθιά σφήνα» έπηζε γάλα. «Είμαι ξανθιά, ωραία και με νιιι, άρα έχω προτεραιότητα, νταξ;;;». Τέλος ο κουστουμάτος «σας πουλάω και σας αγοράζω όλους», οδηγώντας καράβι, να νευριάζει επειδή ψάχνουμε χώρο και παρκάρουμε (να σε δω να αγοράζεις ηρεμία μεγάλε…). Γιατί άραγες όσο ακριβαίνει το αυτοκίνητο χαλάει ο οδηγός; Τελικά η τρέλα δεν πάει στα βουνά…
«Οδηγοί στην τσίτα» προσπαθώντας να χαλάσουν την ηρεμία και την χαλαρότητα μου (χα!! σας γελάσανε). Πολλή δόση τρέλας πήρα για πρώτη μέρα, τι ώρα ξαναφεύγω;
Καλό φθινόπωρο λοιπόν, ή όπως είπε η κεφαλή του Μ.Ι. «καλή συνέχεια καλοκαιριού». Διότι, ως γνωστών, και προς μεγάλη λύπη ορισμένων, ο χειμώνας ξεκινάει κάπου γύρω στον Δεκέμβρη.

[Κάπου εδώ γύρω θα πρέπει να έχουν βάλει κάποια χαλαρή παραλία,
μην τρέχω Ιόνιο πάλι απογευματιάτικα….]