Γρουμφ...

Μπήκε λοιπόν η άνοιξη, κι εσύ έχεις έναν διαρκή εκνευρισμό να τον πεις; Δεν ξέρεις. Με τη δική σου λογική μάλλον δικαιολογημένο, αλλά αυτή η συνεχής διάρκειά του σε «σκοτώνει»…

Και μια νύστα ένα πράμα με το που θα περάσει η δεύτερη μεσημβρινή… άλλο πράμα.

Δεν είναι φυσιολογικά πράματα αυτά.

Γράφεις / διαβάζεις ανελέητα – αυτό έμαθες να κάνεις σε όλη σου τη ζωή. Οι άλλοι γύρω φαίνεται να μην το καταλαβαίνουν. Γενικά ο κόσμος έχει αρχίσει να απομακρύνεται από τέτοιες παρωχημένες συνήθειες θα πεις…

Το σχολείο απ’ ότι φαίνεται (θα τονίσεις πως δεν έχει σημασία ποιο απ’ όλα, γιατί ξέρεις ότι πάμπολλοι αναγνώστες τείνουν να προσθέτουν ακούσια τη λέξη «δημόσιο» μπροστά από κάθε τι που θα κατηγορήσουν, ενώ η δική σου κατηγόρια είναι καθολική) αδιαφορεί άμα θα μάθει ποτέ ένα παιδί να εκφράζεται σωστά (ας αφήσουμε τα «γράμματα» στην άκρη για την ώρα).

Από την άλλη, χωρίς σχολείο δεν έχεις κοινωνικοποίηση και συνεπώς η λύση της διδασκαλίας στο σπίτι που διάβαζες τις προάλλες από τους γνωστούς δάκτυλους είναι όχι απλά ανόητη αλλά καταστροφικά ανόητη…

Λυτρωμό δεν έχεις…

Θα μπορούσε άραγε ένα σφουγγάρι να σβήσει όλη την ανοησία που νοιώθεις να σε περιτριγυρίζει; Μάλλον όχι – αυτά γίνονται μόνο στα γραπτά, όχι στην πραγματική ζωή. Εκεί μάλιστα, ότι σου χαλάει την διάθεση το σβήνεις, όπως ακριβώς το έγραψες…

Στην πραγματική ζωή όμως θέλει πολλή δουλειά…

Παρατηρείς σιγά σιγά τη φύση να γεμίζει κιτρινάδες.

Παπαρούνες δεν βγήκαν ακόμα, κάπου αυτές τις μέρες όμως είσαι σίγουρος πως θα δεις μερικές. Ίσως στους κάμπους γύρω από το φυντανοτροφείο να έχουν ήδη βγει, αλλά έχεις πολύ καιρό να βρεθείς εκεί γύρω.

Θα ήθελες φέτος να ήσουν στο Ιόνιο αυτό το Πάσχα, αλλά το φασολάκι σας δεν σου δίνει τη δυνατότητα – έχεις την υποψία ότι και η γυναίκα σου θα αντιδρούσε ακόμα και αν δεν υπήρχε αυτός ο λόγος…

Έχεις την εντύπωση πως δεν σου φτάνει ο χρόνος για τίποτε. Με το που ξεκινά η μέρα, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι έχει αρχίσει να περνά και εσύ να βαραίνεις τόσο που δυσκολεύεσαι να κινηθείς, μέχρι που έρχεται το βράδυ και αναρωτιέσαι πώς έφυγε…

Όχι, δεν έχεις παχύνει.

Χμφφφττττ….

Άνοιξη;

Έφτασε λοιπόν κι ο Μάρτης! Ερίζουν οι διάφοροι για το κατά πόσο μπήκε η άνοιξη. Για τους κύκλους της φύσης μιλούμε πάντα. Η αραβική λέγεται πως έχει ξεκινήσει, αν και γι’ αυτό ερίζει ο κόσμος επίσης, η άνοιξη στις δυτικές κοινωνίες μπαίνει (και θα μπαίνει) πάντα από την ερχόμενη Δευτέρα (από μετά το πέρας του μεσαίωνα και στο διηνεκές), κάτι σαν τις δίαιτες ένα πράμα, ενώ η πολιτική άνοιξη έχει έρθει στην Ελλάδα από τότε που ο Σαμαράς βγήκε πρωθυπουργός – την συγκάλυψε βέβαια καλά υπό το μανδύα της νέας δημοκρατίας γιατί εν γένει ο κόσμος, κυρίως όσοι «ανήκουν εις την δύσιν» πιστεύουν ότι η άνοιξη έχει έρθει με την παρέλευση του μεσαίωνα και δεν αποζητούν αλλαγή εποχής!

