Αλίκη-Χριστίνα

Δύο θείες, πάντα σκεφτόσουν να τιμήσεις τη μία, της γυναίκας σου άρεσε πολύ το όνομα της άλλης, και οι δύο άτεκνες, η πέρδικα πήρε και τα δύο ονόματα, να τα φέρει μεγαλοπρεπέστατα και τα δύο μαζί με τιμή, εκτός και αν η ίδια θελήσει και αποφασίσει διαφορετικά.

Βαφτίστηκε στο νησάκι, με φόντο την νυφούλα του Ιονίου. Κυρία η δικιά σου, όχι μόνο δεν έκλαψε, αλλά δεν δυσανασχέτησε καν, ούτε δευτερόλεπτο! Τα λόγια του παπά τα βαρέθηκε είν’ η αλήθεια, σαν τον πατέρα της ένα πράμα. Δις χασμουρήθηκε, και μετά πήρε και έναν υπνάκο στα χέρια του νονού. Ξύπνησε να γδυθεί και να λουστεί. Χτύπησε τα πόδια στο νεράκι για να παίξει, πάλι καλά που δεν άρχισε και τα παλαμάκια όταν μπήκε στην κολυμπήθρα!

Το πάρτι της απέναντι, στη γράβα, με φόντο το νησάκι της Παναγίας. Κυρία κι εκεί η κοπελιά, περιδιάβηκε μερικές αγκαλιές και μετά το έριξε στον ύπνο στο παρκοκρέβατό της, στημένο δίπλα στο οικογενειακό τραπέζι, ενώ οι λοιποί, γονείς, παππούδες, συγγενείς, μετά των συνδαιτυμόνων, έριχναν τις γυροβολιές τους στην πρώτη δεξίωση που διοργανώθηκε προς τιμήν της. Μιάμιση πρωινή σφύριξε η λήξη, και κανείς δεν είχε καταλάβει πόσο είχε προχωρήσει η ώρα!

Να το χαίρεσαι κούκλα τ’ όνομά σου, να το φέρεις μεγαλοπρεπώς και να το καμαρώνεις σ’ όλη σου τη ζωή, και να θυμάσαι όσο μπορείς τις δύο νόνες που μνημονεύεις!

Η επιστροφή των Παργινών

Η Πάργα ήταν γνωστή από τα χρόνια τα παλιά, Τορύνη την ονόμαζε ο Πλούταρχος, μα Πάργα έγινε την εποχή του βυζαντίου, και των ενετών. Κατοικούνταν από πρόσφυγες των γύρω περιοχών, διωγμένους από τις επιδρομές αλβανών, αλλά και αρκετούς Κερκυραίους.

Λιμάνι σημαντικό, για να βρίσκουν τα πλοία καταφύγιο από τους πειρατές, προστατευόταν από το ενετικό φρούριο και γρήγορα μετατρέπεται σε αυτοδιοικούμενο εμπορικό κέντρο που ακμάζει, με ελαιώνες, ελαιοτριβεία, αλλά και διδασκάλους του ελληνικού πνεύματος, ενώ ανεφοδιάζει και τους Σουλιώτες με τρόφιμα και πυρομαχικά, και τους φιλοξενούσε στο κάστρο, κάθε που αναγκαζόταν να εγκαταλείψουν για λίγο το Σούλι. Το 1797 περνάει από την ενετική σε γαλλική κυριαρχία. Τον καιρό αυτό οι Παργινοί  διατηρούν διάφορα προνόμια, με αποτέλεσμα να θεωρούνται ελεύθεροι.

Με την συνθήκη των Παρισίων, 5 Νοεμβρίου 1815, και την αποκατάσταση της ειρήνης στην Ευρώπη, τα Επτάνησα αποτέλεσαν αυτόνομο κράτος κάτω από την αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας. Οι Παργινοί, οι οποίοι διατηρούσαν στενή σχέση με τα Επτάνησα, βρίσκονται πλέον και αυτοί υπό την κυριαρχία των Άγγλων. Οι Άγγλοι όμως, μέσω του Τόμας Μέτλαντ, ο οποίος είχε έρθει ως κυβερνήτης της Μεγάλης Βρετανίας μετά την απελευθέρωση της Κέρκυρας, θέλοντας να ενισχύσουν τον Αλή Πασά και να μειώσουν την επιρροή των Ρώσων στην περιοχή, αποφασίζουν, το 1819, να πουλήσουν την Πάργα στον Αλή Πασά, ο οποίος για χρόνια την πολιορκούσε και δεν μπορούσε να την κατακτήσει.

