Προφητείες

Αισθάνεσαι πλέον πεπεισμένος για το επικείμενο τέλος του κόσμου. Το 2012 προέβλεψαν τόσες και τόσες προφητείες, σε γεωλογικούς χρόνους όμως τί είναι μερικά χρόνια πάνω ή κάτω; Το «κάτω» βέβαια είναι σχεδόν αδύνατο μιας και πλησιάζουμε στο ’12 επικίνδυνα, από κάτω, οπότε μας απομένει το άνω όριο. Ή και το ίδιο το ’12, οπότε και οι προφητείες θα αποδειχθούν πιο ακριβείς από οποιαδήποτε μέχρι σήμερα γνωστή επιστημονική μέθοδο και μέτρηση!

Ο άνθρωπος τελικά, έχει την ικανότητα να πλάθει θρησκείες αλλά και καταστροφολογίες, νουμερολογίες παύλα αριθμολογίες και σενάρια πέρα από κάθε φαντασία! Οξύμωρη φράση αλλά ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση, παρότι ο αρμαγεδώνας για κάποιο λόγο παραμένει εσαεί ένα άπιαστο όνειρο… Βάλε όμως μερικούς αριθμούς ή γεωμετρικά σύμβολα, βάλε και μπόλικη φαντασία, θέσε τους κανόνες όμως θέλεις εσύ και θα δημιουργήσεις μια αλληλουχία λογικών επιχειρημάτων τόσο ατράνταχτων που ένα γάιδαρος που πετάει θα φαντάζει τετριμμένος! Η μαγεία των αριθμών και των σχημάτων! Θα κινδυνέψεις βέβαια να χαρακτηριστείς μασόνος, αλλά στο τέλος μπορεί να ξεφύγεις το σκόπελο και να κλέψεις και λίγη από την αίγλη του Νοστράδαμου!

Το 2012 πάντως προβλέπεται και το απόγειο της ηλιακής δραστηριότητας. Αυτό πάλι με επιστημονική αλληλουχία σκέψεων· όχι απ’ την άλλη, την σεναριολογική. Αλλά πάλι τί μας νοιάζει; Αν οι προφητικές προβλέψεις συμπίπτουν με την ηλιακή δραστηριότητα τόσο το καλύτερο! Ανάγουμε τη σύμπτωση σε συσχετισμό και αφού, πάνω κάτω, συμπίπτουμε και με τα 3600 «περίπου» χρόνια της αιγυπτιακής προφητείας, την ολοκλήρωση του μεγάλου κύκλου του ημερολογίου των Μάγια, κι ένας θεός (όποιος να ‘ναι) ξέρει με τί άλλο, αισθανόμαστε ασφαλείς να υποστηρίξουμε πως το τέλος του κόσμου επίκειται!

Το παράξενο είναι πως μέχρι σήμερα κανένας δε συσχέτισε όλες αυτές τις προφητείες με την οικονομική κρίση και την επικείμενη κατάρρευση του ευρώ και του δυτικού μοντέλου, αλλά προφανώς όλα αυτά είναι πολύ πεζά και δε φέρουν την αίγλη ενός πλανήτη «καταστροφέα». Άσε που οι οικονομολόγοι κάναν το λάθος να θέλουν να αυτοαποκαλούνται επιστήμονες, αντί για προφήτες, οπότε αδυνατούν να κλέψουν τη δόξα των δεύτερων!

Το έτερο παράξενο είναι πως ο Μανδραβέλης και οι λοιποί φιλόσοφοι του παράλογου ορθολογισμού δεν συσχέτισαν την ηλιακή δραστηριότητα με την οικονομική, έτσι ώστε το μέγιστο της μίας να συμπίπτει με το ελάχιστο της άλλης, κοκ. Γιατί με βάση όλα τους τα στοιχεία αυτή η σύμπτωση φαίνεται να πραγματοποιείται και είναι κρίμα να χαθεί μια τέτοια ευκαιρία να δοθεί άλλο ένα ατράνταχτο επιχείρημα φιλελεύθερης μανδραβέλειας υπερλογικής για τα δεινά του κόσμου τούτου. Στο φινάλε, ο ήλιος ήταν είναι και θα είναι η κινητήρια δύναμη του πλανήτη μας και αφού κάθε αλληλουχία επιχειρημάτων, όπου κι αν καταλήγουν, συνηγορεί στην απόδειξη της ευστάθειας των μανδραβέλειων ισχυρισμών, γιατί να μην συνηγορεί και η ηλιακή δραστηριότητα;

