Πασχαλιά

Στα τσιμέντα και φέτος. Αλλά με πολύ κούραση. Εμ μέχρι να σουβλίσεις και μετά να ψήσεις όλη «την τρόικα», απ’ όλες τις απόψεις, χρειάζεται πολλή προσπάθεια! Ήταν και το χτεσινό τραπέζι όσο να πεις… Και αν μετά το σούβλισμα του κοκορετσίου πρέπει να έχεις έτοιμο σπίτι με μαγειρίτσες και τα συναφή, και ξενυχτήσεις μέχρι τις δυόμιση, άντε να σηκωθείς ν΄ ανάβεις φωτιές στις οκτώ. Δηλαδή να σηκωθείς… οκτώ παρά δέκα! Και το γλέντι έχει και συνέχεια, αύριο, μιας και δεν θα τραπεζώνετε εσείς τους πάντες, να σας τραπεζώσει και κανένας άλλος ντε!

Μήνυμα αισιοδοξίας για μια ακόμα χρονιά. Ε καλά, δεν περιμένεις να έρθει «επί γης ειρήνη» μέχρι την επόμενη, αλλά πού ξέρεις; Μπορεί κάποια χρονιά να το πιστέψει ο άνθρωπος και να έλθει και αυτή η πολυπόθητη ειρήνη. Μέχρι τότε βέβαια μπορούμε να πνίγουμε τον πόνο μας στο κρασί! Ουδέν κακόν, αμιγές καλού! Άντε, και του χρόνου περισσότεροι. Να τηνε ξαναφάμε την τρόικα γιατί ούτως ή άλλως θα μας κάθεται για χρόνια στο σβέρκο!

Πολύ κρασί πάλι ρε παιδάκι μου…

Μουντάδες

Μετά μυρίων σκαμπανεβασμάτων η τελική ετυμηγορία. Μένουμε τσιμέντα. Όχι όμως λόγω προβλημάτων, αλλά ένεκα εργασίας. Τί να κάνεις, κάποιος πρέπει να κάνει βάρδια πασχαλιάτικα. Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, έμεινε τελικά και όλη η οικογένεια στην πόλη, ενώ οι μισοί απεφάνθησαν πως θα πάνε στο ιόνιο αμέσως μετά το Πάσχα· κάπου με το που θα βγει το αρνί δηλαδής και θα τσιμπολογηθεί η πρώτη πετσούλα…

Όχι, εκεί δυστυχώς θα αναχωρήσει η έχουσα εργασία αφήνοντας τους υπόλοιπους να αποτελειώσουν τον οβελία και το κρασί.

Δεύτερη χρονιά στα τσιμέντα. Έτσι όπως πάει το παράξενο θα είναι δηλαδή να εκδράμουμε, αλλά έχει ο Θεός (ο Αλλάχ, ο Βούδας, η Κάλλη, κάποιος τέλος πάντων από το πάνθεο ας μας λυπηθεί!).

Ο καιρός φέτος μας τα χάλασε, για αρχή τουλάχιστον. Καλύτερα βέβαια απ’ το να άρχιζαν από τώρα η ζέστες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά να, μετά την ευεξία των προηγούμενων ανοιξιάτικων ημερών με τις γλυκές βραδιές, κατάλληλες για βόλτες στην πόλη και στο βουνό, σού ‘ρχεται κάπως να πρέπει να βάλεις πάλι μπουφάν ή ν’ ανάψεις καλοριφέρ το βράδυ. Οκτώ έδειχνε το θερμόμετρο και η πρώτη σκέψη ήταν πως χάλασε, δεν γίνεται την μία μέρα είκοσι δύο, την άλλη οκτώ! Κάπως έτσι βέβαια ήταν και τον Δεκέμβριο περίπου, τότε που χάλασε απότομα και χειμώνιασε, ενώ τις προηγούμενες ήταν χαρά θεού…

Λέγεται βέβαια πως ο οβελίας θα ψηθεί υπό το φως του λαμπρού ήλιου, κατάλληλου για τη λαμπρή, αλλά ποιος ξέρει, εδώ τελικά κανείς δεν ξέρει μέχρι τελευταία στιγμή αν θα μείνει ή θα φύγει… Γρουμφφφφφ….

