Πώς αντιλαμβάνεσαι πότε, πώς και αν τελείωσε μια εποχή; Κάπου υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που οριοθετεί το τέλος, όμως αυτή δεν είναι διακριτή, τουλάχιστον όχι την στιγμή που βρίσκεσαι πάνω της, ούτε την στιγμή που την πλησιάζεις, ούτε την στιγμή που απομακρύνεσαι. Πάντα εκ των υστέρων μπορείς να αντιληφθείς στο περίπου το σημείο στο οποίο τραβήχτηκε η λεπτή νοητή γραμμή που επισημαίνει το τέλος. Τέλος εποχής λοιπόν; Πιθανών, δεν μπορώ να πω ακόμα αν όντως τελειώνει αυτή η εποχή, ούτε αν τώρα βρίσκομαι επάνω στην νοητή γραμμή, λίγο πριν ή λίγο μετά. Δεν ξέρω, οπότε δεν ξέρω και αν τελείωσε πραγματικά.
«Ήθισται» να μην αποκλίνω και να φτάνω πάντα εκεί που στοχεύω, δεν χάνω αλλά αυτή τη φορά έχασα. Και έχασα γιατί προδόθηκα και το τίμημα είναι δυστυχώς πολύ μεγάλο. Και προδόθηκα από εκεί που δεν το περίμενα, πίστεψα αυτά που δεν έπρεπε να πιστέψω. Σήμερα τελικά πιο αξιόπιστοι αποδείχθηκαν άνθρωποι στους οποίους δεν είχα λόγους να στηριχθώ και σε τελευταία ανάλυση δεν είχαν και λόγους να με υποστηρίξουν. Και πιο αναξιόπιστοι οι «δικοί μου» άνθρωποι. Τελικά κοιτώντας πίσω αρχίζω να πιστεύω πως όταν ένας άνθρωπος σου λέει πως οι άνθρωποι δεν αξίζουν εμπιστοσύνη, πως οι άνθρωποι προδίδουν και είναι κακοί, ο άνθρωπος αυτός ίσως τελικά τα λέει όλα αυτά έχοντας πλήρη αυτογνωσία. Γιατί μέχρι σήμερα ο μόνος άνθρωπος που με πρόδωσε πραγματικά, χωρίς να πιστεύω ότι το ήθελε, είναι αυτός που φοβόταν τους ανθρώπους. Ίσως γιατί ήξερε πολύ καλά τον εαυτό του, ήξερε ποιος είναι. Κανένας άλλος δεν το έκανε, περιέργως για εμένα άλλωστε, μιας και εμπιστεύομαι εκ των προτέρων όλους τους ανθρώπους…
«Δικοί μου» άνθρωποι… υποτίθεται. Υποτίθεται, η λέξη που χαρακτηρίζει το σήμερα. Όλα υποτίθεται πως είναι κάπως, όλα όμως στηρίζονται στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Υποτίθεται λοιπόν. Ο αιώνας της εικονικής πραγματικότητας. Ο αιώνας της υποκρισίας. Υποκρινόμαστε πως είμαστε άνθρωποι. Αυτή την περίοδο που πέρασε λοιπόν, εκτός από το να αναρωτιέμαι σαν χαμένος τί μου γίνεται, πολλά μου έκαναν εκνευριστική εντύπωση εντείνοντας την άποψή μου για το «φαίνεσθαι». Όπως για παράδειγμα μια έρευνα που διάβασα τις προάλλες η οποία πραγματικά μου εντυπώθηκε στο μυαλό και δεν μπορώ να την βγάλω. Αν λέει τα χρήματα και μάλλον οι πόροι (μιας και εμένα μου αρέσει να κρίνω με πόρους, τα χρήματα δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία άλλωστε, μόνο πρακτική) που διατίθενται για την εκτροφή, συντήρηση και «καλλωπισμό» (ή όπως αλλιώς θέλεις πες αυτή την εκμετάλλευση που γίνεται με τα γκατζετάκια, σαμπουάνια, κομμωτήρια και εγώ δεν ξέρω τι άλλο των «μικρών φίλων» – για όνομα, αφήστε ήσυχα τα ζωντανά που τα