Ταμ τι-τι ταμ ταμ, ταμ-ταμ…

Τις τελευταίες μέρες συνεχώς έρχεται στο μυαλό ο «Έρικ ο βίκινγκ». Πώς να μην έρθει άλλωστε, αφού η επιτροπή ατομικής ενέργειας όλο και περισσότερο ομοιάζει με τον βασιλιά Αρνούλφ της χαμένης Χάι-Μπραζίλ, με το μαγικό ύφασμα που «τα κάνει αόρατα»! Αυτή ακριβώς η σκέψη ήρθε ταυτόχρονα με την πρόταση να καλυφθούν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες με ένα «απορροφητικό πανί»! Στη συνέχεια ίσως θα προτείνουν να τραγουδήσουμε όλοι μαζί οι κάτοικοι της γης το «ταμ τι-τι-τι ταμ, ταμ-ταμ, ταμ-ταμ» και ως δια μαγείας η ραδιενέργεια θα εξαφανιστεί από τον κόσμο μας!

Μόνο που τελικά, το τραγούδι δεν έσωσε την Χάι-Μπραζίλ από το κρίμα του ανθρώπου, αλλά ούτε και «το πανί που τα κάνει αόρατα» δούλεψε σε κανέναν άλλον πέραν των αφελών και των θρησκόληπτων…
Ε, και σήμερα ο κόσμος μαστίζεται από πολλή αφέλεια, αλλά και δύο θρησκοληψίες: αυτή της τεχνολογίας και αυτή της οικονομολογίας!

Η ταινία παρεμπιπτόντως είναι πολύ ευχάριστη, αλλά μάλλον δύσπεπτη για το σήμερα, μιας και χρησιμοποιεί το χιούμορ και την τεχνοτροπία μιας άλλης εποχής.

Η «ώρα γης» και άλλα παραμύθια!

Σάββατο βράδυ για μια ακόμα φορά ο κόσμος συντονισμένα «προσπάθησε» να σώσει τη γη. Για μια ώρα! Φυσικά αυτό στάθηκε αφορμή για διοργάνωση εκδηλώσεων. Τα φώτα σβήσανε, η μπάντα παιάνισε, μέσα από τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις, πυρσοί άναψαν για να δημιουργηθεί ωραία ατμόσφαιρα, κόσμος κατέβηκε από τα γύρω χωριά για να παρακολουθήσει το σόου και ο τζίρος των καταστημάτων αυξήθηκε για αυτή τη μέρα. Η τοπική αυτοδιοίκηση πήρε την κατάσταση στα χέρια της και βοήθησε στη σωτηρία της γης αυξάνοντας με άλλους τρόπους την κατανάλωση ενέργειας και βοηθώντας τα μαγαζιά να λάβουν μέρος χωρίς να… χάσουν το τζίρο τους! Ο ορίζοντας πάλι αποτελεί την ατράνταχτη απόδειξη πως κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να σώσει τον πλανήτη!
Έτσι αντιλαμβάνεται λοιπόν η πολιτεία την σωτηρία της γης και γι’ αυτό η γη δεν θα σωθεί από τέτοιες δράσεις. Διότι η δράση της μονάδας είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη να φέρει αλλαγές. Αν η πολιτεία ήθελε πραγματικά να λάβει ενεργό μέρος θα χάρασε πολιτικές ελάττωσης της ενεργειακής κατανάλωσης. Θα έσβηνε καθημερινά όλες τις λάμπες των πόλεων, εκτός από μικρές λάμπες χαμηλής ισχύος και φωτεινότητας, μία ανά τετράγωνο ας πούμε, ελαττώνοντας τη φωτορύπανση του πλανήτη. Θα «αποψίλωνε» όλες τις φωτεινές επιγραφές και τις επιγραφές «νέον», που αν μη τι άλλο κακόγουστες είναι, και θα χάρασσε μια πορεία χωρίς φωτεινές επιγραφές και κατάφωτες βιτρίνες. Το απλό φως του μαγαζιού με έναν κατάλογο θα αρκούσε. Θα δημιουργούσε ένα σχολείο ανά γειτονιά για να διαπαιδαγωγήσει τους μαθητές να πηγαίνουν καθημερινά με τα πόδια για όσες δουλειές τους μπορούν να γίνουν στη γειτονιά τους και έτσι να ελαττωθεί η χρήση των αυτοκινήτων. Ακόμα ακόμα, θα κατέβαζε τους κεντρικούς διακόπτες σε κάθε υπηρεσία ή χώρο εργασίας μετά τις επτά το βράδυ για να εξασφαλίσει τον εκμηδενισμό της κατανάλωσης, μια απλή πολιτική εγκατάστασης ενός αυτοματισμού αρκούσε· στην τελική ας δουλέψουν όλοι μέχρι εκείνη την ώρα και μετά υπερωρίες δεν χρειάζονται!