Στο αναμεταξύ, ο πολιτικός κόσμος της χώρας, αλλά και της οικουμένης ολόκληρης, τσακώνεται για το αν θα μας αναδιαρθρώσει ή όχι. Το βασικό πρόβλημα μάλλον προέκυψε γιατί ο μαυρογιαλούρος, παρότι το είχε υποσχεθεί προεκλογικά, δεν μας εξαφάνισε τελικά όταν βγήκε στην κυβέρνηση, αλλά αυτός είχε τουλάχιστον την ευθιξία να παραιτηθεί. Στα έργα όμως όλα γίνονται! Στην καθημερινότητα που δεν έχουμε πολιτικούς αλλά διαχειριστές, ελληνιστί μανατζαρέους, είμαστε υποχρεωμένοι να τους ανεχόμαστε…

Όπως ακριβώς υποχρεωνόμαστε να μένουμε πασχαλιάτικα (και όχι μόνο) στο (δήθεν) κλεινόν άστυ…

:@

Άρωμα ανατολής…

Μερικές από τις ελληνικές «υπεραγορές» αρχίζουν να θυμίζουν όλο και περισσότερο τα ανατολίτικα παζάρια. Όχι όμως επειδή σε αυτές γίνεται κάποιο παζάρι, για την ακρίβεια, στα ελληνικά «σούπερ μάρκετς» το παζάρι είναι αδιανόητο. Αλλά στον εξωτερικό χώρο θα βρεις σίγουρα κάποιον «βαστάζο» να σου προτείνει με δουλοπρέπεια να σου μεταφέρει τα ψώνια και κυρίως να παραλάβει το καλάθι να το γυρίσει πίσω στην «ουρά» του, για να πάρει φυσικά το πολυπόθητο ευρώ που συνήθως βρίσκεται «εγκιβωτισμένο» στην «ασφάλεια» του καροτσιού. Ναι, ευρώ, μιας και οι υποδιαιρέσεις του είναι απαξιωμένες στην ελληνική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να σπανίζουν στο ελληνικό πορτοφόλι. Αυτό το σκηνικό προφανώς και δεν έχει καμία σχέση με την απέλπιδα προσπάθεια των ελλήνων να αποτινάξουν κάθε ρετσινιά «ανατολίτη» από επάνω τους, παρότι οι ανατολίτικες συνήθεις τυγχάνουν μεγάλης εκτίμησης στη χώρα, και να ομοιάσει στους ευρωπαίους αποικιοκράτες…

Να μια πολύ ενδιαφέρουσα παραξενιά της ελληνικής πραγματικότητας, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι «ζητιάνοι» αυτού του τύπου είναι ελληνικής καταγωγής και όχι μετανάστες, ή λαθρομετανάστες, όπως θα υποστήριζε επιπόλαια κάποιος. Αντίθετα, οι τελευταίοι, μάλλον περισσότερο με την «ρακοσυλλογή» και την ανακύκλωσή των ασχολούνται!

Στο εσωτερικό τώρα αυτών των υπεραγορών, όπου το παζάρι είναι πέρα κάθε φαντασίας, θα βρεις ράφια γεμάτα από αγαθά. Αγαθά με ξενικές, αλλά και ελληνικές ονομασίες. Αγαθά από εταιρίες που είναι ελληνικές και προτιμάς να υποστηρίξεις, αν όμως κοιτάξεις καλύτερα θα δεις ότι απλά συσκευάζουν προϊόντα, το ρυζάκι, η φακή, το φασολάκι, όλα αυτά προέρχονται από κάπου που απροσδιόριστα χαρακτηρίζεται ως «ευρωπαϊκή ένωση», ή ακόμα πιο μακριά.
Η φακή!!!;;;