Μια παράγραφο πριν σκεφτόσουν απλά να αναρωτηθείς αν ήρθε ή όχι η άνοιξη, κι ότι εσύ ανήκεις σε εκείνους που τοποθετούν την έλευσή της στις 21, κι όχι την 1^η του Μάρτη! (για τους κύκλους της φύσης μιλάς εδώ πάλι…) Λεπτομέρειες θα πεις…

Παρατηρείς ότι εδώ και λίγο καιρό γράφεις ένα κειμενάκι τον μήνα, έτσι για να βρίσκεται κάτι και γι’ αυτόν τον μήνα στο μαγαζί, να δώσεις ίσως σημεία ζωής, να δηλώσεις παρουσία, κι εσύ δεν ξέρεις γιατί. Άλλαξε «η εποχή» βλέπεις, κι από τότε που έγραφες συχνά (και τσακωνόσουν ενίοτε, ν’ ανάψουν και λίγο τα αίματα), τώρα πλέον γράφεις μια στο τόσο. Γράφεις βέβαια με εντατικούς ρυθμούς το μυθιστόρημα, αλλά αυτό δεν μετράει για τον παρόν χώρο, όχι πλέον δηλαδή, από τότε που αποφάσισες να το μετατρέψεις από «τεύχη» του ιστοχώρου σε πλήρες, ενιαίο κείμενο. Στο μπλόγκ βέβαια εκδιδόσουν ανελλιπώς, ενώ στο χαρτί το κόβεις κομμάτι δύσκολο…

Ένα γράμμα σκεφτόσουν επίσης να γράψεις, ηλεκτρονικό, σε έναν φίλο που έφυγε από την τσιμεντούπολη για να δουλέψει σε ορεινό θέρετρο. Αυτός δεν ήθελε ποτέ να φύγει, αλλά τον έστειλε η δουλειά του, εσύ που θέλεις γιατί δεν φεύγεις; Αλλάζεις θέμα πάλι. Ούτε αυτό το γράμμα το έγραψες. Ήθελες να του πεις πως ξέρεις την απάντηση στο γιατί «χάνονται» όσοι κάνουν οικογένεια, που σε ρωτούσε κάποτε. Γιατί δεν σε αφήνει ρούπι η μικρή και γιατί σε χρειάζεται συνεχώς και θέλει να σε έχει μόνιμα κοντά της. Μετά πώς να πας για ποτό με τον παλιόφιλο όπως έκανες κάποτε;

Βέβαια στην περίπτωσή σας χάθηκε αυτός, πολύ πριν αναγκαστεί να μετακομίσει. Χάθηκε λίγο πριν το γάμο σου, αν και το συνέπεσε η περίοδος με κάποιες οικονομικές δυσκολίες του μετά από μερικές οικονομικές ανοησίες που έκανε εμπλέκοντας τα οικονομικά με τα αισθηματικά, οπότε δεν μπορείς να βγάλεις ασφαλές πόρισμα…

Τι σημασία έχει; Περνάει ο καιρός, αλλάζουν οι άνθρωποι, οι στόχοι τους, ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν τα πράγματα και ακόμα και «οι ανάγκες» τους…

Άλλωστε με πόσους δεν έχεις χαθεί, όχι γιατί το ήθελες ή το ήθελαν, αλλά γιατί απλά έπαψαν να διασταυρώνονται οι δρόμοι σας; Και απλά μια στο τόσο σκέφτεσαι «μα γιατί έχω τόσο καιρό να δω τον τάδε, που τότε τον έβλεπα σχεδόν καθημερινά και δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα έρθει ο καιρός που θα κάνω μαύρα μάτια να τον δω;»…

Αλλάζουν λοιπόν οι άνθρωποι, κι ας μην αλλάζουν καθόλου οι άνθρωποι. Γιατί πάντα όλοι σας είχατε την αίσθηση ότι θα πείτε πέντε πράματα και θα πείσετε τους ανθρώπους ν’ αλλάξουν. Και λέγατε, και λέγατε, αλλά δεν άλλαζαν οι άνθρωποι, και δεν το καταλαβαίνατε το γιατί. Κι έτσι δεν καταλαβαίνει και ο περισσότερος κόσμος γιατί δεν αλλάζουν τα πράματα, ενώ όλοι «θέλουν» ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς ν’ αλλάξεις τους ανθρώπους, οι άνθρωποι αλλάζουν σιγά σιγά και όλοι μαζί, όταν αλλάξει το φαντασιακό της κοινωνίας. Κοινωνική αδράνεια θες να το πεις; Μπορείς. Να άλλος ένας λόγος που αρχίζεις να βαριέσαι να τσακώνεσαι, εκτός κι αν είναι να τσακωθείς με ανθρώπους οι οποίοι απλά νομίζουν ότι θα πουν πέντε πράματα και θα αλλάξουν τον κόσμο, αλλά προς το χειρότερο, προς μια πιο άγρια και αποξενωμένη μορφή. Εκεί έχεις τη διάθεση να τους μπαίνεις στη μύτη ένα πράμα!

Πολλά έγραψες και για Μάρτη. Ώρα να ξανά αποσυρθείς στο «δάσος». Δήλωσες το παρόν, ότι είσαι ζωντανός, έριξες και τις μπηχτές σου τί άλλο θες τώρα; Η άνοιξη αργεί ακόμα!