Τάσεις φυγής;

Ο δεύτερος απολογισμός παρόμοιος με τον πρώτο. Απογοητευτικός. Ως προς την διάθεση σκέψης. Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως νομίζουν ότι είναι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, όχι άνθρωποι. Η αλήθεια είναι πως διακρίνεις μερικά δυνατά μυαλά ορισμένες φορές. «Ραντεβού το Σεπτέμβρη, να σε πάρουμε στα σοβαρά» εξέφρασε το ένα. Ας είναι. Το κακό είναι πως πολύ φοβάμαι πως έχουν χάσει την ικανότητα να πάρουν το οτιδήποτε στα σοβαρά. Αντ’ αυτού αναλώνονται να ψάχνουν μήπως και υπάρχει «πιο εύκολος τρόπος». Την Τρίτη η τελική τους «μάχη». Ήδη αντιλαμβάνονται ότι μάλλον δεν θα τους φτάσει ένα Σαββατοκύριακο για να προφτάσουν όσα δεν έκαναν μέσα σε έξι μήνες.
Ο διακεκριμένος μάλλον ακόμα δεν έχει καταλάβει πώς ανοίγουν τον οδηγό, δεν εξηγείται αλλιώς. Του αφήνω όμως ένα ολόκληρο τριήμερο να προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο να τον ανοίξει (μετά θα του εξηγήσω πως διαβάζουμε και πως αλλάζουμε σελίδες…). Το μόνο κακό είναι πως τώρα θα εκτεθώ εγώ στους δικούς μου συνεργάτες που εντελώς απερίσκεπτα τους ζήτησα να συμμετάσχουν πριν αντιληφθώ το πρόβλημα, αλλιώς δε θα κουνούσα ούτε το μικρό μου δακτυλάκι. Και αλήθεια δε θέλω καθόλου να εκτεθώ στον Ιρλανδό μου. Είναι από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να συνεργάζεσαι μαζί τους. Ίσως ο μόνος απόλυτα συνεπής που ενδιαφέρεται και δουλεύει συνολικά, όχι απλά κάνει αυτά που ζητάς από μέρους του, να ξεμπλέκει.
Αλλά αυτά μετά το τριήμερο. Τα πράγματα έτοιμα από χτες (τάσεις φυγής; συνήθως απλά πετάς ότι χρειάζεσαι - βρεις μπροστά σου - στο αμάξι τελευταία στιγμή… χμμμ…) και σύντομα η αναχώρηση. Το βράδυ μας περιμένουν ποτά απέναντι από το νησάκι.