Μπιριμπίρι…

Πάνε μέρες τώρα που όλο και κάτι σκέφτεσαι, αλλά τίποτε δεν γράφεις. Ούτε καν ανοίγεις τον επεξεργαστή κειμένου για να καθίσεις μπροστά στη λευκή οθόνη. Θυμάσαι παλιά, πάνε πάνω από δέκα χρόνια, που ξυπνούσες πουρνό πουρνό, έβαζες βαλσάκια στράους ή κάρμινα μπουράνα, και με έναν καφέ στο χέρι ξεκινούσες το γράψιμο. Και τελείωνες κάπου μεσάνυχτα. Και έγραψες έναν τόμο περί της κινητικής του καταλυτικού πολυμερισμού και της προσρόφησης σε πολυμερή.

Μπορείς βέβαια να παραδεχτείς πως αυτό επανελήφθη τρείς-τέσσερεις φορές προ μερικών ετών, για δεκαήμερο εκάστη, αν θυμάσαι καλά, τότε που προσπαθούσες να πείσεις τη μαμά ευρώπη να σου δώσει μερικά φράγκα, και τελικά, με εντελώς γελοίες δικαιολογίες του στυλ: «έχετε τόσο καλό πλάνο που δεν πιστεύουμε ότι θα το φέρετε σε πέρας», ή «μα γιατί δεν αναπτύσσετε σε βιομηχανική κλίμακα και τις τρεις μεθόδους;» σου έκλεινε κάθε πόρτα και έδινε το 80% της χρηματοδότησης στη μίζενς. Θα μου πεις, τα δικά σου άξιζαν σίγουρα όσο της μίζενς; Θέμα κριτηρίων αξιολόγησης πάντα, ε; Όχι δηλαδή γιατί γίνεται τόσος ντόρος περί αξιολόγησης, αλλά κανείς δεν αναρωτιέται ποια θα είναι τα κριτήρια! Φυσικά και της μίζενς αξίζαν παραπάνω, φέρναν μεγαλύτερα κέρδη στους αξιολογητές! Κατά τα άλλα σίγουρα ποτέ δεν ήσουν το τελειότερο πλάσμα, μπορεί και να μην άξιζες συγκρινόμενος με άλλους την χρηματοδότηση, αλλά ειδικά το τελευταίο, πιστεύεις ακράδαντα ότι έπρεπε να υλοποιηθεί.

Δεν έχει σημασία όμως, μετά απ’ αυτά βαρέθηκες να γράφεις οτιδήποτε θα απευθυνόταν προς τη μαμά ευρώπη. Ούτως ή άλλως όλο αυτό το παιγνιδάκι του «ανταγωνισμού» δεν είναι εφικτό αν δεν υπάρχουν και χαμένοι και νομοτελειακά κάποιοι κάποτε θα πάρουν και αυτή τη θέση, το αξίζουν δεν το αξίζουν (ξεκόλλα, η αξία είναι θέμα κριτηρίων)˙ παίζει και η τύχη ρόλο άλλωστε, παίζει και το μέσο, όπως και να το κάνουμε η μίζενς έχει γερά πλοκάμια στις βρυξέλες – και αλλού…

Μετά βαρέθηκες να γράφεις και στο μπλόγκιο. Μπορεί να πέρασαν πολλά απ’ το μυαλό σου, ένα που θυμάσαι είναι η είδηση πως μια στατιστική μελέτη δείχνει πως οι ιάπωνες, λέει, κατά το 33% τους, εκφράζουν πλήρη αδιαφορία για το σεξ. Λες να είναι άραγε μια από τις προσπάθειες της φύσης να ξεμπλέξει από το ματαιόδοξο είδος που κατέκτησε τον πλανήτη; Λες να είναι ένα από τα επόμενα τερτίπια της φυσικής επιλογής; Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι άραβες τελικά (οι ισλαμιστές κατά μια άλλη ανάγνωση) θα κατακτήσουν αυτό τον κόσμο σύντομα. Ο δυτικός πολιτισμός άλλωστε μαστίζεται από τόση υπογεννητικότητα, άσε που το ανθρώπινο σπέρμα (στο δυτικό πολιτισμό) φθίνει.

Λες να πληρώνει ο μέσος δυτικός τη ματαιοδοξία του ή μήπως είναι και αυτό τερτίπι της φυσικής επιλογής; Ή μήπως είναι απλά αλυσιδωτές αντιδράσεις της απόκλισης από την ισορροπία; Άντε να δούμε ποιος θα νικήσει. Μέχρι τότε πάντως έχουμε να νικήσουμε στον αγώνα για επιβίωση, γιατί σίγουρα κινδυνεύουμε να πεθάνουμε στην αφθονία! Κοίτα να δεις που τελικά γέμισε η σελίδα! Καιρός ήταν, γιατί πλέον βαριέσαι τόσο πολύ να γράφεις που και οι δύο γραμμές θα ήταν πολυλογία. Αυτό πια καταντάει χειρότερο και από λογοδιάρροια!

Και να που θυμήθηκες και το αρθράκι. Εκείνο που τελείωσε προ δύο ετών… και που είναι ακόμα υπό κρίση! Ψάχνουν κριτές και δεν βρίσκουν… περνάν κρίση και αυτοί! Μετά για ποιο λόγο να γράψεις; Για ποιο λόγο γενικότερα να κάνεις το οτιδήποτε;

Η Ελλάδα λέει, πάει πάντα κατά διαόλου γιατί είχε πάντα μεγάλους για ποιητές και προδότες για πολιτικούς. Διαφωνείς, οι ποιητές της ήταν απλά πολύ καλοί στη δουλειά τους. Αν ήταν πραγματικά μεγάλοι, θα είχαν καταφέρει να εμπνεύσουν τον κόσμο να κρεμάσει τους προδότες…