Χαμένοι στη μετάφραση

Αντιπαθώ τις μεταγλωττίσεις. Υποψιάζομαι πως κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί να τις υποστώ, ειδικά αν ακολουθήσουμε και σε αυτόν τον τομέα το κακό παράδειγμα της μαμάς Ευρώπης, αλλά τουλάχιστον μέχρι σήμερα έχουμε γλυτώσει. Βέβαια προτιμώ, εκτός της αυθεντικής γλώσσας να έχω και την υποβοήθηση του υπότιτλου. Για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί η ροή του έργου δε σου επιτρέπει να προβληματιστείς με την έννοια των λεχθέντων. Αλλά ορισμένες φορές οι μεταφράσεις καταντούν τραγικές. Σαν να πήρε κάποιος, εντελώς τσαπατσούλικα, το κείμενο των υπότιτλων μιας άλλης γλώσσας και το πέρασε από αυτόματο μεταφραστή. Το αποτέλεσμα; Καμία αντιστοιχία με τα λεγόμενα. Όχι μόνο αυτό, καμία καν λογική στη ροή του λόγου! Αυτό το «προϊόν» κυκλοφορεί ανάμεσά μας…
Όχι ότι αποτελεί έκπληξη, τέτοια «προϊόντα» έχουν περάσει πολλά από τα χέρια μου. Εργασίες! Εργασίες που αντί να εκπονηθούν με… «εργασία», απλά δίδονται σε έναν ηλεκτρονικό μεταφραστή και εν συνεχεία, μέσω της ‘ευεργετικής’ λειτουργίας του copy/paste γίνονται ηλεκτρονική συρραφή, καταλήγοντας σε δίχως κανένα νόημα κείμενα. Αυτά και αποτελούν τις σύγχρονες εργασίες! Τώρα γιατί αυτό δημιουργεί άσχημα συναισθήματα; Είναι και αυτό ένα ερώτημα…
Δεν μπορώ καν να εκφράσω τί ακριβώς συναίσθημα δημιουργεί…
Μια σκηνή που αναπαριστά γλαφυρά και χιουμοριστικά, την έκπληξη ενός ανθρώπου του μέλλοντος μπροστά στην πενιχρή τεχνολογία του παρόντος, σε ένα έργο του οποίου η μετάφραση αποτελεί την πιο πενιχρή χρήση της τεχνολογίας του παρόντος και την πλήρη απουσία του ανθρώπινου πνεύματος. Με τέτοιο υπόβαθρο πως θα προσεγγιστεί ποτέ το μέλλον;

{Θέλω να ελπίζω δηλαδή ότι αυτά αποτελούν ηλεκτρονκά

και όχι ανθρώπινα «προϊόντα»...

Αν και κανείς δεν ξέρει...}