Μου αρέσει ο χαρακτηρισμός της ημέρας στο ελληνικό εορτολόγιο της Microsoft. OXI day. Επίσης μου αρέσει που ο ορθογράφος κεφαλαιοποιεί απευθείας το m στο όνομα της εταιρίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, μη γίνει κανένα λάθος και γραφεί Η εταιρία με μικρό μι. Τελικά, άραγε αυτή η ημέρα θα χαραχτεί στις μνήμες σαν «ημέρα του όχι», κατάλοιπο μιας ιδέας της ομάδας του Bill Gates, και θα ξεχαστούν όλα τα υπόλοιπα; Πολύ πιθανό ακούγεται, άλλωστε αν ρωτήσει κανείς τη «νέα γενιά», θ’ ακούσει πολλά ευτράπελα. Όχι πως γίνονται πιστευτά όσα προβάλλονται στην τηλεόραση ή κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, αυτά ως συνήθως είναι εσκεμμένα επιλεγμένα για να προκαλούν αίσθηση, να εντυπωσιάζουν ώστε να αποτελούν «είδηση». Αλλά να, τις προάλλες στο ιατρείο ενός παιδιάτρου, μια «ολική» δειγματοληπτική έρευνα απέδειξε πως οι γονείς κοκκίνιζαν ακούγοντας τις απαντήσεις των τέκνων τους.Η απορία βέβαια δεν πηγάζει από κάποιο «αχαλίνωτο εθνικισμό», όπως σίγουρα θα σχολιάσει ένας «εκμοντερνιστής», πηγάζει από την απλή πεποίθηση πως η ιστορία θα πρέπει να είναι γνωστή, ειδικά όταν αφορά σε τόσο σημαντικά ζητήματα. Πηγάζει και από το γεγονός πως δεν είναι κακό να είναι κανείς περήφανος για προγόνους και να θεσμοθετεί μια ημέρα μνήμης, σε τελευταία ανάλυση, αυξάνει έτσι και η κοινωνική συνοχή. Άλλωστε τόσες «παγκόσμιες ημέρες» υπάρχουν, μια μέρα μνήμης για μια σημαντική καμπή της ιστορίας είναι απόλυτα λογική, απλά ίσως ενοχλεί τα σύγχρονα σχέδια ισοπεδωτικής ομογενοποίησης της υφηλίου. Πηγάζει τέλος από το γεγονός πως μπορεί η ιστορία να είναι γνωστή σε όλους, αλλά οι «θεματοφύλακες» και συνεχιστές της είναι πάντα αυτοί που παραμένουν στον τόπο των γεγονότων, γιατί η ιστορία είναι πάντα συνδεδεμένη με τόπους και πρόσωπα, όσο και αν τα διδάγματά της είναι διαχρονικά και «παγκόσμια».
Όμως είναι πολύ πιθανόν κάποιοι, κάποτε, να πιστεύουν πως την 28η Οκτωβρίου γιορτάζεται η λέξη «όχι». Μετά, ίσως δημιουργήσουν και την ημέρα του «ναι», για να μην μείνει παραπονεμένο και αυτό. Το θέμα είναι πάντως να μην ξεχάσει η ανθρωπότητα τί συμβαίνει τελικά, όταν κάποιος, επειγόντως και εναγωνίως, «χρειάζεται χώρο» για να αναπτυχθεί. Αν και ίσως ήδη έχει αρχίσει να το ξεχνά.
Ευτυχώς που ένα τηλεοπτικό κανάλι προβάλει κινούμενα σχέδια. Τα υπόλοιπα έχουν τις κλασικές γλυκανάλατες εκπομπές της πρωινής ζώνης, ατράνταχτα δείγματα της «πνευματικότητας» του σήμερα, ενώ τα χιλιοπαιγμένα έργα που προβάλλουν τα κρατικά, αν και πολύ πιο ενδιαφέροντα, σίγουρα έχουν καταντήσει βαρετά μετά από τόσα χρόνια. Σε τελευταία ανάλυση, «το μεγάλο κανόνι», ίσως και να αποτελούσε καλύτερο «φόρο τιμής».
Το πρωινό τελικά κυλά το ίδιο γλυκανάλατα, με τον αχνιστό ελληνικό στο φλιτζάνι και το «περισκόπιο» ανά χείρας. Καταντά μονότονο πάντως… σιωπηλό, ανιαρό και ενοχλητικά νωθρό…
Είμαι σίγουρος πως όταν ξεκίνησα σκεφτόμουν κάτι άλλο, αλλά η οθόνη του πιντιέι με οδήγησε εδώ...