Το μόνο σίγουρο είναι πως αν οι προφήτες ήταν αλληγορικοί και είχαν ευρύτερο τρόπο σκέψης, συμπεριλαμβάνοντας και την οικονομική δραστηριότητα στις καταστροφολογίες τους, θα είχαν πιάσει την καλή με το 2012. Αλλά πού να προβλέψουν οι έρημοι πόσο σημαντική θα γινόταν η χρηματοοικονομία στη ζωή μας; Αυτοί δεν μπορούσαν να φανταστούν έναν κόσμο που ο άνθρωπος θα έπαυε να πλάθει παραμύθια για θεούς και θα τα έπλαθε για το νόμισμα και το χρηματιστήριο. Πού να φανταστούν την πεζότητα στην οποία θα υποπίπταμε;

Πρωινό

Μετά τη δεκάτη πρωινή η κίνηση στους δρόμους πέφτει. Η πόλη γίνεται ευχάριστη και εύκολη πλέον, μπορείς να διαβείς τους δρόμους της, ακόμα και να μετακινηθείς με αυτοκίνητο χωρίς να δυσανασχετείς ανά δίλεπτο. Το Σάββατο το πρωί δε, πέρασες τον περιφερειακό και είδες μόνο δύο αυτοκίνητα να κινούνται· ευχάριστη ηρεμία…

Η ηρεμία αυτή την περίοδο είναι το βασικό συστατικό, εκ διαμέτρου αντίθετο από τον πανζουρλισμό για την επικείμενη, αυτοεκπληρούμενη κατάρρευση των πάντων. Άλλωστε δεν έχεις και πολλά να κάνεις πέρα απ’ το να προσφέρεις λίγη φροντίδα. Παρατηρείς απλά με απάθεια τα όρνεα του παγκόσμιου γίγνεσθαι να τρώνε τις σάρκες τους, βαράς έντιτορς χτίζεις πόλεις και κάνεις ταξίδια με τραίνα. Και είναι σίγουρα πολύ πιο ωραίο απ’ όσο ακούγεται!

Μιλώντας για έντιτορς, εκείνο το αρθράκι για τα χρωμικά βρίσκεται υπό δημοσίευση εδώ και χρόνο και βάλε! Μάλλον φιλοδοξούν να το αφήσουν προίκα στην επόμενη γενιά, να είναι και φρέσκο όταν θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν για να απορρυπάνουν το περιβάλλον τους. Αλλά τι να πεις, η «φιλικότητα προς το περιβάλλον» είναι μόδα σήμερα· το όμορφο περιτύλιγμα με το οποίο πλασάρονται στον κόσμο τα ίδια όσα το κατέστρεφαν μέχρι τώρα. Για το περιβάλλον το ίδιο κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά… Σε τούτον τον πλανήτη πήραμε την παιδεία λάθος, ακριβώς πάνω που είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε το άλμα και να γυρίσουμε σε μια κοινωνία γνώσης. Και τώρα, την τελευταία εικοσαετία, κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να αποδομήσουμε αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα.

Έξυπνο ον ο άνθρωπος… άμα κάτσει να σκεφτεί! Αλλά πού, η σκέψη θέλει χρόνο και ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς δεν είμαστε για έξοδα! Ειδικά σε περιόδους κρίσης!!!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά βρήκες κάτι να προσθέσεις στον ιστοτόπο αυτό. Κάτι διαφορετικά απ’ όσα τριβελίζουν το μυαλό και προσπαθείς ν’ αδιαφορείς για δαύτα. Τελειώνει κι ο καφές στο φλυτζάνι… ες αύριον τα σπουδαία!

