Όλος ο Αύγουστος πέρασε στα τσιμέντα, το ίδιο και το μεγαλύτερο μέρος του Σεπτεμβρίου. Μετά το πέρας των γαμήλιων τελετών όμως, τρείς στη σειρά τις είχαμε, και σε πείσμα όλων των δυσκολιών που μέχρι τελευταία στιγμή προσπάθησαν να μας κρατήσουν στα τσιμέντα, κάποιος μας έφτυσε, δεν εξηγείται αλλιώς, την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, την ώρα που κατά κορακολόγους «κορυφώνεται η ταλαιπωρία», και οδεύσαμε στο γαλανό ιόνιο.
Επισκευτήκαμε φυσικά το ποτάμι των νεκρών και μετά οδεύσαμε προς το Σούλι για ένα «προσκύνημα» στην ελληνική ιστορία. Τα παλιά σπίτια, χαλάσματα πια, κρύβονται σαν χαμαιλέοντες στον περιβάλλοντα χώρο. Πλάι τα νέα, ανακαινισμένα σπίτια, δομούν το νέο χωριό. Το Κούγκι στεφανώνει το βράχο πάνωθέ του, μνημείο του ηρωισμού και της υπερηφάνειας των Σουλιωτών.
Στον τόπο αυτό, απ’ ότι είναι φανερό, ακόμα και τα ζα αδιαφορούν για το αν θες να περάσεις!
Τώρα βέβαια θα ήταν ίσως καλύτερα να μην τα προβάλουμε και πολύ αυτά,
γιατί απ’ ότι φαίνεται σήμερα η υπερηφάνεια λιγοστεύει επικίνδυνα…
Σσσσστ.......
Η βασική είδηση είναι ότι γνωρίζετε κόσμο που παντρεύεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι που μας ζηλεύουνε :p
ΑπάντησηΔιαγραφήεσύ παντρεύτηκες ορέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήλέγε γρήγορα .
(γιατί δεν έβγαλες μιά φωνή να περάσω απέναντι να σας δώ;)
δ
Εγώ σας τό 'πα, εσείς δεν ακούσατε ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή[Ακόμα απέναντι είμαι!]
καταλάβαμε πως επρόκειτο περί αρραβώνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα μείνετε μέρες;
δ
Ε, λάθος είχατε καταλάβει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάμποσες ακόμα...