Μόνο σε πολύ λίγες περιπτώσεις, και κυρίως σε μικρές αλυσίδες «υπεραγορών», θα βρεις μαζί με το εισαγόμενο, κατά προτίμηση κάπου σε χαμηλότερο ράφι, να υπάρχει και μια συσκευασία, λίγο διαφορετική, που να περιέχει ελληνική φακή! Εν τέλει, ακόμα και να θες να υποστηρίξεις τα ελληνικά προϊόντα κόντρα στους «νόμους της αγοράς», μιας θα τα βρεις τουλάχιστον 10% ακριβότερα από τα εισαγωγής, άρα δεν θα πάρεις το φθηνότερο, κάτι που είναι απόλυτα υγειές εν τέλει (το να πηγαίνεις κόντρα στους νόμους της αγοράς), δυσκολεύεσαι να το κάνεις. Σε δυσκολεύει η ίδια η μέθοδος προώθησης προϊόντων είτε των εταιριών, είτε των «υπεραγορών». Τελικά, η «φήμη» των εταιριών και η «καταναλωτική συνείδηση» χτίζονται με βάση τον καταναλωτή, ή με βάση τις ορέξεις των εταιριών; Προφανώς και ο μύθος είναι πως ισχύει το πρώτο, ενώ η πραγματικότητα είναι πως ισχύει το δεύτερο.

Κοντολογίς, θέλει προσπάθεια να πας κόντρα στις αγορές και έτσι να καταφέρεις να γίνεις μια υγιής οικονομία και να «ξελασπώσεις», με βάση τους κανόνες των αγορών…
Άλλο οξύμωρο…

Και το ερώτημα είναι: αν είναι τόσο εμφανές ότι τελικά οι νόμοι της αγοράς ούτε είναι ποτέ δυνατό να τηρούνται (και μετά λένε πως η Ελλάδα είναι βουτηγμένη στην «παρανομία»), αλλά ούτε μπορούν να δώσουν ποτέ λύσεις, γιατί οι αγορές τοποθετούνται μόνιμα, τα τελευταία χρόνια, πάνω από την πολιτική;

Και εν τέλει, η ελληνική κοινωνία έχει πραγματικά αποφασίσει ποιό δρόμο θέλει να ακολουθήσει;

Άλλαξε ο καιρός…

Άνοιξε. Η πρώτη μέρα που βγήκατε απλά με πουκαμισάκι, λιαστήκατε στον ήλιο, και με τη δύση απλά μια ζακετούλα ήταν αρκετή, να σκεπάσει τους ώμους για να νοιώσετε άνετα. Οι βραδιές πια είναι γλυκές, αλλά αυτό ήταν φανερό από χτες στη βραδινή βόλτα στο βουνό. Και μπορεί να μην είναι εφικτή μια εκδρομή, αλλά πάντα υπάρχει ένα μπαλκόνι πάνω από τη θάλασσα για να αγναντέψει κανείς το πέλαγος.

Το σπίτι ορθάνοιχτο από το πρωί ως το βράδυ· μετά τη δύση έκλεισαν τα παράθυρα. Γύρω οι μυρωδιές αρχίζουν να θυμίζουν πασχαλιά και προχωρημένη άνοιξη. Εδώ και καιρό είχε «κιτρινίσει» η φύση, τώρα κοκκίνισε εντελώς. Παπαρουνιάσαμε. Πάει και η τελευταία ελπίδα ν’ ανοίξουν βιβλίο τα φυντάνια. Με τέτοιες μέρες σιγά και μη σε κρατήσει το σπίτι. Τώρα βέβαια, κάποτες, κάποιοι ανοίγατε, καθημερινά, αλλά είναι ώρα τώρα να συγκρίνουμε το παρελθόν με το παρόν; Μια «πρόοδος» αμέσως μετά τις πασχαλινές διακοπές ίσως ωθήσει σε λίγο διάβασμα, αν και εδώ που τα λέμε δεν πιστεύεις σε κάτι τέτοιο. Κανείς δεν το πιστεύει.