Αναζητήσεις

«Ψάχνετε κάτι;»

«Ναι, τη γυναίκα μου!»

Και άντε, να το πεις αυτό στην πωλήτρια ενός εμπορικού με ρούχα – και δη γυναικεία – θα προκαλέσει ένα μειδίαμα στα χείλη (της), ενώ θα σκέφτεται «τί τραβάει ο δυστυχής». Θα φέρει επίσης και μια δόση «λαμπερής πονηράδας» στα μάτια, αφού στην αναζήτηση μπορεί και να πετύχεις διάφορες γυναίκες να ψάχνουν για ρούχα και να τα δοκιμάζουν μπροστά στους καθρέφτες, αναδίνοντας όλη τη θηλυκότητα παύλα σκέρτσο παύλα νάζι παύλα  προκλητικότητά τους!

Όταν όμως το λες σε πωλητή μεγάλου πολυκαταστήματος υπολογιστών παύλα ειδών υψηλής τεχνολογίας (όλοι, όλα πια…) είναι λογικό να λαμβάνεις ως απόκριση ένα βλέμμα έκπληκτης απορίας, ενώ σκέφτεται «μα αυτό ανάποδα δε συμβαίνει συνήθως;»

Και να πεις ότι η γυναίκα σου είναι κάποιο κομπιούτερ φρικ… Μάλλον σε κομπιούτερ αντιφρίκ προσομοιάζει, μιας και η σχέση της με υπολογιστές (ή γενικά την σήμερα επονομαζόμενη υψηλή τεχνολογία – κολ μι γκάτζετ μάνια) είναι από υποτυπώδης έως και ανύπαρκτη. Λογικό λοιπόν η φράση αυτή να προκαλέσει έκπληξη ακόμα και σε εσένα τον ίδιο!

Η ουσία είναι πως η απολεσθείσα γυνή ανεβρέθη μετά από αρκετή αναζήτηση στο τμήμα με τα τετράδια (υψηλής πάντα τεχνολογίας), όπου επιδιδόταν στην αναζήτηση ενός τεφτερίου μεγάλου, αλλά μικρού και σουλουπωμένου, σκληρού για να μη χαλάει, αλλά και όμορφου – κάτι σαν δωράκι ένα πράγμα, χριστουγεννιάτικο κατά προτίμηση – για να καταγράφει συνταγές μαγειρικής, οπότε θα έπρεπε να είναι εύχρηστο και μικροσκοπικό για να χωράει σε κάθε δυνατό ντουλάπι και απομεινάρι πάγκου, αλλά και αρκετά μεγάλο για να χωρέσει όλη τη σοφία της κουζίνας!

Το αποτέλεσμα είναι φυσικά να μην μας αρέσει τίποτε, οπότε και να φύγουμε άπραγοι…

Και εις άλλα με υγεία…

Chaos

Κι ας λένε ότι θέλουν «oι άλλοι»...

Ώρες οξύμωρες

Ώρες ευθύνης άραγε; Η φράση πάντως δίνει και παίρνει στα χείλη των πολιτικών της χώρας. Λες και οι προηγούμενες δεν ήταν ώρες ευθύνης. Λες και το 2000 δεν χρειαζόταν να είναι υπεύθυνοι. Ούτε το 2004, ούτε το 2007, ούτε το 2009…

Κι όλοι έχουν περί πολλού τη δημοκρατία και το λαό, τον οποίο τον εμπιστεύονται απόλυτα για… όλα εκτός από ένα δημοψήφισμα. Για εκλογές εδώ και τώρα είναι υπεύθυνος λαός, αλλά σε ένα δημοψήφισμα θα πάρει τη «λάθος» απόφαση. Λες και υπάρχει λάθος απόφαση σε μια δημοκρατία. Όπως ακριβώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα σε μια δημοκρατία. Καθημερινά όλοι το αναφέρουν αλλά παρόλ’ αυτά, η ιδέα και μόνο ενός δημοψηφίσματος έφερε τη «δημοκρατία» σε αδιέξοδο. Λες και η έκφραση του λαού τελικά αποτελεί ένα αδιέξοδο για τη δημοκρατία. Ώρες οξύμωρες θα έπρεπε να ονομάζονται, όχι ευθύνης.