Αλλά αυτές είναι πολιτικές αποφάσεις και αυτή θα ήταν μια πολιτική σεβασμού προς τη γη και προς τον άνθρωπο. Επειδή όμως το μόνο που σεβόμαστε είναι η τσέπη μας και η πίστη στην ασυδοσία, αντί των πολιτικών αποφάσεων υιοθετούμε σόου απενοχοποίησης της συνείδησης μας. Έτσι, για να λέμε πως κάτι κάναμε για αυτόν τον πλανήτη και τώρα μπορούμε να γυρίσουμε πλευρό και να συνεχίσουμε την ζωούλα μας.

Ο καθένας μας οφείλει να συμπεριφέρεται σωστά, αλλιώς χαΐρι δεν θα δούμε, αλλά το χαΐρι έρχεται μόνο μέσα από διαρκείς, συλλογικές πολιτικές και όχι επειδή ο καθένας μας αποφάσισε να συμμετάσχει ή όχι στην «ώρα γης», ή στα άλλα καθημερινά παραμύθια.

Ανακοινώθηκε πως το έλλειμμα θα μειωθεί στο 3% το 2014.

Η κυβέρνηση ενημερώθηκε πως η πρωταπριλιά είναι την Παρασκευή;

Και τώρα; Τί θα κάνουμε χωρίς σούσι;

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών καταδεικνύουν ακόμα μια φορά το λάθος δρόμο που έχει πάρει η παγκοσμιοποίηση και την ανάγκη της τοπικής ανάπτυξης και αυτονομίας στο δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό. Δεν είν’ το ραδιενεργό νέφος το πρόβλημα για χώρες που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης, παρότι θα ήταν καλύτερα χωρίς αυτό. Αλλά στα επίπεδα που έχει διασπαρεί, το νέφος το οποίο θεωρείται και λέγεται ότι υπάρχει, δεν αποτελεί σοβαρή απειλή. Ο πυλώνας της κινητής τηλεφωνίας είναι μεγαλύτερη απειλή για τον αντίποδα της γης σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.

Στο παγκόσμιο πλανητικό χωριό όμως την μεγαλύτερη επικινδυνότητα φέρουν τα εμπορικά προϊόντα. Προϊόντα που ήδη στην Ιαπωνία «απαγορεύτηκε» η κατανάλωσή τους. Προϊόντα που θα εξαχθούν και που τρίτες χώρες στηρίζονταν στην κατανάλωσή τους. Και μπορεί να μπορεί ο μέσος άνθρωπος να ζήσει χωρίς σούσι, το ερώτημα είναι αν θα σκεφτεί να ζήσει χωρίς αυτό. Ένα επιπλέον ερώτημα γεννάται φυσικά και για… τις ηλεκτρονικές πλακέτες! Θα «κάνει» η ανθρωπότητα χωρίς αυτές; Θα στήσει μήπως εργοστάσια παραγωγής αλλού;