ταλαιπωρείτε) των οικόσιτων ζώων του δυτικού κόσμου διατίθονταν στις χώρες του τρίτου κόσμου, αρκούσαν για να εξαλείψουν τον υποσιτισμό από την υφήλιο. Ανατριχιαστικό. Θα μου πεις γιατί μιλάς για αυτά τα χρήματα και δεν μιλάς για τα χρήματα που ξοδεύονται σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Σωστά, και για αυτά την ίδια άποψη έχω, αν και θα προτιμούσα αυτά να πάνε σε κοινωνική ανάπτυξη και τα άλλα στον υποσιτισμό, αλλά η ουσία είναι πως τα δεύτερα αναφέρονται σε στρατόγκαβλους από τους οποίους δεν περιμένεις ευαισθησίες, ενώ τα πρώτα αναφέρονται σε ανθρώπους που «υποτίθεται» πως διαθέτουν ευαισθησίες. Υποτίθεται, η μαγική λέξη. Γιατί στην ουσία «εκτρέφουν» ανάγκες για να καλύψουν το δικό τους έλλειμμα επικοινωνίας εκμεταλλευμένοι τον κόσμο των ζώων και εξαναγκάζοντάς τα να ζουν στο δικό τους περιβάλλον και μετά δικαιολογούνται πίσω από ένα «και αυτά τι θα γίνουν» παραβλέποντας ότι τα δημιούργησαν οι ίδιοι «προς εκμετάλλευση». Ενώ άλλα ζωντανά όντα – είτε του ανθρώπινου, είτε του ζωικού βασιλείου – αυτού του πλανήτη απλά αφήνονται να πεθάνουν. Βλέπεις είχαν την «ατυχία» να γεννηθούν σε λάθος «κόσμο». Μόνο που ουσιαστικά δεν έχουν αυτοί την ατυχία, αυτοί στον ίδιο κόσμο με εμάς γεννήθηκαν, ένα ενιαίο είναι το σύμπαν, απλά εμείς δεν θέλουμε να αποδεχθούμε το γεγονός ότι φέρουμε ευθύνη ως πιο ανεπτυγμένοι και ισχυροί. Υποκρισία και επιλογές «ανεπτυγμένων» ανθρώπων. Δεν ξέρω, αλλά αυτή συγκεκριμένα η στατιστική έρευνα μου κάθισε πολύ άσχημα στο στομάχι…
Τις προάλλες αγόρασα μια μπαταρία, διαστάσεις δηλαδή που χωράει σε μια τσέπη έτσι; Και η πωλήτρια ήθελε σώνει και καλά να μου την βάλει σε σακούλα. Παρ’ όλα τα ευγενέστατα «δεν χρειάζεται», η σακούλα έμεινε στο κατάστημα επειδή εγώ έβγαλα την μπαταρία και παράτησα την σακούλα στον πάγκο. Ελπίζω να μην την πέταξε αλλά όντως να την έδωσε στον επόμενο. Μια σακούλα λιγότερη είναι μια σακούλα λιγότερη. Πόσες από δαύτες άραγε πετιούνται από ανθρώπους με «δήθεν» ευαισθησία, καταλήγουν ξεσκισμένες στο χώμα, στη θάλασσα ή τις λίμνες και τελικά στα στομάχια ζώων, πουλιών και ψαριών, θανατώνοντας τα; Πόσοι από αυτούς που τις πετούν αλόγιστα λυπούνται βλέποντας εικόνες πουλιών που πεθαίνουν χωρίς να ενδιαφέρονται να κατανοήσουν ότι αυτοί οι ίδιοι τα σκότωσαν την ώρα που πετούσαν μια πλαστική σακούλα πέρσι τέτοιο καιρό; Οι ίδιοι σκότωσαν μέρος του εδάφους, μέρος της θάλασσας, μέρος του πλαγκτόν, μέρος του κόσμου, μέρος του μέλλοντός. Ακούσιοι δολοφόνοι... Σκότωσαν την ίδια την ευαισθησία που διατείνονται πως έχουν. Υποκρισία. Σίγουρα η λέξη χαρακτηρίζει απόλυτα την σημερινή πραγματικότητα. Και μέσα σε όλα αυτά δεν υπολογίζω καν τις υπόλοιπες επιπτώσεις που φτάνουν ακόμα μέχρι και τους ίδιους.