Ξαφνικά όλα έγιναν εκβιαστικά διλλήματα. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αλλά όλοι οι πολιτικοί μας εδώ και δεκαετίες κινούνται στο μοτίβο «ή εγώ ή το χάος». Να ξεκινήσεις από το «Καραμανλής ή τανκς»; Να συνεχίσεις στους συνεχείς εκβιασμούς αυτοδυναμίας στις βουλευτικές ή στους εκβιασμούς αποχώρησης στις δημοτικές εκλογές;

Ή να καταλήξεις στο «ευρώ ή δραχμή» του σήμερα; Και αν και δεν τάσσεσαι φανατικά υπέρ του ευρώ, για πολλούς «τεχνικούς» λόγους, το βασικό ερώτημα σήμερα θα έπρεπε να είναι αν ο κόσμος συμφωνεί ή όχι με την πολιτική που ακολουθείται. Το νόμισμα δεν παύει να είναι ένα μέσο άλλωστε· μια συνετή και αναπτυξιακή πολιτική μπορεί να είναι επιτυχημένη ανεξαρτήτως μέσου, ενώ το ίδιο το νόμισμα δεν ωφέλησε την πολιτική, τις αγορές ωφέλησε μόνο μέχρι σήμερα και υπό την έννοια πως το χρήμα είναι πάνω από την πολιτική, ναι, το ευρώ είναι πιο σημαντικό από τους πολίτες της χώρας.

Όμως σε μια δημοκρατία κυβερνούν οι πολίτες και όχι οι αγορές, ούτε το νόμισμα. Αν λοιπόν υποτεθεί πως οι πολίτες, οι οποίοι είναι πάντα ώριμοι όταν συμφωνούν με τους κυβερνώντες απ’ ότι φαίνεται, αποφασίσουν πως δεν θέλουν το νόμισμα, για πιο λόγο άραγε, σε μια δημοκρατία, θα έπρεπε να μην εισακουστούν;

Γιατί ίσως το πολιτικό σύστημα τους έχει φέρει στο χείλος της απελπισίας και θα αποφασίσουν με «λάθος κριτήρια»; Μα και μόνο αυτή η παραδοχή δεν είναι αρκετή για να αλλάξουν άμεσα πολιτική οι κυβερνώντες; Και μήπως, σε μια δημοκρατία, ο καθένας δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί όποια κριτήρια θέλει, και απλά το αποτέλεσμα των αποφάσεων των περισσοτέρων να είναι αυτό που υλοποιείται; Γι αυτό και στη δημοκρατία άλλωστε λέγεται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Εφόσον όμως σήμερα όλοι βρίσκονται σε αδιέξοδο, η κυβέρνηση γιατί δεν ξέρει τι μπορεί να βγάλει η κάλπη, η αντιπολίτευση για τον ίδιο λόγο, οι νότιες χώρες της Ευρώπης γιατί αν φύγει η Ελλάδα μετά έρχονται αυτές, η Γαλλία γιατί θα χάσει τα τρία άλφα της, η Γερμανία γιατί αν καταστραφεί το ευρώ θα καταλήξει να έχει πιο σκληρό νόμισμα, η Ευρώπη γιατί το νόμισμά της είναι τόσο σκληρό που ωφελεί μόνο τη Γερμανία, άντε και τη Γαλλία, οι ΗΠΑ γιατί ενώ ξεπέρασαν κατά ένα μέρος τη δίνη της κρίσης φοβούνται ότι προφανώς τα «συγκοινωνούντα δοχεία» θα τους την επιστρέψουν πίσω, αρχίζει να γίνεται προφανές πως μπορεί οι πολιτικές που ακολουθούνται από τον δυτικό κόσμο να είναι αδιέξοδες και πως η δημοκρατία του είναι κατ’ όνομα και μόνο δημοκρατία. Και προφανώς οι πολιτικοί φοβούνται πως ο κόσμος μπορεί και να τους πει κάτι τέτοιο στις κάλπες, γι’ αυτό και προτιμούν να ρωτήσουν «ευρώ ή δραχμή;» και όχι να θέσουν ερώτημα για το είδος της πολιτικής. Προτιμούν να ρωτούν για το μέσο και όχι για την ουσία, την οποία δεν είναι διατεθειμένοι να την αλλάξουν αφού δεν παύουν να είναι υποχείρια των «αγορών» και όχι ηγέτες των πολιτών αυτού του πλανήτη.