Όλα τα μη-τρόφιμα προϊόντα που εξάγονται από την Ιαπωνία και φτάνουν σε κάθε σπίτι μπορούν εν δυνάμει να φέρουν μια μικρή ποσότητα ραδιενεργού υλικού. Τόσο μικρή που δεν θα σκοτώσει κανέναν, άμεσα και ορατά, αλλά μια επιπλέον πιθανότητα λευχαιμίας θα εισάγει. Αυτό θα παρατηρηθεί τελικά σαν μια αύξηση του ποσοστού εμφάνισης λευχαιμίας στο γενικό πληθυσμό, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ποιός ασχολείται άλλωστε με τη στατιστική, και την εμπιστεύεται, αν τα λεγόμενα δεν αφορούν στο χρηματιστήριο; Σαμ’ πως ασχολήθηκε κανείς με τα επίπεδα λευχαιμίας πριν και μετά το ατύχημα στο Τσερνομπίλ, ή τα αντίστοιχα επίπεδα πριν και μετά τους βομβαρδισμούς στη Σερβία;

Αλήθεια, οι βομβαρδισμοί στη Λιβύη γίνονται με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου; Γιατί συχνά πυκνά ο Καντάφι έκανε εξαγωγή άμμου της ερήμου προς τη νότια Ευρώπη! Φρόντιζαν γι’ αυτό οι άνεμοι και τα ράλι στη Σαχάρα! Όχι ότι οι εκρήξεις δεν θα σηκώσουν νέφη. Τα οποία θα πέσουν στα παράλια της Ευρώπης στην επόμενη λασποβροχή. Όπως όταν οι φωτιές της Πελοποννήσου κινδύνευαν να στείλουν τοξικά νέφη προς την Αίγυπτο.

Ο φόβος βέβαια της μάζας δεν είναι κάτι θεμιτό, ή εύκολα διαχειρίσιμο, γι’ αυτό δεν είναι καλό «να τρομάζεις τον κόσμο», γι’ αυτό και αποσιωπούνται; Ή μήπως ο καθένας αποφασίζει με ποια πράγματα πρέπει να τρομάζει ο κόσμος, ανάλογα με την πολιτική που θέλει να ασκήσει; Οι επιτροπές ατομικής ενέργειας προφανώς και δεν θέλουν υποψίες τέτοιας μορφής στον κόσμο.

Το πρόβλημα παραμένει: στο μικρό πλανητικό μας χωριό η παγκοσμιοποίηση έχει πάρει λάθος δρόμο. Το νερό, ο αέρας και όσα αγαθά είναι κοινά, έτσι τα όρισε η φύση, κοινά, όχι ιδιοκτησίες, μεταφέρονται από τόπο σε τόπο. Ο άνθρωπος όμως μπορεί τουλάχιστον να φροντίζει για την αυτονομία του. Με τον τρόπο αυτό και θα ελαττώσει την μεγάλη διάχυση των τοπικών προβλημάτων αλλά και θα αποφύγει πιθανές επισιτιστικές κρίσεις. Διότι άντε και το σούσι το βγάζει ο μέσος δυτικός από την διατροφή του, την ηλεκτρονική πλακέτα πώς θα την βγάλει; Κι ακόμα και αν η ανθρωπότητα βάλει μυαλό και η ηλεκτροπαραγωγή από σχάση εγκαταλειφθεί, υπάρχουν ένα σωρό άλλα προβλήματα που μπορούν να θίξουν την εύθραυστη ύπαρξή της. Κίνδυνοι που τουλάχιστον με ανάπτυξη των κοινωνιών σε διαφορετικό πρότυπο από αυτό της εξάρτησης από το παγκόσμιο εμπόριο θα ελαττωθούν σημαντικά.

Κι επειδή τα είκοσι χιλιόμετρα είναι απλά ένα όριο, το οποίο θεσπίστηκε με βάση μια συνάρτηση κόστους/οφέλους, η οποία εξυπηρετεί κάποιο αξιακό σύστημα, αλλά στην πράξη το κόστος για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί δυσβάστακτο ανεξαρτήτως οφέλους, καλό θα ήταν να προσέχει ο καθένας μας λίγο παραπάνω τί ακριβώς βάζει στο πιάτο του, ή μέσα στο σπίτι του. Γιατί δυστυχώς ο έμπορος θα εισάγει από το πιο φτηνό και το πιο κερδοφόρο, όχι το πιο ασφαλές.

