:)

Την τελευταία βδομάδα ανέπτυξα μια νέα ασχολία. Πηγαίνω και παίζω με τις ώρες με το καινούργιο μωρό. Έτσι και χτες, πήγα να του «ευχηθώ χρόνια πολλά» με την ευκαιρία συμπληρώσεως των 29 ημερών ζωής!!!

Ο μικρός είναι φοβερός. Ξαπλώνει ανάσκελα στο τεντωμένο χέρι μου (εντάξει, δεν είναι ακριβώς τεντωμένο, ο αγκώνας κάνει καθισματάκι), κρεμάει τα χέρια και τα πόδια δεξιά και αριστερά και κοιτάει, μία εμένα που του μιλάω, μία τα χρώματα γύρω του. Χτες το κρατούσα καμιά ώρα και του μιλούσα, κάτι χαμόγελα… μα κάτι χαμόγελα, άλλο πράμα. Μετά «είπαμε να κάνουμε λίγη γυμναστική». Και δώσ’ του να σφίγγει το δάχτυλό μου με τα χεράκια του και να ακολουθεί τις κινήσεις. Μία, δύο, τρεις και μετά προσπαθούσε να κρατηθεί καθώς τραβούσα πιο ψηλά το χέρι, και να σηκωθεί έτσι λίγο πιο ψηλά! Τι ωραία αίσθηση να νοιώθεις το χεράκι να σε κρατάει και να μην θέλει να ξεκολήσει από πάνω σου και να σε αφήσει! Βέβαια δεν μπορούσε ο καημένος, αλλά κρατούσα λίγο κι εγώ τα χεράκια καθώς τραβούσα και έτσι αισθανόταν ότι σηκωνόταν! Και κάθε φορά να ‘σου τα χαμόγελα! Μετά περάσαμε σε τεχνολογικά αναβαθμισμένες ασχολίες και κάναμε… το αεροπλάνο! Άλλα γέλια! Η μόνη σπαστικιά της υπόθεσης είναι η μαμά του που μας χαλούσε το παιγνίδι για να το θηλάσει το παιδί. Τελικά αυτές οι μαμάδες πάντα θέλουν να σου χαλάνε την διασκέδαση. Αλλά εμείς απτόητοι συνεχίσαμε μετά το φαγητό και του δώσαμε να καταλάβει… Χτες παίζαμε μέχρι τις 12 το βράδυ! Ε μετά το μωρό είπε να κοιμηθεί γιατί δεν είχε κλείσει και μάτι όλη μέρα απ’ ότι επληροφορήθειν (ένα μισαωράκι μόνο το απόγευμα λέει). Το ‘χουμε σε καλό δρόμο… Άντε να απογαλακτιστεί να πηγαίνουμε στα μπαράκια για γκόμενες :p. Θ’ αργήσει βέβαια λίγο γιατί η μαμά σκέφτεται να το θηλάζει τουλάχιστον 8μηνο αλλά ας είναι, για το καλό του είναι… το πολύ 1 χρόνο ακόμα και μετά τρέμετε πιπινάκια, έρχεται ο νέος της οικογένειας! Και είναι και ωραίος ;)

Σήμερα πάλι να πάω να του ευχηθώ για τις 30

ή να το αφήσω να περάσω αύριο στις 31;