Ο γύρος του Κορινθιακού…

Είπαμε μια φορά κι εμείς να ξεφύγουμε από τον κλασικό πίτα-γύρο και αδυνατώντας φυσικά να κάνουμε τον γύρο του κόλπου της Βοθνίας (καμήλες έχουμε – πραγματικές – όχι τάρανδους γιαλατζί), αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο του Κορινθιακού. Η σύνθεση κλασική: Γκαμήλες, αλεπουδίτσα και shadow. Ξεκινήσαμε βέβαια λίγο αργά, γιατί αν και το βράδυ (μετά από ξενύχτι – να το προσέξουμε αυτό), όπως πάντα, δεν μου κόλλαγε ύπνος, το πρωί λαλούσε το ξυπνητηροραδιόφωνό μου κοντά μια ώρα πριν το ακούσω
Μολαταύτα ξεκινήσαμε και καταλήξαμε οσονούπω (στρατηγέ μου) στον πρώτο σταθμό μας. Εκεί μας τρόμαξε ολίγον ο καιρός, διότι ως γνωστόν εγώ διαθέτω πάντα μα πάντα ομπρέλα, εκτός από τις φορές που βρέχει. Παρόλ’ αυτά οι απειλές ξεφούσκωσαν (τον συνέφερε να τα βάλει μαζί μου; αμ δεν τον συνέφερε) και μπορέσαμε να απολαύσουμε στην συνέχεια ένα καταπληκτικότατο φαγκρί στα κάρβουνα, στον δεύτερο σταθμό της περιοδείας μας. Μάστορας ο ψήστης, μάστορας, έκανε καλή δουλειά πάνω στο φαγκρί που με μεγάλη επιτυχία (να σημειωθεί στα πρακτικά) επέλεξα από το ψυγείο του.


Και αφού ντερλικώσαμε καλώς και τιμήσαμε τας λαϊκάς παραδόσεις και τον ελληνικό κινηματογράφο, συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας στα βόρεια παράλια του κόλπου, επισκεπτόμενοι σημαντικά αξιοθέατα, όπως την εκκλησία στην οποία έγινα νονός και παραλίες στις οποίες άπλωσα την αρίδα μου, κατανάλωσα μεγάλες ποσότητες ούζου, έπαιξα ατελείωτες ώρες τάβλι και…, και…, και… (ναι, μπορεί και αυτό, αλλά μην γίνεσαι αδιάκριτο).



Καταλήξαμε φυσικά με καφεδάκι και γλυκό του κουταλιού στον τελευταίο σταθμό μας, όπου αφού αναλύσαμε και ταυτοποιήσαμε την απόλυτη επιτυχία της περιοδείας μας, απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα και τα φώτα που καθρεπτίζονταν στην αεικίνητη πλανεύτρα.



Νυχτερινή επιστροφή…

[και τώρα, μετά την αναπόληση, πίσω στην δουλειά…]