Ευτυχώς που το πρόβλημα είναι στο σούσι κι όχι στο στάρι, τουλάχιστον για σήμερα…

Άνθρωποι…

Τραγικός απολογισμός αυτές τις μέρες από μια νέα φυσική καταστροφή. Άναυδη η ανθρωπότητα παρακολουθεί τα γεγονότα στην Ιαπωνία. Πριν μερικά χρόνια Αϊτή, Χιλή, νωρίτερα Ινδονησία. Τελειωμό δεν έχουν αυτές οι φυσικές καταστροφές. Ή απλά είναι κάτι το φυσιολογικό που η σημερινή ανθρώπινη κοινωνία, λόγω της πολυπλοκότητάς της αλλά και της απόλυτης προσήλωσής της στην ιδέα του κυρίαρχου ανθρώπου αδυνατεί να κατανοήσει και κατ’ επέκταση να αντιμετωπίσει.

Δεν έφτανε η μανία του εγκέλαδου και της θάλασσας, ήρθε να προστεθεί και η απειλή της ανθρώπινης παράνοιας με την μορφή του φόβου αλλά και της πραγματικότητας της ραδιενέργειας. Δεν βάζει βλέπεις ο άνθρωπος μυαλό, θεωρεί πως με την τεχνολογία μπορεί να τα ελέγξει όλα. Μόνο που στην πράξη, τον κίνδυνο ατυχήματος ποτέ δεν τον εκμηδενίζει, απλά τον ελαττώνει λίγο, μόνο λίγο. Και ύστερα θεωρεί πως «έγινε θεός». Μόνο που στα υπόλοιπα ατυχήματα, που γίνονται και αυτά πολύ συχνά, ο κίνδυνος είναι (σχετικά) εντοπισμένος στο χώρο και το χρόνο, ενώ στην πυρηνική ενέργεια ο κίνδυνος διαχέεται και στο χώρο, αλλά και στο χρόνο.

Τον ψυχρό πόλεμο λοιπόν ο άνθρωπος προσπάθησε να τον εγκαταλείψει, δεν ήθελε το φόβο μάλλον, αν και τελικά δεν είναι σίγουρο ότι τον εγκατέλειψε πραγματικά κι οριστικά. Όμως τα πυρηνικά συνεχίζει να τα χρησιμοποιεί και κρύβει τους φόβους του κάτω από το χαλάκι, τα δικηγορίστικα «αναπόδεικτων επιβλαβών συνεπειών» επιχειρήματα και την ιδεοληψία του κυρίαρχου. Έτσι, για να στρουθοκαμηλίσει λίγο κι αυτός, και να επωφεληθεί πρόσκαιρα καλύπτοντας την αμετροεπή δίψα του για ενεργειακή σπατάλη, και σπατάλη γενικότερα, και όταν έρθει η μέρα της κρίσης, τα φαινόμενα θα χαρακτηριστούν ακραία και απίθανα. Βλέπεις η κοντή μνήμη του τον βοηθάει να μην λογαριάζει τη συχνότητα με την οποία συμβαίνουν τα δήθεν απίθανα…

Και φτάνει μία των ημερών που ο σώφρων άνθρωπος αρχίζει κι αναρωτιέται γιατί ακριβώς είναι πολιτισμός να μην στέλνει στην κρεμάλα όσους παίζουν με τις τύχες του απλού κόσμου, ψιθυρίζοντάς τους λόγια μειλίχια για τα καλά και κρύβοντάς τους τους κινδύνους κάτω από το χαλάκι, μόνο και μόνο για να διατηρηθεί το παρόν μοντέλο «ανάπτυξης» και η παρούσα ιδεοληψία του κυρίαρχου. Βλέπεις, μπροστά στο κέρδος και την σπατάλη τίποτε άλλο σήμερα δεν έχει σημασία. Κι ας διατείνονται κάποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης πως τίποτε δεν μπαίνει πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Μόνο ένας ολόκληρος κατάλογος από πράματα που όμως τον έχουν σμικρύνει και κρύψει κάτω από το χαλάκι του υποσυνείδητου.

