Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας

Η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Προφανές όταν ακούς τον κύριο σημερινό υπεύθυνο να ευχαριστεί την τρόικα που βρίσκεται εδώ γιατί αλλιώς η κατάσταση θα είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο… Τώρα αν αναλογιστεί κανείς πως αυτά τα λόγια προέρχονται από θεσμικό όργανο, μάλλον θ’ αποφασίσει πως η αυτοχειρία είναι μια πράξη ευθύνης. Γι’ αυτό άλλωστε και οι αυτόχειρες προέρχονται από τον απλό κοσμάκη και όχι από τον πολιτικό κόσμο!

Ο τελευταίος, απ’ ότι φαίνεται, σαν μωράκι παίζει και μαθαίνει με την τύχη της ανθρωπότητας. Εδώ βέβαια οι δικοί μας παίζουν λίγο πιο ριψοκίνδυνα παιγνίδια, για την τύχη του κοσμάκη πάντα, τα μωρά άλλωστε παίζουν πάντα και παντού εκ του ασφαλούς. Και ευθύνες αναλαμβάνουν «εκ του ασφαλούς». Άλλωστε όλα τα μωρά έχουν εξασφαλισμένη την επόμενη μέρα και πάντα ξεχνούν τί έγινε την προηγούμενη!

Και ο «κοσμάκης»; Διχασμένος άγεται και καταφέρεται ενάντια του διπλανού του, και όλοι μαζί ενάντια του πολιτικού συστήματος. Η αλληλεγγύη και η κοινωνία γενικότερα είναι πλέον έννοιες που έχουν καταργηθεί, έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτές για τα καλά, όχι όπως η δεξιά ας πούμε, που μπήκε κάποτες και από τότε μπαινοβγαίνει πιο συχνά και από κούκο σε ρολόι τοίχου!

Τώρα θα πεις: έχει ο κοσμάκης την τύχη του στα χέρια του; Ναι ή όχι; Δύσκολη απάντηση, μιας και η πολιτική καθορίζει τον τρόπο που κινείται μια κοινωνία και η πολιτική σήμερα δεν οδηγεί σε συλλογικές δράσεις. Άσε που όταν πεινάς ή δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, τον εαυτό σου κοιτάς, σαν το αγρίμι που προσπαθεί να επιβιώσει. Οπότε η κοινωνία πάει περίπατο. Μπήκε για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δεν προβλέπεται να βγαίνει, όποια ευθύνη κι αν αναλάβει ο καθένας πολίτης χωριστά. Άμα αλλάξει κάποτε η παγκόσμια πολιτική…

Θα ξαναλλάξει, κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό, αλλά αυτό δεν είναι στο χέρι κανενός απ’ τον κοσμάκη. Για την ώρα… Όταν θα φτάσουμε στο σημείο πλήρους κατάρρευσης και η κοινωνία των ανθρώπων δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια ζούγκλα με μοναχικά ζώα και αγέλες που θα σπαράσσονται αναμεταξύ τους για την επικράτηση και επιβίωση… Φροντίζει η αδράνεια γι’ αυτό. Και η αλυσιδωτή κίνηση των πραγμάτων… Γιατί, να βρεθεί πριν πολιτικός που θα βάλει τα πράματα σε άλλη βάση μάλλον είναι λίγο δύσκολο… αδύνατο όχι, αλλά απίθανο σίγουρα.

Ο χειμώνας προβλέπεται βαρύς και η κυβέρνηση σπρώχνει τον κόσμο στον καιάδα, αργά και σταθερά. Ταμπουρώνει κάθε οικογένεια πίσω απ’ ότι ο καθένας μπορεί να βρει για να κρύψει… έστω και λίγα ευρά για ώρα ανάγκης. Γιατί υπάρχουν και προβλήματα, υπάρχουν και παιδιά… πολύ ανώτερα από τους αριθμούς, αλλά όταν η κοινωνία κοιτά μόνο τους αριθμούς κι όχι τον άνθρωπο…

Κάποιοι σίγουρα θα καταφέρουν να επιζήσουν, αλλά πολύς κόσμος θα εξαθλιωθεί. Και αυτό είναι άδικο. Στην τελική δεν αξίζει καν να συμβεί, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί κάποια λογιστική λογική. Αλλά δυστυχώς είπαμε, τα πάντα είναι θέμα πολιτικής, και η παγκόσμια πολιτική, σήμερα, έχει τους αριθμούς πάνω από τον άνθρωπο. Ναι, ξέρει ότι αυτό είναι απάνθρωπο, όπως ξέρει ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις, απόλυτα εφικτές. Αλλά αυτό προφανώς και δεν ενδιαφέρει όσους καθορίζουν σήμερα την παγκόσμια πολιτική. Οπότε και ο απλός «κοσμάκης», ή θα την ακολουθήσει, ή απλά θα βρίσκεται, ολομόναχος, στην πλευρά των «εχθρών» του συστήματος. Κι ας είναι πιο ανθρώπινος και πιο ηθικός από τους «άλλους»…

Αλίμονο για την Ευρώπη, που πριν μισό μόνο αιώνα αποφάσισε να χτίσει μια κοινωνία αλληλεγγύης, για να σπαράσσεται και να ψυχορραγεί σήμερα σαν λαβωμένο κτήνος.

Τόσο γρήγορα ξεχνούν όσοι αποκτούν εξουσία.

Κοινωνία ανθρώπων υπό διωγμό…