Πίθω μπροθ…

Όπως και να το κάνεις είναι ένας τρόπος για να μην καταλάβεις το αδιέξοδο και να συνεχίσεις να πορεύεσαι. Αν δύο μπρος έχεις γκρεμό και δύο πίσω έχεις ρέμα, κάνοντας ένα μπρος, ένα πίσω μπορείς να κινείσαι αέναα. Αν δεν χρειαστεί να κάτσεις να ξαποστάσεις δηλαδή…

Τά ‘πε ένα χεράκι ο γιωργάκης στους βουλευτές του, νά ‘το το έλκος μετά ο βαγγέλας! Άντε να δούμε τί βόλι θα ρίξουν όσοι μέχρι τώρα ψήφιζαν ενάντια στη συνείδησή τους. Θα το πράξουν άραγε για άλλη μία τελευταία φορά; Τελικά αυτές οι «τελευταίες φορές» τελειωμό δεν έχουν!

Κι εντάξει, μπορεί να διαφωνείς κάθετα με τα μέχρι σήμερα αποφασισμένα και πεπραγμένα, αλλά επιτέλους λίγη σταθερότητα και λίγη σοβαρότητα δε θα έβλαπτε. Η κατάσταση έχει γίνει τόσο κωμικοτραγική που δεν ξέρεις αν θα πρέπει να κυλιστείς στο πάτωμα από τα γέλια ή να βαλαντώσεις στο κλάμα. Και μετά ζητάς από τους άλλους σοβαρότητα και σταθερότητα…

Τελικά, εκείνο το γεμάτο μπιστόλι που κρατούσε ο γιωργάκης (μα καλά, δεν ήξερε η μανούλα του ότι δεν πρέπει να αφήνει τα παιδιά να παίζουν με όπλα;) και το σήκωνε και το άφηνε καθημερινά στο τραπέζι, τον κρόταφο του έλληνα έδειχνε…

Το δημοψήφισμα πάντως δεν είναι κακό από μόνο του. Μια πιο άμεση μορφή δημοκρατίας είναι σίγουρα καλύτερη από την αντιπροσωπευτική, κατ’ όνομα «δημοκρατία» που επικρατεί στον πλανήτη. Το κακό είναι η δημοκρατία «σε δόσεις». Δύο χρόνια κακών χειρισμών και μετά δημοψήφισμα για τί; Για να πάρει ο κόσμος τη δόση του και να συνεχίσει η ολιγαρχία να κυβερνά μέχρι το επόμενο;

Ούτε η απαξίωση μερικών εκ των θεσμών είναι τόσο κακή, όσο προβάλλεται τον τελευταίο καιρό. Όταν το πολιτικό σύστημα παίζει συλλήβδην με αυτούς τους θεσμούς και τους απαξιώνει, δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να τους σέβονται οι πολίτες.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πράγματα χειροτερεύουν και θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν όσο οι υπεύθυνοι θα συνεχίζουν να ασχολούνται με τα αιτιατά, γιατί δεν θέλουν να δουν την πραγματική αιτία των δεινών του κόσμου μας.

Εν αναμονή…