Ο πασάς την εποικίζει με αλβανικές οικογένειες, και η Πάργα, από ελεύθερη, αυτοδιοικούμενη περιοχή, περνά στον τουρκικό ζυγό, και οι κάτοικοί της, με τη συνθήκη πώλησης, χάνουν τα προνόμια ελευθερίας και κατοχής περιουσίας που είχαν. Έτσι, 4000 Παργινοί, αποφασίζουν να «ξεριζωθούν», να πάρουν ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν, να ξεθάψουν τα κόκαλα των προγόνων, τιμώντας τους, και αφού τα κάψουν να πάρουν μαζί τους την τέφρα, για να μη τα μαγαρίσει ούτε αυτά ο Τουρκαλβανός, και να φύγουν πρόσφυγες στην Κέρκυρα. Το κόστος πώλησης, 150000 λίρες.

Δεν θα χαρακτήριζες τη φυγή αυτή ένδοξη, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν σήμερα. Μίζερη, θλιβερή ανάγκη θα τη χαρακτήριζες, όπως ακριβώς απεικονίζεται στον πίνακα του Francesco Hayez. Χωρίς στρατό να αντιταχθούν, αφού η μόνη πολεμική μηχανή που υπήρχε στην Πάργα ήταν των ευρωπαίων που αποχωρούσαν, οι Παργινοί δεν είχαν και πολλές δυνατότητες αντίστασης. Το πιθανότερο, λαμβανομένης υπόψη της πρότερης «ανέντιμης» προς Τούρκους ιστορίας της – ο Αλή Πασάς είχε χτίσει ολόκληρο κάστρο προσπαθώντας να την κατακτήσει πριν την αποκτήσει μέσω αγοραπωλησίας – θα κατέληγαν δούλοι αν όχι σφαγμένοι. Θα τη χαρακτήριζες και «επαναπατρισμό», αφού οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν κερκυραϊκές καταβολές.

Το 1913, οι Παργινοί επέστρεψαν στην ελεύθερη πλέον Πάργα, μετά την προσάρτηση των Ιωαννίνων στο Ελληνικό κράτος. Δεκαπεντάυγουστο, μαζί με «της Παναγίας», που γιορτάζει το νησάκι με την ομώνυμη εκκλησία, με την εικόνα που η παράδοση θέλει να επιστρέφει πάντα τον δεκαπενταύγουστο στο νησί, γιορτάζει η Πάργα την επιστροφή των Παργινών.

Δεν μπορείς να αποφύγεις μερικούς συσχετισμούς. Οι ευρωπαίοι και τότε, όπως και τώρα, εκμεταλλεύονταν τις περιοχές αυτές για τα συμφέροντά τους. Μπορεί να φερόνταν οι ίδιοι ευγενικά στους κατοίκους, αλλά δεν είχαν ενδοιασμούς να τους θυσιάσουν για το κέρδος, όχι μόνο το χρηματικό, αλλά κυρίως το κυριαρχικό. Η χώρα τούτη πάντα ήταν ένα μπαλάκι ανάμεσα στα συμφέροντα ανατολής – δύσης και πάντα μαστιζόταν από τις διαμάχες των άλλων δυνάμενων, από τότε δηλαδή που έπαψε η ίδια να αποτελεί δύναμη και πέρασε στην κυριαρχία των Ρωμαίων. Μήπως και σήμερα το ίδιο δεν γίνεται;

Η πώληση της Πάργας στους Τούρκους χαρακτηρίζεται άτιμη, ερίζουν ακόμα όμως οι έλληνες κατά πόσο η πώληση των δικαιωμάτων τους από τον Γιωργάκη, τον Παπαδήμο (καλά, αυτός τραπεζικός ήταν, τι να περιμένεις από τέτοιο σινάφι), τον Βενιζέλο και τον Αντωνάκη,  αποτελεί και αυτή άτιμη πράξη. Θα μου πεις, ούτως ή άλλως, οι κάτοικοι σήμερα «ακμάζουν» πουλώντας μόνο τουριστικές υπηρεσίες, τί κι αν πουλήσουν και λίγα δικαιώματα; Την όποια «ελληνική τιμή» την έχουν πουλήσει προ πολλού, όταν θέλησαν να γίνουν ευρωπαίοι (και αμερικάνοι) και κοιτούσαν υποτιμητικά τους «έλληνες χωριάταρους» με τις χωριάτικες συνήθειες – το γιατί; Μα λόγω της προαναφερθείσης διαμάχης ανατολής – δύσης αφού! Άλλωστε ο κόσμος πέρασε πολλές κακουχίες και μόλις βρήκε ευκαιρία (που του την προσέφεραν πλουσιοπάροχα, αλλά δυστυχώς με ύπουλο αντάλλαγμα), προσπάθησε να ξεφύγει όπως-όπως. Και να σήμερα η κατάληξη...