Έχει εορτολόγιο η ΜικροΜαλακή? Τί μαθαίνει κανείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, το δικό σου περισκόπιο έχει και κάμποσο ενδιαφέρον τουλάχιστον... αυτό που έχουμε εδώ πάντως και κοιτάζουμε κατά τη διάρκεια του ωραρίου μας, σταθερά δείχνει άδειο ορίζοντα... Και το τηλεσκόπιο, συννεφιασμένο ουρανό. Και όλο και λιγοστεύουμε αυτοί που βάζουμε στόχο τα άστρα και τα αναζητούμε...
Darthiir,
ΑπάντησηΔιαγραφήγιορταζουμε το "ΟΧΙ", γιατι δεν μπορουμε να γιορτασουμε την απελευθερωση. Βλεπεις ηττηθηκαμε.
Εμ και εσύ ανοίγεις τηλεόραση πρωί καθημερινής; Και εορτής; Και σαββατοκύριακου; Καλύτερα να πήγαινες να χαζέψεις μπουτάκια στην παρέλαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε ενδιαφέρον έχει το περισκόπιο Σοφία μου, και μεγάλο μάλιστα, δεν αντιλέγω, αλλά όταν αυτό το ενδιαφέρον καταλήγει το μόνο, ε γίνεται λίγο… αδιάφορο…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ κυνική μου θα έλεγα πως γιορτάζομε το «όχι», γιατί αυτό το «όχι» σήμαινε πως ένας λαός δεν είχε τη διάθεση να συμβιβαστεί, δήλωνε για μια ακόμα φορά το «ελευθερία ή θάνατος», το αρχέγονο «ή ταν ή επί τας», και πως πάντα υπάρχει ελπίδα, όταν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε αξίες και όχι σε συμβιβασμούς, ακόμα και όταν όλα, με βάση τη λογική, φαίνονται ενάντιά τους.
Κάνω κι εγώ κάτι λάθη ώρες-ώρες βρε ξηροκαρπήτα μου, το ξέρω…
πέστα ντε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως δε γιορτάζουμε την απελέυθέρωση γιατί αντι γιά τους εναπομείναντες από το αλβανικό έπος μόνο , θάπρεπε να παρελαύνει και το ΕΛΑΣ; μήπως λεω τώρα εγώ μήπως;
(και ήταν και μεγάλο το άτιμο!)
δ
Εμ... για αυτό τα μονοδιάστατα πράγματα και άνθρωποι στη ζωή είναι βαρετά και δεν προσφέρουν την δέουσα ικανοποίηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω να σου πω βρε δημητρούλα μ’ αν κάτι τέτοιο πέρασε απ’ το μυαλό αυτών που θέσπισαν τη γιορτή, μικρότητα θα ήταν να «αποκλειστεί» από τη μνήμη ο οποιοσδήποτε έδωσε την ψυχή και τη ζωή του σε αυτόν τον αγώνα, ανεξαρτήτως των μετέπειτα, αλλά μπορώ να σου πω σίγουρα ότι ιστορικά, αυτό που γιορτάζουμε είναι πολύ πιο διαχρονικό και σημαντικό από την απελευθέρωση, η οποία θα αφορούσε μόνο το λαό μας. Είναι κάτι που πραγματικά αφορά την υφήλιο ολόκληρη και καθόρισε κατά σημαντικό βαθμό το ρουν της ιστορίας. Κι ας κατηγορούνται οι έλληνες (από τους έλληνες κυρίως) για εθνικιστές. Αυτή είναι ίσως η μοίρα του λαού μας, ο οποίος δυστυχώς συνενώνεται μόνο όταν απειλείται η υπόστασή του. Εξ ου και ίσως, από εδώ και πέρα δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτόν :(
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω δεν ειμαι υπερ των παρελασεων και ολων αυτων οταν παραλληλα βλεπω κατι ΗΡΩΕΣ ανθρωπους αξιους να μην παιρνουν ουτε καν συνταξη
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο το κρατος
αισχος
