Δυσφορία ή/και κατακραυγή. Για τις ταραχές στο Αφγανιστάν. Το κάψιμο του κορανίου δεν δικαιολογεί διαμαρτυρίες και δολοφονίες! Αυτά είναι τα πιστεύω της πολιτισμένης δύσης που ξεχνά συστηματικά πως βιβλία έκαιγε ο Χίτλερ. Αλλά γιατί να μην το ξεχάσει; Εδώ τα ίδια της τα τέκνα τα καίνε στο τέλος της σχολικής χρονιάς και κανένας γονιός δεν ασχολήθηκε να τα διαπαιδαγωγήσει σε μη-Χιτλερικές νοοτροπίες. Αυτή άλλωστε είναι «η δύση». «Φιλελεύθερη» μέχρι ασυδοσίας. Μέχρι βαρβαρισμού στην πράξη. Τελικά ο πολιτισμός είναι μια μάλλον σχετική έννοια.Άλλωστε η πολιτιστική κατάρρευση είναι εμφανής. Ξεκινάει από το «χρηματιστήριο αξιών»…
Δυσφορία και κατακραυγή και για τους ιάπωνες. Για το ραδιενεργό νερό που απελευθερώνουν στη θάλασσα. Αλλά τί να το κάνουν; Το να το πιούν οι μέτοχοι και η κυβέρνησή της, μαζί με όλους όσους ασπάζονται «τα καλά» της ηλεκτροπαραγωγής, στην υγειά της πυρηνικής ενέργειας, μάλλον δεν έχει περάσει από το μυαλό τους. Προτιμούν να μοιραστεί όλη η ανθρωπότητα «τα καλά του ηλεκτρισμού από πυρηνικά». Ακόμα και όσοι δεν θέλουν να τσουγκρίσουν ποτήρια με τους θιασώτες τους…
Δυσφορία, γιατί αυτός ο κόσμος έχει χάσει κάθε όριο, κάθε μέτρο, κάθε έλεγχο…
Ναι βρε παιδι μου αλλα οσο να ναι δεν εχει ιδια βαρυτητα το καψιμο βιβλιων με το καψιμο ανθρωπων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, την ίδια βαρύτητα δεν την έχει (για κάποιο δεδομένο αξιακό σύστημα πάντα, όχι για όλα), είναι όμως μια καλή αρχή για να προχωρήσεις και σε αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες, όμως, σοσιαλισμό οι Ιάπωνες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ναι, αυτό να λέγεται, μοιράζουν απλόχερα τα αγαθά τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαίνε ακόμα τα βιβλία στα σχολεία;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωτόγονοι μια ζωή θα μείνουμε.
Προσπάθησες να συνδέσεις τα δύο θέματα -αν και δεν πέτυχε ακριβώς, αλλά δεν πειράζει, σε βαθμολογώ χαμηλά. Έχει σημασία όμως να πούμε ότι τα παιδιά μας καίνε τα βιβλία τους από μίσος για το ίδιο το καταπιεστικό σχολείο. Γονείς χωρίς παίδευση και κριτική ικανότητα, που χάνονται στον τηλεοπτικό βόθρο πώς θα διαπαιδαγωγήσουν ορθά τα τέκνα τους; Συχνότατα οι πυρομανείς αυτοί μαθητές έχουν γονείς που δεν ασχολούνται καν μαζί τους (εργασία, άγχος και κούραση κι αξιοποίηση ελεύθερου χρόνου μόνο στην τηλεόραση και το καφενείο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θεωρούν κάτι σαν «η επικράτηση της διασκέδασης έναντι της εκπαίδευσης». Άλλωστε το λέει και το άσμα βρε Μάνο μου: Δάσκαλε ασ’ τα παιδιά μας ήσυχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε δείμο μου, σου έχω ξαναπεί ότι εδώ είναι ημερολόγιο, όχι εφημερίδα! Γράφω ότι μου έρθει! Έ, αυτά τα δύο μπορεί να φαίνονται άσχετα, αλλά συνδέονται γιατί τα άκουσα και τα δύο στο ραδιόφωνο το πρωΐ, στο δρόμο για το φυντανοτροφείο και έτσι αυτά τριβέλιζαν το μυαλό μου!
Ε-μα!
O Heinrich Heine δεν είχε πει άλλωστε "όταν καίνε βιβλία στο τέλος θα κάψουν και ανθρώπους";
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν για παράδειγμα τους τα χρεώνανε τα βιβλία μήπως, λέω μήπως, θα τα σεβόντουσαν έστω και λιγουλάκι παραπάνω; Το δωρεάν (λέμε τώρα) έχουμε μάθει να το περιφρονούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάει και ο μύθος της οργανωμένης Ιαπωνίας, όποτε παλιότερα του οικονομικού θαύματος της Ιρλανδίας και πάει λέγοντας. Μύθοι δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο.
Α μπα... άμα δεν μάθεις το σεβασμό, δεν σέβεσαι, πληρώνεις δεν πληρώνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε, όπως είπες κι εσύ: "λέμε τώρα", δωρεάν στην πράξη δεν υπάρχει!