Στράτες

Κάτι έλεγες κάποτε για δρόμους. Δεν το έλεγες εσύ, ο Tolkien το έλεγε κι εσύ το ενστερνιζόσουν. Το έβαλες, με νόημα, και εισαγωγή στο διδακτορικό σου. Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, και το θυμήθηκες χτες, όταν το έδειξες στην ανιψιά σου. «Να μη το βάζεις ποτέ κάτω σημαίνει αυτό;», ρώτησε. Έγνεψες, γεμίζοντας ευχαρίστηση, καταφατικά, και σκέφτηκες πως εδώ και δυο-τρία χρόνια θα έλεγε κανείς πως έχεις πάψει να κυνηγάς τους δρόμους˙ έχεις πάψει να ενστερνίζεσαι την ίδια σου τη γραφή.

Βέβαια παίζει ρόλο και το ότι αν δεν έχεις έναν γνωστό στο τμήμα οδοποιίας κι άλλον ένα σ’ αυτό της διαχείρισης της κυκλοφορίας, όσο και να τον κυνηγάς, δεν βγαίνεις σε μεγαλύτερες στρατιές και μονοπάτια, αντιθέτως γυρνάς γύρω-γύρω, πέφτοντας συνέχεια σε αδιέξοδα.

Από την άλλη, μπορείς να πεις ότι απλά πήρες άλλη στράτα, άλλωστε δεν ξέρεις ποτέ πότε θα συναντήσεις τη μεγαλύτερη. Και αν θες να το δεις και διαφορετικά, τότε που σταμάτησες το κυνηγητό είναι που προχώρησες! Μυστήριο τραίνο η ζωή…

Και δύσκολο, και πολλές φορές στενάχωρο. Τα χρόνια δεν στάθηκαν καλά στους γηραιότερους της φαμίλιας. Αναρωτιέσαι ώρες-ώρες για μια άλλη γραφή που έλεγε για τα καλύτερα που περιμένουν στο μετά, γι’ αυτά τα καλύτερα για τα οποία γινήκανε τα πρώτα, αλλά καταλήγεις να τα βλέπεις στενάχωρα αυτά τα «καλύτερα», τουλάχιστον στη δική σας περίπτωση. Και πώς να τα δεις ευχάριστα, όταν δεν μπορείς πλέον να συνεννοηθείς, όταν δεν υπάρχει πια ίχνος εναπομείνασας λογικής όταν η μνήμη έχει αρχίσει να ομοιάζει αυτή του χρυσόψαρου;

Στενάχωρα πράγματα, κι αναρωτιέσαι είν’ η αλήθεια πως γίνεται διάφοροι να ασχολούνται με ευτελή ζητήματα. Αλλά πάλι, εσύ υποτίθεται ότι παραιτήθηκες, γι’ αυτό λέει δεν τους καταλαβαίνεις. Μπορεί να είναι κι έτσι, οπτικές γωνίες θα μου πεις. Άλλωστε κι εσύ δεν ξέρεις αν παραιτήθηκες ή προχωράς.

Η μέρα άρχισε να μεγαλώνει σιγά σιγά. Συνήθως όταν γυρνούσες τον περιφερειακό έβλεπες πίσσα το σκοτάδι τέτοια ώρα στον ουρανό, ενώ χτες, την ίδια ώρα, υπήρχε ακόμα μια υποψία φωτός στον ορίζοντα, πάνω από τη θάλασσα. Το βαρύ κρύο κράτησε μόνο για δυο-τρείς μέρες, και χτες δεν ένοιωθες τα πόδια να παγώνουν ακόμα και την ώρα που περπατούσες γρήγορα τη διαδρομή, όπως γινόταν την προηγούμενη εβδομάδα.

Μπήκε το 2013 και σιγά σιγά προχωρά προς την άνοιξη και τα ανοιξιάτικα δώρα που περιμένουν στη στράτα σας. Είναι μια χρονιά που όπως κι αν το δεις, ο δρόμος θ’ αλλάξει μορφή και θα γίνει διαφορετικός, ανεξαρτήτως αν θα αλλάξει μέγεθος. Αυτό βέβαια θα πεις συνήθως μεγαλώνει, ακόμα κι αν εσύ δεν μπορείς να το διακρίνεις. Όπως κάποτε, θυμάσαι, η αυλή του σχολείου σας φάνταζε τεράστια, ενώ τώρα σου φαίνεται τόσο μικρή. Όλα θέμα σύγκρισης δεν είναι; Και αυτή την κάνεις με τα συνήθη, και γι’ αυτό συνήθως δεν καταλαβαίνεις διαφορές, παρά μόνο όταν απομακρυνθείς και το καλοσκεφτείς.

Κι’ αναρωτιέσαι, τελικά τον κυνηγάς ή όχι; Τον ακολουθείς ή απλά κουτρουβαλάς; Το σίγουρο είναι πάντως ότι ενεργά δεν αισθάνεσαι την διάθεση για κυνηγητά. Πολλές φορές ο δρόμος μπορεί να σε οδηγεί και από μόνος του, χωρίς εμπόδια. Το πρόβλημα δημιουργείται μάλλον όταν τα τελευταία σου τα βάζουν άλλοι, και συνήθως τώρα τελευταία, οι περισσότεροι επιδίδονται στη δημιουργία εμποδίων. Έτσι, «για τον ανταγωνισμό ρε γαμώτο». Στην τελική, μπορείς να κυνηγάς απλά και μόνο ακολουθώντας, έτσι δεν είναι;