Θυμήθηκες που λες τη «διαβολογυναίκα» και χαμογέλασες.
Βρίσκεις σχεδόν αδύνατο να βρεις μία ώρα (συμπυκνωμένη κι ενιαία) την ημέρα, να
ασχοληθείς λίγο με τα κείμενά σου. Στο μούσκιο πάλι λοιπόν κινδυνεύουν να
μείνουν οι περιπέτειες…
Και δεν το θέλουν καθόλου τα καημένα, αλλά να, η κόρη τρέχει
όλη μέρα από πίσω σου, ζηλεύει τον μικρό της αδερφό, η μαμά αδυνατεί να την
κρατήσει έστω και για λίγο, την έχει πλήρους απασχόλησης ο μικρός, οι παππούδες
όλο και κάποια δουλειά έχουν, ε εσύ όταν κοιμούνται, όποτε κοιμούνται, μάλλον
δεν έχεις την πνευματική διάθεση να ασχοληθείς με κάτι, μάλλον τη διάθεση να
κοιμηθείς έχεις…
Ο μικρός φαίνεται θα μείνει παραπονεμένος. Δεν το θέλεις,
αλλά η κόρη σου καταναλώνει όλον τον χρόνο. Δεν σε αφήνει καν να τον πάρεις
αγκαλιά για πάνω από λεπτό, εκτός και αν βρίσκεται και αυτή μαζί στην ίδια αγκαλιά!
Εξαναγκαστικά λοιπόν δεν καταφέρνεις να τον δεις και να του φερθείς όπως και
στην κόρη. Και δεν έχεις καμία διάθεση να τον αφήσεις σε δεύτερη μοίρα γιατί
είναι δεύτερος, γιατί δεν μπορείς να τον αγαπήσεις το ίδιο, γιατί…
Δύσκολο πράμα…
Εντάξει, μια στο τόσο ξεκλέβεις λίγο χρόνο για να περάσεις
και από εδώ…
Έτσι, να αφήσεις μια δική σου πνοή στην απεραντοσύνη του
διαδυκτίου!