Θα μου πεις, έχουν αλλάξει σήμερα τα πράγματα, και θα έχεις δίκιο, αλλά θα σου πω, τίποτε δεν έχει αλλάξει, η οπτική γωνία που έχουν οι πάνω για τους κάτω και ο τρόπος διαχείρισης των συμφερόντων είναι ακριβώς ο ίδιος, και θα έχω απόλυτο δίκιο. Συσχετισμούς κάνουμε άλλωστε, όχι αντιστοιχίσεις!

Βλέπεις, τα συμφέροντα του απλού κατοίκου διαφέρουν από τα οικονομικά και κυριαρχικά συμφέροντα της «ελίτ» του κάθε τόπου, αλλά και των κυρίαρχων δυνάμεων. Και τα παιγνίδια εξουσίας συνεχίζονται κανονικά επάνω στις πλάτες του απλού κοσμάκη, όσο και αν προσπαθούν να κάνουν τον μέσο πολίτη να ονειρεύεται πως ανήκει κατά μερίδιο στην άρχουσα τάξη.

Τούτος ο τόπος πωλείται αιώνες τώρα, και μόνο αν ξαναγίνει κυρίαρχος ο κόσμος του, και χωρίς να διαφεντεύεται από ξένα δάκτυλα, υπάρχει περίπτωση να πάψει να αποτελεί τον λακέ των ευρωπαίων, ή όποιων άλλων. Αλλά πρέπει να το αποφασίσει ο ίδιος, και να αλλάξει ο ίδιος νοοτροπία. Η ιστορία πάντως διδάσκει πολλά, πολύ περισσότερα από τις χρηματιστηριακές εφημερίδες και τις οικονομολογικές θεωρίες, και καλό θα ήταν να αρχίσουν να ανατρέχουν περισσότερο σε αυτή όσοι δεν θέλουν να ξαναζήσουν στιγμές του παρελθόντος.

Η γιορτή πάντως χτες ήταν ευχάριστη, χωρίς ευτυχώς τον αέρα της τουριστικής ατραξιόν προηγούμενων ετών, αλλά με αρκετό άρωμα Ελλάδας και Επτανήσων. Για μια ακόμα φορά τα βεγγαλικά φαντασμαγορικά, αλλά υπερβολικά  πολλά – σπάταλα πολλά.

Της Παναγίας

Μεγάλη η χάρη της. «Ευχές Κ. Παπούλια για απαλλαγή του λαού από τα βάρη του» διαβάζεις. Μεγάλη και αυτού η χάρη, όποιος βαριέται να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινάει! Μέρες που είναι άλλωστε, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία εύχεται το τέλος των δινών… που η ίδια έφερε και συνεχίζει να επιφέρει ακάθεκτη στον λαό και τον τόπο.

Δεν ξέρεις πώς εκφράζεται με αριθμούς το ντελίριο της αυξημένης τουριστικής κίνησης, και αν ήξερες, δεν έχεις τους αντίστοιχους περσινούς, προπέρσινους και αντιπαραπροπέρσινους και δε συμμαζεύεται αριθμούς για να κάνεις συγκρίσεις. Αυτό που βλέπεις όμως είναι πως, ναι, δεν είναι άδεια η παραλία, αλλά το κομφούζιο που γινόταν αυτή τη μέρα (και τις παραπλήσιες) στο δρόμο μπροστά από το σπίτι σας απουσιάζει. Για την ακρίβεια, με βάση όσα βίωνες κάποτε, θα έπρεπε να το χαρακτηρίσεις ερημιά!

Και ειλικρινά πια, όλες αυτές οι ευχές και τα βαρύγδουπα λόγια, μαζί με όλες αυτές τις φανφαρολογίες του σαξές στόρι και τις αναλύσεις των οικονομολόγων για την σωστή πορεία και την ανάκαμψη που πρόκειται να έρθει, τις έχεις βαρεθεί. Στον κόσμο τους ζουν άλλωστε όλοι, και οι μεν, και οι δε, σε έναν κόσμο που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.

Και αλήθεια, τα έχεις τόσο σιχαθεί, που τουλάχιστον για καλοκαίρι είπες να απέχεις, αλλά ο τραγελαφικός ευχητήριος τίτλος δεν μπόρεσε παρά να σε τζινίσει λίγο να σαρκάσεις τους πεφωτισμένους ηγέτες και γνώστες. Έχει χτυπήσει και η ζέστη κόκκινο και ψάχνεις να ξεδώσεις κάπως, δεν έχεις και κλιματιστικό στη σοφίτα – και με τις ευχές του Παπούλια σίγουρα δε θα αποκτήσεις ούτως ή άλλως – βρήκες το πληκτρολόγιο πρόσφορο να σαρκάσεις…

Εστίασης ή κίνησης;

Δυσεύρετα αυτά τα γαλάζια σηματάκια! Σκέφτεσαι πως αν κάποιο υποπέσει τελικά στην αντίληψή σου, καλό θα ήταν να το αποκτήσεις άμεσα γιατί μάλλον πρόκειται για συλλεκτικά είδη! Μέχρι στιγμής πάντως δεν έχεις δει ούτε ένα να κάνει τον κράχτη σε κάποια επιχείρηση εστίασης!