Και καθημερινά, αφού πρώτα όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως ο άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα, ευτυχείς για την προσφορά τους στον ανθρώπινο είδος, επιδίδονται ασύστολα στην εξυπηρέτηση του χρηματοοικονομικού και της τσέπης τους πατώντας επί πτωμάτων και αδιαφορώντας για ανθρώπους και συνέπειες. Για το καλό του ανθρώπου πάντα, και στο όνομα της ανθρωπότητας…

Και λεγόμαστε άνθρωποι, με μυαλό και αισθήματα…

Εξουθενωτικό…

Να ανεβοκατεβαίνεις είκοσι φορές τη μέρα δύο ορόφους. Μπορεί και παραπάνω, κανείς δεν κράτησε μέτρημα. Και να τρέχεις και να τρέμεις γιατί η μια αναποδιά έρχεται πίσω από την άλλη. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Όχι τέλος, τέλος δηλαδή, αλλά τουλάχιστον για την ημέρα. Και για την βδομάδα να πεις, κλείνει αύριο μια βδομάδα από την επέμβαση και μετά από μεγάλη απογοήτευση, μπορεί να πει κανείς ότι τουλάχιστον «μπαίνει το νερό στ’ αυλάκι». Σιγά, σιγά αυτή τη φορά. Κοντεύει να γίνει πάντως καθεστώς, μία το χρόνο.

Εξαντλητικό να υπάρχει εγχειρισμένος άνθρωπος σπίτι· ευτυχώς που δεν ακολουθούνται και οι συνήθεις εξαντλητικοί ρυθμοί «καθημερινότητας». Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αρχίζει κανείς ν’ αντιλαμβάνεται πόσο απάνθρωποι είναι, αλλά δυστυχώς δεν την παθαίνουν όλοι, ίσως τότε θα ήταν όλα διαφορετικά, αλλά πάλι, πολύς κόσμος θα υπέφερε. Όχι δηλαδή ότι δεν υποφέρει και τώρα… θέμα ορισμού… Όλα άλλωστε θέμα ορισμού είναι…

Υποβαθμιστήκαμε και πάλι, λέει… Ποιος το λέει όμως, ένας από αυτούς που ευθύνονται για τα δεινά του κόσμου σήμερα! Και σαν αποχαυνωμένοι όλοι κάθονται και τον ακούν. Γιατί τον ακούν αφού ξέρουν ότι ευθύνεται για όλα τα δεινά θ’ αναρωτηθεί κανείς. Μα απλά γιατί δεν έχει ακόμα καταφέρει να ξεκολλήσει η ανθρωπότητα από τη λατρεία της αγοράς, και όσο και αν θέλει να μην ακούσει τους περίφημους «οίκους» (ανοχής, ξεκάθαρα περί οίκων ανοχής πρόκειται, ναι, περί απλών κοινών μπουρδέλων), τους ακούει η «αγορά» (τη βολεύει έτσι) οπότε και η ανθρωπότητα ακούει αντί να μουτζώνει… Ακούει και τρέμει γιατί και προ διετίας άκουγε και τελικά όλα δυναμιτιστήκαν επειδή ακριβώς άκουγε και πίστευε!

Χιόνια έξω, πυκνά, αύριο τα αυτοκίνητα δεν θα κουνιούνται, ούτε θα μπορείς να κατέβεις το βουνό πουρνό πουρνό. Δεν έγινε και τίποτε βέβαια, για δυο τρεις μέρες ανά πενταετία κανείς δεν θα πέσει έξω αν κάτσει σπίτι. Βέβαια αυτή η παρανοϊκή αγορά τρομάζει ακόμα και αν δυο τρεις μέρες δεν δει «πελάτες» ή «εργαζόμενους» φοβάται μάλλον μη την εγκαταλείψουν, ούτε η ίδια βλέπεις δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της!