Η εμμονή στη λέξη σκώληξ μου, ή στην παρέλαση (γιατί και αυτό εμμονή έχει καταντήσει) και το αν πρέπει να γίνεται ή όχι, ή ποιος θα κρατήσει τη σημαία, κοκ, είναι άλλο ένα ενοχλητικό πρόβλημα που στην ουσία αδικεί την πανανθρώπινη σημασία του εορταζόμενου γεγονότος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαυτόχρονα, και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, εγώ προσωπικά δεν βλέπω ούτε έναν που να φτάνει στο μικρό του δαχτυλάκι τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν τη θαλπωρή της εστίας τους για να προασπίσουν μέσα στις κακουχίες την ιδέα της ελευθερίας και την ίδια τους την οικογένεια. Βέβαια θα μου πεις, η εστία και η οικογένεια σήμερα δεν υφίστανται, γιατί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, σήμερα άλλωστε, οι αξίες δε χρήζουν προάσπισης, αν συμβεί κάτι θα λακίσουμε γι’ άλλους τόπους, ούτε καν η ελευθερία έχει έννοια σήμερα, αφού έχει γίνει υποχείριο του κάθε ατομιστή. Ούτε καν μπορώ να συγκρίνω κάποιον «δυστυχή» του σήμερα με τα παιδιά που κρυβόταν στα σπαρτά την ώρα που από επάνω περνούσαν τα αεροπλάνα βομβαρδίζοντας και γαζώνοντας και τη νύχτα μοιραζόταν μια ελιά στα τέσσερα για να ξεγελάσουν την πείνα τους.
Αν λοιπόν σε ενοχλεί κάτι, ας σε ενοχλεί όλη αυτή η σημασία και η υποστήριξη που δίνει το κράτος αλλά και η κοινωνία μας στον κάθε χλιμίντζουρα της πρωινής ζώνης και στην στήριξη οργάνωσης ένα σωρό άλλων «εορτών» και εκδηλώσεων ήσσονος σημασίας, και όχι τα ελάχιστα, σε σχέση με τις άλλες περιπτώσεις, χρήματα που διατίθενται για μία παρέλαση.
Άλλωστε, αν υπάρχει σήμερα ήρωας, σίγουρα αυτός ξέρει να αναγνωρίζει τους ήρωες του παρελθόντος.
μικρότητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, Δεν μπορώ να πω πως ήταν και πολύ μεγαλόκαρδοι οι νικητές του εμφύλιου.
Μη ξεχνάς πως η Ελλάδα αμέσως μετά την απελευθέρωση, έπεσε στον εμφύλιο,βασιλοκρατία,αγγλοκρατία και αμερικανοκρατία.Και με τους αγωνιστές τους συγκεκριμένους, να διακοπίζονται σε νησιά , και σαλε.
Καλύτερα τόχαν να παρελαύνουν οι δοσίλογοι(όπως και έγινε)
Τώρα, γιά το πόσο οι πρώην σύμμαχοι εκτιμούν αυτόν τον γαμημένο ..ρουν της ιστορίας...,
ψάξτο, και θα δεις που τους εχουν γραμμενους τους κακομοιρους τους έλληνες όταν κάνουν τις επίσημες γιορτές τους.
Εγώ πάντως τα λέω, και χέστηκα ό,τι και να με κατηγορήσουν.Ξέρω τι είμαι, και τι μπορώ να κάνω.Και σώνει .
και καλημέρα.
:)
Μικροπρεπείς υπήρξαν και θα υπάρχουν στο διηνεκές καλή μου. Το θέμα είναι αν θα υποστηρίξουμε εμείς, σήμερα τη μικροπρέπεια. Ξέρω πού έπεσε η Ελλάδα μετά. Στην κλασική ενδοφαγωμάρα, από την οποία δεν έχει ξεφύγει ούτε προβλέπω να ξεφεύγει, και στην εκμετάλλευση των «μεγάλων δυνάμεων». Εδώ στη χώρα μας πάντως, γείτονας βγάζει το μάτι γείτονα αν του δοθεί η ευκαιρία, τι λες τώρα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ή κακώς, οι δοσίλογοι εύκολα παρελαύνουν μόλις πάψει η επαγρύπνηση.
Ούτε οι «σύμμαχοι», ούτε κανένας σήμερα δεν εκτιμά το «ρουν», βλέπεις σήμερα όλα αυτά είναι «ένα κακό όνειρο» που πέρασε, ευκαιρία για ωραιολογίες και διακοπές και μετά ξανά βουρ στον πατσά. Πόσο κοντά είμαστε στο να ξεχάσουμε… και να ξαναζήσουμε…