Μέρες τώρα η ενημέρωση γίνεται μόνο από τα διεθνή μέσα. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως δεν εμπόδισε τον κόσμο να ενημερωθεί για τον καιρό. Οι περισσότεροι ήταν έξω και λιαζόταν, άφησαν τις σκοτούρες γι’ αργότερα. Άλλωστε, χωρίς ενημέρωση η ψυχολογία είναι καλύτερη. Βλέπεις, οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες της σύγχρονης θρησκείας πρέπει πρώτα να μαθευτούν για να μπορέσουν να αυτοεκπληρωθούν. Μια παγκόσμια απεργία των μέσων ενημέρωσης θα έφερνε ίσως πολύ θετικά αποτελέσματα. Στον τομέα της κρίσης, φυσικά, γιατί σε άλλους τομείς…

Όπως για παράδειγμα στα της Ιαπωνίας. Διότι η περιβαλλοντική κρίση είναι πραγματική, δεν είναι ψυχολογική και εικονική σαν την οικονομική. Και δυστυχώς μια περιβαλλοντική κρίση δεν έχει σύνορα. Παρά τις ανησυχίες πάντως, όλα αυτά μπήκαν στην άκρη, όπως άλλωστε στην πράξη μπαίνουν πάντα στην άκρη και απλά απασχολούν το μυαλό. Η ημέρα ήταν αφιερωμένη στον ήλιο, τη θάλασσα, τον καφέ και την ευχάριστη κουβεντούλα για σχέδια, πιθανές εξορμήσεις, σπίτια, διακοπές…

Ναι, μπήκε η άνοιξη και μπήκε για τα καλά! Όλη η διάθεση αλλάζει, ο κόσμος γίνεται πιο φωτεινός και χαρούμενος, φεύγει η μουντάδα του χειμώνα και αν και τα πράγματα είναι σίγουρα λίγο δύσκολα, πολύ ρευστά, ίσως και οριακά, η διάθεση είναι ευχάριστη. Μάλλον βέβαια ανάλογα τον άνθρωπο και κυρίως ανάλογα με τις προτεραιότητές του…

Πάει καιρός, κοντεύει χρόνος.

Από τότε που άλλαξε η μουσική υπόκρουση, έτσι, για συμπαράσταση, γιατί ψυχολογικά ταίριαζε. Όμως στην πράξη, απλά έγινε συνήθεια, λες και περνά ποτέ από την σκέψη. Περνάει δηλαδή, αλλά σπάνια. Κάθε φορά που έρχεται, μια θλίψη γεμίζει τις αισθήσεις. Γι’ αυτούς που έμειναν και θυμούνται. Καιρός να γυρίσουμε λοιπόν στα παλιά. Ελπίζοντας να ηρεμήσουν, ειδικά τώρα που ενεφανίσθη «ο δεύτερος».

Και πόσα δεν άλλαξαν μέσα σε αυτό το χρόνο. Άλλα γεμίζοντας με διάθεση την ψυχή, άλλα στερώντας τις ευχάριστες εξορμήσεις, ειδικά προς τη νυφούλα. Πέρασαν τόσοι μήνες και όσες φορές και αν προγραμματίστηκε, τελικά ταξίδι προς το Ιόνιο δεν έγινε. Σχεδόν αδύνατος κάθε προγραμματισμός. Μέχρι και η Πασχαλιάτικη εξόρμηση υπό αμφισβήτηση τίθεται πλέον. Σκούρα τα πράγματα.

