Μπερλουσκονιάδα

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενες ποτέ να πεις πως «είναι θετική εξέλιξη η υπερψήφιση του Μπερλουσκόνι από τόσο μεγάλο μέρος της Ιταλικής κοινωνίας». Πάντα αναρωτιόσουν πως είναι δυνατόν να ψηφίζουν για κυβερνήτες ανθρώπους σαν και αυτόν στην πολιτική σκηνή της γείτονος, αλλά να που ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς μήπως χρειάζεται τελικά ένας τρελός μαφιόζος για να βάλει φρένο στην ξέφρενη «πολιτική» κατρακύλα που υπαγορεύεται από την Γερμανική ξεροκεφαλιά και εμμονή, και ακολουθείται από το σύνολο της ευρωπαϊκής ένωσης.

Οι ιταλοί, αν μη τι άλλο, απέδειξαν τουλάχιστον ότι υπάρχει και δημοκρατία, η οποία είναι ανώτερη από την μονοδιάστατη άποψη του «σωστού δρόμου» των οικονομολογικών αναλύσεων και των αγορών. Φαίνεται να έχουν τελικά περισσότερο θάρρος απ’ τους έλληνες να υψώσουν ανάστημα και να φωνάξουν πως η διαχείριση της κοινωνίας είναι θέμα πολιτικό και άπτεται της λαϊκής βούλησης και όχι ζήτημα που λύνεται στα γραφεία των οικονομολόγων και των επενδυτών. Όχι πως τρέφεις ελπίδες για ριζικές αλλαγές, έχεις συνηθίσει να βλέπεις μαριονέτες, αλλά τουλάχιστον ο συμβολισμός μιας τέτοιας κίνησης σου αυξάνει λίγο την χαμηλή εκτίμηση που τρέφεις για τις σημερινές κοινωνίες και τους σημερινούς πολίτες. Άλλωστε έχεις πει πολλές φορές πως αν η ευρωπαϊκή ένωση απολέσει τα ιδεώδη στα οποία χτίστηκε τότε δεν αξίζει να είναι κάποιος μέλος της, μπορεί κάλλιστα να περιοριστεί σε μια γερμανική συμμαχία, απελευθερώνοντας τον υπόλοιπο κόσμο από τις βαυαρικές μονομανίες.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα δείχνουν όλο και πιο ζοφερά, παρότι η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ προσπαθούν να τα παρουσιάσουν αισιόδοξα. Μέσα σε δύο εβδομάδες, δύο από την ευρύτερη οικογένεια έχασαν τη δουλειά τους. Εργαζόταν σε μεγάλες, κερδοφόρες ακόμα, απ’ όσο γνωρίζεις, επιχειρήσεις, οι οποίες τους «άφησαν να φύγουν», να βρουν αλλού τύχη. Όσο και να μετράς τα κουκιά, τόσο βρίσκεις πως το ντελίριο αισιοδοξίας μπορεί να ευοδωθεί μόνο με ένα θαύμα ή μέσα στην θρυαλλίδα της εργαστηριακής οικονομολογίας. Αλλά πάλι τί σημασία έχουν οι κοινωνίες για τις αγορές και τις οικονομολογικές θεωρίες; Οι αριθμοί να είναι καλά και ας δυστυχούν οι άνθρωποι. Οι δεύτεροι δεν μπορούν να αποδείξουν κάτι, ενώ οι πρώτοι είναι το άλφα και το ωμέγα για τον καθορισμό των δεικτών ευημερίας!

Τελικά ίσως ένας Μπερλουσκόνι κανταδόρος είναι αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Στην τελική, αν ο κόσμος δημιουργούσε κανταδόρους αντί για οικονομολόγους θα ήταν πολύ πιο εύηχος!