Γρουμφ...

Μπήκε λοιπόν η άνοιξη, κι εσύ έχεις έναν διαρκή εκνευρισμό να τον πεις; Δεν ξέρεις. Με τη δική σου λογική μάλλον δικαιολογημένο, αλλά αυτή η συνεχής διάρκειά του σε «σκοτώνει»…

Και μια νύστα ένα πράμα με το που θα περάσει η δεύτερη μεσημβρινή… άλλο πράμα.

Δεν είναι φυσιολογικά πράματα αυτά.

Γράφεις / διαβάζεις ανελέητα – αυτό έμαθες να κάνεις σε όλη σου τη ζωή. Οι άλλοι γύρω φαίνεται να μην το καταλαβαίνουν. Γενικά ο κόσμος έχει αρχίσει να απομακρύνεται από τέτοιες παρωχημένες συνήθειες θα πεις…

Το σχολείο απ’ ότι φαίνεται (θα τονίσεις πως δεν έχει σημασία ποιο απ’ όλα, γιατί ξέρεις ότι πάμπολλοι αναγνώστες τείνουν να προσθέτουν ακούσια τη λέξη «δημόσιο» μπροστά από κάθε τι που θα κατηγορήσουν, ενώ η δική σου κατηγόρια είναι καθολική) αδιαφορεί άμα θα μάθει ποτέ ένα παιδί να εκφράζεται σωστά (ας αφήσουμε τα «γράμματα» στην άκρη για την ώρα).

Από την άλλη, χωρίς σχολείο δεν έχεις κοινωνικοποίηση και συνεπώς η λύση της διδασκαλίας στο σπίτι που διάβαζες τις προάλλες από τους γνωστούς δάκτυλους είναι όχι απλά ανόητη αλλά καταστροφικά ανόητη…

Λυτρωμό δεν έχεις…

Θα μπορούσε άραγε ένα σφουγγάρι να σβήσει όλη την ανοησία που νοιώθεις να σε περιτριγυρίζει; Μάλλον όχι – αυτά γίνονται μόνο στα γραπτά, όχι στην πραγματική ζωή. Εκεί μάλιστα, ότι σου χαλάει την διάθεση το σβήνεις, όπως ακριβώς το έγραψες…

Στην πραγματική ζωή όμως θέλει πολλή δουλειά…

Παρατηρείς σιγά σιγά τη φύση να γεμίζει κιτρινάδες.

Παπαρούνες δεν βγήκαν ακόμα, κάπου αυτές τις μέρες όμως είσαι σίγουρος πως θα δεις μερικές. Ίσως στους κάμπους γύρω από το φυντανοτροφείο να έχουν ήδη βγει, αλλά έχεις πολύ καιρό να βρεθείς εκεί γύρω.

Θα ήθελες φέτος να ήσουν στο Ιόνιο αυτό το Πάσχα, αλλά το φασολάκι σας δεν σου δίνει τη δυνατότητα – έχεις την υποψία ότι και η γυναίκα σου θα αντιδρούσε ακόμα και αν δεν υπήρχε αυτός ο λόγος…

Έχεις την εντύπωση πως δεν σου φτάνει ο χρόνος για τίποτε. Με το που ξεκινά η μέρα, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι έχει αρχίσει να περνά και εσύ να βαραίνεις τόσο που δυσκολεύεσαι να κινηθείς, μέχρι που έρχεται το βράδυ και αναρωτιέσαι πώς έφυγε…

Όχι, δεν έχεις παχύνει.

Χμφφφττττ….