Η γύρω κατάσταση τα κάνει ακόμα πιο μελανά. Με όλες αυτές τις αλλαγές και ανακατατάξεις, φταίει και λίγο η ανοργανωσιά και η κακή διοίκηση, η διοίκηση άλλωστε ποτέ δεν ήταν το φόρτε αυτής της χώρας, εξ ου και το καράβι εξόκειλε, τα πράγματα δυσκολεύουν μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, ακόμα και ώρα με την ώρα. Όχι ότι δεν ήταν φανερό εδώ και χρόνο τουλάχιστον ότι τα κουκιά δεν βγαίνουν. Κάτσε να δεις που κάπου τον Μάιο του 2009, ενώ υποστήριζες σθεναρά ότι ο Κωστάκης θα λακίσει πριν καταθέσει προϋπολογισμό, όλοι κορόιδευαν. Μα ήταν τόσο φανερό… Αν έβαζες βέβαια το μυαλό να σκεφτεί λιγάκι…

Τί σημασία έχει όμως το παρελθόν; Στην πράξη μακάρι να μην είχες δίκιο, αλλά… Και τώρα θυσιάζονται άνθρωποι και ζωές για να ικανοποιηθούν ανώτερες του ανθρώπου έννοιες. Προφανώς, αλλιώς δεν έχει νόημα μια ανθρώπινη θυσία αν δεν γίνεται για κάτι ανώτερο. Όπως μια ιδέα ας πούμε…

Κι αφού κάναμε την καθαριότητα «ελαστική δαπάνη», αφού μετατρέψαμε και τα φάρμακα σε «ελαστική δαπάνη», τώρα μετατρέπουμε την εργασία σε «ελαστική δαπάνη». Στην τελική είναι ακριβό να ζεις, αντιοικονομικό. Λογικότατο, καταναλώνεις πόρους και συνεπώς ελαττώνεις τα κέρδη! Και μιας και δουλεύαμε για την ψυχή της μάνας μας, τώρα θα δουλέψουμε και τσάμπα μπας και επιστρέψει η κερδοφορία. Η ζωή άλλωστε πωλείται εδώ και χρόνια, δεν είναι διόλου παράξενο αυτό.

Αυτό πάλι που δεν γίνεται να μπορείς μια φορά να πεις ότι σου πήγαν όλα πρίμα, αλλά κάτι πρέπει να πηγαίνει εντελώς χάλια, για να ισοσταθμίσει κάτι που δημιούργησε υπερβολική ανάταση, ποιος νόμος το λέει;

Fahrenheit 451

Δυσφορία ή/και κατακραυγή. Για τις ταραχές στο Αφγανιστάν. Το κάψιμο του κορανίου δεν δικαιολογεί διαμαρτυρίες και δολοφονίες! Αυτά είναι τα πιστεύω της πολιτισμένης δύσης που ξεχνά συστηματικά πως βιβλία έκαιγε ο Χίτλερ. Αλλά γιατί να μην το ξεχάσει; Εδώ τα ίδια της τα τέκνα τα καίνε στο τέλος της σχολικής χρονιάς και κανένας γονιός δεν ασχολήθηκε να τα διαπαιδαγωγήσει σε μη-Χιτλερικές νοοτροπίες. Αυτή άλλωστε είναι «η δύση». «Φιλελεύθερη» μέχρι ασυδοσίας. Μέχρι βαρβαρισμού στην πράξη. Τελικά ο πολιτισμός είναι μια μάλλον σχετική έννοια.

Άλλωστε η πολιτιστική κατάρρευση είναι εμφανής. Ξεκινάει από το «χρηματιστήριο αξιών»…

Δυσφορία και κατακραυγή και για τους ιάπωνες. Για το ραδιενεργό νερό που απελευθερώνουν στη θάλασσα. Αλλά τί να το κάνουν; Το να το πιούν οι μέτοχοι και η κυβέρνησή της, μαζί με όλους όσους ασπάζονται «τα καλά» της ηλεκτροπαραγωγής, στην υγειά της πυρηνικής ενέργειας, μάλλον δεν έχει περάσει από το μυαλό τους. Προτιμούν να μοιραστεί όλη η ανθρωπότητα «τα καλά του ηλεκτρισμού από πυρηνικά». Ακόμα και όσοι δεν θέλουν να τσουγκρίσουν ποτήρια με τους θιασώτες τους…

Δυσφορία, γιατί αυτός ο κόσμος έχει χάσει κάθε όριο, κάθε μέτρο, κάθε έλεγχο…