Περνώντας από μαγαζί υπολογιστών του οποίου είμαι τακτικός πελάτης μπήκα να αγοράσω μελανοταινία. Για τον HP950C. Παίρνω την μελανοταινία μου και πάω να φύγω. Μήπως να αλλάξετε εκτυπωτή; Έρχεται η φαεινή ιδέα στην πωλήτρια. Γιατί; Ρωτάω έκπληκτος! Μα είναι πολύ παλιός μου απαντάει. Ε και; Αφού την δουλειά του την κάνει άψογα. 2σέλιδα και 3σέλιδα κείμενα εκτυπώνω και τα τυπώνει άψογα, συνεχίζω. Ναι αλλά είναι παλιός! Συνεχίζει ακάθεκτη. Απομακρύνομαι πριν την χαρακτηρίσω ηλίθια και αναρωτιέμαι μήπως να κόψω και τις παρτίδες με το μαγαζί…
Όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον κόσμο που ζω, ούτε είμαι εναντίων της τεχνολογικής ανάπτυξης όπως μου προτείνουν ορισμένοι όταν αναλύω τους λόγους που τσαντίζομαι. Λατρεύω την τεχνολογική ανάπτυξη, βοηθάει αφάνταστα και αποδεικνύει και την ευφυΐα του ανθρώπου. Ποτέ όμως δεν μου άρεσαν τα άκρα, προτιμώ το κλασικό «παν μέτρο άριστο». Νευριάζω αφάνταστα με τον τρόπο που χρησιμοποιείται η ανάπτυξη, με την άγνοια και την αναισθησία που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων και με την συστηματική προσπάθεια - και μάλιστα απόλυτα επιτυχή αφού όλα προβάλλονται ως «τι όμορφη και εύκολη κάναμε την ζωή σας», αποκρύπτοντας πόσα υπέρμετρα κακά δημιουργούνται έτσι όπως εκφράζεται - να πεισθούν οι άνθρωποι να παραμείνουν στην άγνοια. Αλλά είπαμε χρειάζεται έργο για να διατηρηθεί το σύστημα σε χαμηλή εντροπία ενώ είναι πολύ εύκολο να αυξήσεις τις τιμές της…
Ξέφυγα πάλι (παλιό συνήθειο)…
Αλλά όπως σου είπα πριν τρία χρόνια κοντά, είμαι άνθρωπος του πάθους, άμα παθιάζομαι με κάτι ασχολούμαι μαζί του, όταν δεν παθιάζομαι, απλά δεν ασχολούμαι. Έτσι λοιπόν κι εσύ ξεκίνησες σαν μια κραυγή αγωνίας. Και η πλάκα είναι πως ξεκίνησες τυχαία εντελώς από ένα λάθος ενός φίλου που δεν επέτρεπε σχόλια παρά μόνο σε μπλόγκερς (μετά από εμένα το άλλαξε και τα άφησε ελεύθερα, τι χειρότερο θα μπορούσε να πάθει άλλωστε….) και επειδή ένα «σχόλιό μου» άρεσε υπερβολικά σε έτερο συμπλόγκερ, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν «πάει πια» τόσο πολύ τα σχόλιά μου (αυτόν τον άφησα ήσυχο). Τώρα πλέον βέβαια δεν βρίσκω καμιά ομοιότητα με το «τότε». Όλα είναι ίδια και όλα τόσο διαφορετικά. Ίσως τελικά εκείνη η κραυγή αγωνίας, αν και συνδέεται με ένα μέρος της τωρινής, ήταν πολύ μικρότερη από αυτή που έβγαλα «σιωπηλά» μέσα στον Γεννάρη του 2008. Ίσως ο χειρότερος μήνας, ίσως η χειρότερη «είσοδος νέου έτους»; Κάτι σαν να λέμε σε βαράνε από παντού και δεν ξέρεις από πού να προφυλαχθείς; Και ανακαλύπτεις πως τελικά δεν έχεις και πουθενά να στηριχθείς… Γενικότερα βέβαια από τον Σεπτέμβρη και μετά άρχισαν να με βαράνε, απλά τότε είναι απλές μπουφλίτσες που δυνάμωναν σιγά-σιγά… Σεπτέμβρη ε; Πόσο μακριά είναι αυτός ο μήνας... αιώνες λες πέρασαν...
