ΚρεπαλοΠΣΚ

Ένα από τα πιο παράξενα συναισθήματα είναι το να κυκλοφορείς σε ένα μέρος που αισθάνεσαι «σπίτι» σου και που όμως δεν είναι σπίτι σου. Να νοιώθεις ότι έναν τόπο τον ξέρεις καλά και παρόλ’ αυτά δεν ζεις εκεί (πλέον). Η αλήθεια είναι πως όταν περιδιαβαίνω την Θεσσαλονίκη, τόσο γνώριμη και τόσο μακρινή, η αίσθηση που έχω είναι πάρα πολύ περίεργη, εντελώς αδιευκρίνιστη.
Μέσα σε μια εντελώς αδιευκρίνιστη λοιπόν διάθεση, αφού προσπαθήσαμε να ξετρυπώσουμε τους καρντάσηδες, ανακαλύψαμε πως μόνο εις εξ αυτών ήταν διαθέσιμος. Ο έτερος καπαδόκης μετά την δουλειά έπρεπε να πάει να ταΐσει τον μπόμπιρα γιατί θα έτρωγε για πρώτη φορά κρέμα (ως γνωστών τα γεύμα είναι το ποιο σημαντικό πράγμα στην ζωή του Shadus )! Ο άλλος εξαφανισμένος εκτός πόλεως Οι υπόλοιποι διασκορπισμένοι ανά την υφήλιο. Αφού λοιπόν πετύχαμε μόνο τον μαλλιά, πνίξαμε τον πόνο μας στις παντσέτες και τις καυτερές πιπεριές.
Βολτίτσες και καφεδάκια στην παραλία, και όσο και αν λέει η αλεπουδίτσα, εγώ απήλαυσα «το ντύσιμο» χωρίς να προσέξω καμιά μονοτονία ειν’ η αλήθεια . Άλλωστε Σάββατο μεσημέρι τι πιο ωραίο από έναν καφέ στην παραλία, με θέα την θάλασσα και... την περατζάδα .
Φυσικά μετά επιδοθήκαμε στο σπορ της γαστρονομίας στα ταβερνεία της Αριστοτέλους, υπό τους ήχους των απαραίτητων ρεμπέτικων ασμάτων. Επίσημα δείπνα και παρουσιάσεις δεν μας πτόησαν, (αν και μας στέρησαν λίγο από τον χρόνο της γαστρονομίας) οπότε και Κυριακή απόγευμα πριν την αναχώρηση καταλήξαμε με άλλο καρντάση στο μέλαθρο… Εκεί μου βάλαν τις φωνές για την παραγγελία αν και δεδομένης της έντασης μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα που δεν έμεινε σχεδόν τίποτε στο τραπέζι (δεν θελαν να με προσβάλλουν φαίνεται) εκτός του μοναδικού πιάτου που παρήγγειλε άλλος
Δυστυχώς του διαβόλου δεν το πήρα γιατί θα το έτρωγα ολομόναχος, άσε που το γκαρσόνι θα γκρίνιαζε πάλι ότι δεν θα χωρούσε στο τραπέζι. Εγώ είν’ η αλήθεια του το είπα στην αρχή πως θέλουμε χώρο για διπλάσια άτομα δεν με πίστεψε.. μετά καθόταν 1 ώρα από πάνω μας για να δει πως θα καταφέρει να τακτοποιήσει τα πιάτα. Αλλά τα τσαούσικα… πολύ τσαούσικα ρε παιδί μου
Το μεγάλο μειονέκτημα της εκδρομής, το ξενοδοχείο. Αν ποτέ μείνετε στο porto palace φροντίστε να έχετε δωμάτιο που δεν βλέπει προς Βαρδάρη. Ο subwoofer του διπλανού ξενυχτάδικου κάνει μέχρι και τα διπλά τζάμια του να τρίζουν. Άσε που είναι αρκετά κοντά για να τσαντίζεσαι που θα πάρεις αμάξι για να πας στο κέντρο, αλλά σε τέτοιο σημείο που δεν μπορείς να πας χωρίς αυτό Και το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν ενδείκνυται για αυτοκίνητα, ειδικά Σάββατο μεσημέρι.
Φυσικά φύγαμε όσο πιο αργά μπορούσαμε, οπότε το ταξίδι της επιστροφής κράτησε μέχρι τις 1:30. Ε είναι από τις λίγες φορές που έπεσα σαν τούβλο στο κρεβάτι… Τα πόδια μου πάντως πονάνε ακόμα…