Ήταν κάπου το καλοκαίρι που λες, που ήρθε το πρώτο χτύπημα.
«Σήκωσαν τον κάδο απέναντι, γιατί άραγε;»
«Εμ, αφού μέσα του,
αντί για σκουπίδια, είχε από κλαδιά δέντρων μέχρι και… έπιπλα!», είπες, «πόσο καιρό φώναζα», το ‘φώναζα’ σε
εισαγωγικά, γιατί αν φώναζες μπορεί και κάποιος να σε είχε ακούσει, αν και
αμφιβάλεις αν θα σε είχε… ακούσει, «πόσο
καιρό φώναζα πως είναι εντελώς απαράδεκτο και πως αυτή η συμπεριφορά είναι
ανώριμη και ανεύθυνη για πολίτες;»
Ανοησίες… κανείς δεν αποδέχθηκε τη ‘θεωρία σου’. Πονάει και
δεν βολεύει…
Όμως ο κάδος δεν ξαναήρθε ποτέ, όπως υπέθεταν όσοι θεωρούσαν
πως τον μάζεψαν για… επισκευή δηλαδή!
Μέσα Σεπτέμβρη λοιπόν, εξαφανίστηκε και δεύτερος κάδος - πουθενά η Νικολούλη ακόμα!
Καμιά
διακοσαριά μέτρα μακριά αυτός. Ήταν μόνιμα γεμάτος με μπάζα, κάποια στιγμή
μέχρι και ο κορμός (μαζί με τα φύλλα, μην στενοχωρηθεί) ενός μικρού φοίνικα εμφανίστηκε
μέσα εκεί… τί να πεις…
Οι κάτοικοι που λες, για διαμαρτυρία, άρχισαν να αφήνουν
χύμα τα σκουπίδια τους στη θέση του κάδου! Ευτυχώς δεν αφήνουν και τα μπάζα τους
έτσι, αν και η πλαγιά είναι σχεδόν μόνιμα γεμάτη με τέτοια… μέχρι και σπασμένη
λεκάνη τουαλέτας βρήκες πεταμένη μια μέρα εκεί!
Δικαίως αναρωτιέσαι… γιατί λοιπόν να μην μας αφήσει η
πολιτεία να πνιγούμε στο… σκουπίδι μας; Μπας και βάλουμε μυαλό δηλαδή ως
πολίτες – που, εδώ που τα λέμε, δεν το βλέπεις εφικτό μέσα στο επόμενο
πενηνταετές αναπτυξιακό…