Δεν έχει και μεγάλη σημασία, σημασία έχουν οι άνθρωποι εδώ μέσα, το χιόνι εκεί έξω που μετατρέπει το σκηνικό σε χριστουγεννιάτικο τοπίο, έστω και καθυστερημένα, και ο πιθανός χιονοπόλεμος αύριο στον κήπο. Χρειάζεται και αυτός που και πού, αν και οι λεμονιές μπορεί και να παγώσουν πάλι, η μία «πέθανε» στον προηγούμενο χιονιά. Γενικότερα βέβαια ο κήπος έχει παραμεληθεί, μιας και οι «επιβλέποντές του» περνάνε κρίση τώρα τελευταία· υγείας κρίση, σοβαρή, όχι σαν την «οικονομική» κρίση που επέβαλε η αγορά στον κόσμο για να τον βλέπει να τρέχει σαν παλαβός…

Θέμα προτεραιοτήτων πάντα, άλλωστε αν όλοι είχαν σοβαρά προβλήματα κανείς δεν θα ασχολούταν με τις οικονομικές κρίσεις και τότε η «αγορά» θα αισθανόταν πραγματικά μόνη…

Στο αναμεταξύ το ντόμινο εξεγέρσεων του αραβικού κόσμου καλά κρατεί και το πετρέλαιο προβλέπεται να εκτινάσσεται στα ύψη· τρίβουν οι κερδοσκόποι τα χέρια τους, φράγκα γι’ αυτούς, πόνος και στενοχώριες για τους υπόλοιπους. Εξαντλητική πραγματικότητα…

Καλή Σαρακοστή

Κλοπή με διευκολύνσεις

Παρακάλια και προτάσεις. Δυσβάστακτο λέει το ΦΠΑ. Να μην το αποδίδουν ζητούν, να είναι το κράτος ελαστικό. Να τους προστατεύει μεν, να τους επιδοτεί όποτε γίνεται, αλλά φόρους να μην απαιτεί. Οι μπαχαλάκηδες, οι φονιάδες, αστυνομικών και παιδιών, να οδηγούνται στη δικαιοσύνη, οι έμποροι όμως να αφήνονται να επιδεικνύουν αντικοινωνική συμπεριφορά. Το ΦΠΑ, που το εισπράττουν για να το αποδώσουν, να έχουν το δικαίωμα να το χρησιμοποιούν για να καλύπτουν τις τρύπες τους. Το κράτος ας πάρει δάνεια για να τους προστατεύει και να τους επιδοτεί.

Όχι, η πολιτεία δεν είναι άμεμπτου ηθικής, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί κανέναν να παρακρατεί χρήματα που ο πολίτης-πελάτης τα έδωσε για να αποδοθούν στην πολιτεία. Ας διαχειριστούν σωστά το ταμείο τους, τα λογιστικά τους κλείνουν χωρίς το ΦΠΑ. Ότι εισπράττουν για το κράτος δεν έχουν δικαίωμα να το ξοδεύουν κατά το δοκούν. Ο καθένας υποχρεούται να συνεισφέρει και οι έμποροι απλά παρακρατούν την συνεισφορά του πελάτη τους προς τα κρατικά ταμεία, προς όφελός τους. Είναι όμως καιρός να πάψει κάθε ανοχή, σε κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά. Ας διαχειριστούν ορθά τα λογιστικά τους, από εκεί και πέρα, ο καθένας οφείλει να στηρίζει και την πολιτεία, όχι να κλέβει τους πελάτες του και να χύνει καθημερινά δάκρυα στα ΜΜΕ επειδή το κράτος κάνει τη δουλειά του και διώκει τους κλεφτές. Και η πολιτεία, απ' την μεριά της, ας διώκει όλους τους κλέφτες. Αλλά κανείς δεν δικαιολογείται, ως κλέψας του κλέψαντος, να στερεί πόρους από το κράτος, πολύ περισσότερο όταν στην πράξη η κλοπή γίνεται εις βάρος του πορτοφολιού των πολιτών.

Κάθε ευρώ που πληρώνω ως ΦΠΑ απαιτώ να αποδίδεται πάραυτα στην εφορία, χωρίς διακανονισμούς και διευκολύνσεις. Και κάθε ένας που το παρακρατεί απαιτώ να οδηγείται κατευθείαν στην δικαιοσύνη, όπως και κάθε άλλος κλέφτης. Όχι άλλα κροκοδείλια δάκρυα απ' όσους συμμετέχουν στη στρεβλή ανάπτυξη της χώρας. Καιρός να πληρώσουν το τίμημα του παραλογισμού τους.