Τέλος εποχής λοιπόν; Όταν και κυρίως αν αρχίσω να διαβάζω την επόμενη σελίδα θα σου πω, μέχρι τότε δεν μπορώ ούτε κι εγώ να ξέρω αν θα γυρίσω σελίδα, ή σε ποια σελίδα θα γυρίσω τελικά. Άλλωστε όλα πάλι θα αλλάξουν και όλα θα μείνουν τα ίδια; Ίσως. Τα πάντα ρεί. Πολλά θα αλλάξουν, αυτό είναι σίγουρο, το ποιά είναι το πρόβλημα. Και το ότι ορισμένα από αυτά δεν θέλω να αλλάξουν, ακόμα και πράγματα που η λογική λέει πως πρέπει. Βέβαια είμαστε άνθρωποι με αισθήματα, όχι μηχανήματα με κουμπάκια (αν ποτέ πετύχουν να μας καταντήσουν το δεύτερο βλέπουμε…). Κάποια άλλα πάλι, που πιθανών θα έρθουν, θα τα βλέπω ως καταναγκαστικά έργα περιμένοντας πότε θα τελειώσουν, είναι στο πρόγραμμα να τελειώσουν το δυνατόν συντομότερο αλλά… ουδέν μονιμότερο του προσωρινού δεν λένε; Το κακό θα είναι αν καταντήσω να βλέπω την ζωή μου την ίδια καταναγκαστικά έργα. Τότε σίγουρα θα έχω χάσει πολλά. Λεπτή λοιπόν η γραμμή και μόνο από μακριά βλέπεις αν έχει τραβηχτεί, δεν το ξέρω τώρα, δεν μπορώ να τη δω. Μακάρι ποτέ να μην χρειαζόταν να τραβηχτεί. Μακάρι να έχω άδικο. Μακάρι όλα αυτά να είναι εφιάλτης, να ξυπνήσω και όλα να είναι όπως είχα πιστέψει, όπως ονειρεύτηκα. Μακάρι όσα έγιναν τον τελευταίο χρόνο να μην είχαν γίνει ποτέ έτσι.
Χτες πάντως απέδειξα στον εαυτό μου πως πραγματικά μου είναι εντελώς αδιάφορα τα αντικείμενα και ότι οι αναμνήσεις για εμένα είναι μια διαδικασία που δεν στηρίζεται σε οτιδήποτε υλικό. Φιλοξενώ έναν φίλο ο οποίος με ρώτησε κάτι που μου θύμισε την πρόκληση του Σωτήρη… Ναι, όντως τα αντικείμενα μου είναι πλήρως αδιάφορα, μόνο οι άνθρωποι μετρούν, δεν έχω κάτι «δικό μου».
Όταν με ρώτησαν κάποτε «Τι θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;» απάντησα «Δεν με νοιάζει, αυτό που θέλω είναι να μην μείνω μόνος». Κλεμμένη απάντηση, αλλά την νοιώθω πραγματικά… Δύσκολο; Ίσως ναι. Ακατόρθωτο; Όχι (αν και η υποκρισία δεν βοηθάει). Το θέμα είναι πως είναι αργά, πως βαριέμαι του θανατά, πως κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο, και ο Αύγουστος πέρασε. Και οι «λουλουδορομαντισμοί» του «όλα θα γίνουν κάποια στιγμή» με βρίσκουν παγερά αδιάφορο γιατί όλα φθείρονται και δεν έχουν την ίδια αίσθηση και ομορφιά. Άσε που πολλά από αυτά δεν γίνονται κι όλας γιατί η φύση απλά γελάει με την ανθρώπινη ματαιοδοξία που μας έχει καταλάβει.
Ορίστε, άργησα γκρίνιαζες, γκρίνιαζες, γκρίνιαζες, στα είπα μια και καλή τώρα, να δω τι θα καταλάβεις. (Γενικά δεν είχα σκοπό σου πω ο,τιδήποτε από αυτά, απλά σήμερα με έπιασε μια ακατάσχετη διάθεση να τα 'μολογήσω... Σαμ' πως το γιατί σου 'χω πεί οτιδήποτε, ένας θεός το ξέρει...)
Τέσπα, μην μείνεις παραπονεμένος, όχι τίποτε άλλο δηλαδή και δεν είμαστε για «ψυχολογικά προβλήματα». Αυτό άλλωστε είναι πλεονέκτημα «άλλων». Αν και εδώ που τα λέμε αν βαρούσα τώρα μια σχιζοειδή αυτοκτονική τάση, κάτι μπορεί να έβγαινε… Ή δεν έχω ελπίδες… Δεν ανήκω στους «άλλους» ε; Χμμμ…
Ουφ, αρκετά ασχολήθηκα με χαζά θέματα και με έπιασε λογοδιάρροια. Ας ασχοληθώ τώρα και με κάτι πιο σοβαρό, τι να ντυθώ άραγε τις απόκριες; Λέω να ντυθώ δρυοκολάπτης, αλλά δεν ξέρω αν μου πάνε τα χρώματα. Δεν ξέρω, δεν ξέρω… Ουφ πολύ δύσκολες αποφάσεις έχω να πάρω…
«Γιατί; Πάντα έτσι δεν ήταν;»
«Το γεγονός πως πάντα υπήρχαν κρετίνοι στον κόσμο
δεν αποτελεί καλή δικαιολογία για να γίνουμε κι εμείς κρετίνοι»