Οι τιμές φυσικά δεν έπεσαν από προχτές. 3,30€ ο καφές την 31^η Ιουλίου, 3,30 και την 1^η Αυγούστου! Φυσικά η απόδειξη είχε διαφορά: 23% την προηγούμενη, 13% την επόμενη. Μάλλον θα ξέχασαν απλά να αλλάξουν και την τιμή, μια από αυτές τις μέρες θα το πάρουν χαμπάρι και θα το διορθώσουν!

«Αφελώς» ρώτησες και τον κάπελα, εκεί όπου θα κάνει το παρτάκι της η μικρή στα βαφτίσια της, αν τώρα που άλλαξε ο φόρος θα πρέπει να αναπροσαρμόσετε την τιμή κατ’ άτομο, αφού ήταν ούτως ή άλλως τελική και με απόδειξη (τώρα θα σε χαρακτηρίσουν, το ξέρεις, αλλά…). «Ε-μα, τώρα μειώσεις, αφού απορροφήσαμε το ΦΠΑ όταν τον ανέβασαν, θα μειώσουμε τώρα που τον κατέβασαν;»

Κάποιος άσχετος πάντως εκεί στο υπουργείο οικονομικών και στα κλιμάκια της τρόικας πιστεύει ακόμα πως θα υπάρξει εσωτερική υποτίμηση, θα υπάρξει μείωση τιμών, θα υπάρξει… Το μόνο που θα υπάρξει είναι φτώχια και νεύρα, αλλά μάλλον σε αυτά ποντάρουν  οι πεφωτισμένοι για να εκκινήσουν την ανάπτυξη. Σου λένε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα θελήσουν να φάνε και κάτι παραπάνω από σκουπίδια, κάτι θα βρουν να κάνουν.

Ναι, έτσι, στην τύχη…

Αλλά τί να κάνεις, είσαι κι εσύ θύμα της θαθαρολογίας του Αντωνάκη. Είχες πιστέψει ότι από 1^ης Αυγούστου πρέπει να τρέξεις να στηρίξεις την ανάπτυξη που θα έρθει μέσα από την εστίαση! Δεν έχεις ακόμα συνειδητοποιήσει πως άλλαξαν οι καιροί, κάποτε σου έλεγαν να μην εμπιστεύεσαι δικηγόρο, ενώ σήμερα αυτοί που δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι είναι οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι. Και αν σκεφτείς πως ο κόσμος κυβερνάται από τους δεύτερους, μιας και οι πρώτοι είναι ως επί το πλείστο απόφοιτοι κάποιας οικονομολογικής σχολής, αντιλαμβάνεσαι γιατί ο κόσμος ενώ έχει κάνει τόσα τεχνολογικά άλματα ζει ακόμα στην ανέχεια και τις δυσκολίες!

Τώρα θα μου πεις, περίμενες δηλαδή ότι θα πέσουν οι τιμές; Μα όχι, το είχες πει από την ημέρα που άκουσες τον ανόητο Αντωνάκη να μιλάει περί της τρομερής του επιτυχίας, αλλά να, πίστευες ότι κανα-δυό αφελείς εστιάτορες θα έβρισκες, πού να φανταστείς πως δεν υπάρχει ούτε ένας;!

Πάντως πραγματικά, η κυβερνητική πολιτική φόρων σου δημιουργεί τρομερές απορίες. Ας πούμε, απόλυτα φυσιολογικά, καμία εταιρία δεν μπορεί να πουλάει το προϊόν της σε δύο τιμές, ανάλογα. Έτσι ακριβώς τα πετρέλαια θέρμανσης και κίνησης, που είναι το ίδιο προϊόν ακριβώς, έπρεπε να έχουν ίδιο φόρο και ίδια τιμή, και να λέγονται απλά πετρέλαιο. Απόλυτα σωστό και φυσιολογικό. Πως γίνεται λοιπόν ένα αναψυκτικό να έχει άλλο φόρο ανάλογα με το αν το πιείς στο τραπέζι ή στο δρόμο;

Αναψυκτικό εστίασης και αναψυκτικό κίνησης! Τζιμάνια αυτοί οι άνθρωποι, πώς και δεν έχουν ακόμα τετραγωνίσει τον κύκλο;