Καλώς όρισες!

Η πρώτη σκέψη: τί μεγάλα και λεπτά δαχτυλάκια!

Η πρώτη εντύπωση: η ηρεμία της στην πρώτη αγκαλιά σου.

Πρώτο συναίσθημα; Χμμμ δύσκολο. Το μόνο σίγουρο είναι πως βούρκωσες, παρότι δεν το περίμενες, όχι γιατί είσαι αδιάφορος, αλλά γιατί εν γένει είσαι ψύχραιμος και το θεωρείς, απλή, συνηθισμένη, ή μάλλον φυσιολογική υπόθεση.

Και η περιπέτεια αρχίζει…!

Της καληνύχτας τα φιλιά σε ποιους τα δίνεις;

Τα μάτια σου έπεσαν στον «πιασάρικο» τίτλο του άρθρου: «καληνύχτα πολίτη, αυτό το κράτος δεν θα αλλάξει ποτέ»! Ω πόσο δίκιο έχει. Αυτό το κράτος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ όταν…

…όταν οι πολίτες του δεν σέβονται ούτε τον γείτονά τους, ούτε σπιθαμή από το χώμα που πατάνε, αλλά θεωρούν τον εαυτό τους απόλυτο άρχοντα των πάντων και φωτεινό παντογνώστη.

…όταν οι πολίτες του ξέρουν ότι «δεν επιτρέπεται», αλλά το κάνουν αυτό που δεν επιτρέπεται γιατί είναι πιο εύκολο από αυτό που επιτρέπεται ή απλά γιατί «δεν επιτρέπεται για τους άλλους βρε αδερφέ!»

…όταν οι πολίτες του θέλουν το κράτος «χαλασμένο» για τον εαυτό τους, για να μπορούν να εξυπηρετούνται ευκολότερα και αυστηρό για όλους τους υπόλοιπους.

…όταν οι πολίτες του δεν έχουν παιδεία για να φτιάξουν την κοινωνία τους και όταν το κράτος δεν δίνει παιδεία για να φτιαχτεί η κοινωνία.

Ναι, αυτοί οι πολίτες εκπαιδεύτηκαν από τη διάχυτη παιδεία του κοινωνικού τους περίγυρου, αλλά και από το ίδιο το κράτος που προτιμά κι αυτό τη ρεμούλα και την εύκολη λύση, αλυσιδωτά είναι όλα αυτά.

Αλλά οι πολίτες έχουν ακριβώς το κράτος που θέλουν. Η μεμψιμοιρία οφείλεται μάλλον στο ότι αυτών των πολιτών τους αρέσει να αγορεύουν, κι όχι γιατί πραγματικά θέλουν το κράτος τους να αλλάξει.

Φυσικά και φταίει το κράτος, αυτό θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα αυτά, αρκεί οι πολίτες πραγματικά να το ήθελαν, αλλά όταν οι ίδιοι δεν το θέλουν, δικαίωμά τους˙ ε, είναι λίγο τραγελαφικό να διαβάζεις μύδρους υποκριτικά εξαπολυόμενους μόνο και μόνο για να μπορεί ο κόσμος να λέει μετά πως «είμαστε μια πολιτισμένη ατμόσφαιρα που απαρτίζεται από απολίτιστους ουτιδανούς».

Ο εγωισμός, λένε, είναι η ισχυρότερη δύναμη του κόσμου.

Αν κάποιος είχε την ικανότητα να καταστρέψει το σύμπαν προς όφελός του, όλοι γνωρίζουμε τί θα έπραττε.

Εκπαιδευτικά σεμινάρια «Πρότυπος Παιδεία»

Είναι μερικές φορές που κουράζεσαι αφάνταστα, ακόμα κι αν ξοδέψεις λιγότερο από μία ώρα με κάποιον μαθητή. Υπάρχουν πάλι φορές που μπορεί να κάθεσαι με τις ώρες μαζί με κάποιον άλλο, πάνω από τα βιβλία του, και να μην αισθάνεσαι ίχνος κούρασης, ούτε να καταλαβαίνεις πως περνά η ώρα. Η διαφορά όμως δεν είναι σε εσένα, αλλά στον μαθητή. Ο πρώτος βλέπεις όχι απλά δεν γνωρίζει, αλλά αρνείται να γνωρίσει. Η δεύτερη πάλι κάθεται με τις ώρες και λύνει, γράφει, σβήνει, ξαναγράφει…

Είναι ίσως που την έχεις πάρει από μικρή, ανιψιά γαρ, και την βάζεις κάθε βδομάδα να λύνει καμιά πενηνταριά ασκήσεις και «έχει ήδη μπει στο κόλπο». Όσο παρατηρείς όμως άλλους μαθητές, τόσο βλέπεις πως το γράψιμο και κατ’ επέκταση η μάθηση εκλείπει όλο και περισσότερο από τη μαθητιώσα νεολαία. Και πώς να μάθει αλήθεια κάποιος, άμα δεν γράψει και δεν παιδευτεί επάνω σε όσα του διδάσκονται; Πώς να πάρει το μυαλό τις κατάλληλες στροφές και να αρχίσει να λικνίζεται στους χορούς της γνώσης;

Θυμάσαι που κάποτε, εσείς ως μαθητές, τρέματε την ημέρα που ο δάσκαλος θα ζητούσε να δει το τετράδιο εργασιών σας, να ελέγξει αν έχετε κάνει όλες τις ασκήσεις που σας βάζει στο σπίτι. Ε σήμερα οι περισσότεροι μαθητές δεν έχουν καν τέτοιο τετράδιο. Σιγά και μη λύσουν ασκήσεις άλλωστε, και μόνο η ιδέα ότι ξέρουν πώς να τις κάνουν αρκεί. Άλλωστε έχουν τόσα πολλά να ασχοληθούν, φέισμπουκ (πραγματική μάστιγα σήμερα), παιγνίδια, κινητά, τηλεοπτικές σειρές, δραστηριότητες και άλλα πολλά…  Είναι κι αυτά τα ρημαδιασμένα τα τάμπλετς που έχουν εξορίσει το χαρτί και το μολύβι από την ζωή σας… Εδώ έχετε ξεχάσει πού αγοράζουν τετράδια – που και πού σας το θυμίζει το τζάμπο: τα τετράδια φυτρώνουν κάτω από ροζ ελεφαντάκια!

Αναρωτήθηκες αν αυτό συμβαίνει στα δημόσια σχολεία, μιας και τριγύρω όλοι το μόνο που κάνουν καθημερινά είναι να απαξιώνουν κάθε τι το δημόσιο, αλλά ανακάλυψες πως η νοοτροπία των ιδιωτικών δεν διαφέρει και πολύ, υπάρχει μάλιστα ένα που οι μαθητές αφήνουν υποχρεωτικά τα βιβλία τους εκεί! Μην κάνουν το λάθος και διαβάσουν κάτι στο σπίτι δηλαδή!

Θυμάσαι πάλι κάποιον που σου είχε ομολογήσει πως στη ζωή του έχει διαβάσει μόνο τρία βιβλία! Και μετά παραξενεύονται οι γνωστοί και φίλοι σου που αγωνιάς για την ποιότητα της κοινωνίας του αύριο και αναρωτιούνται γιατί είσαι τόσο σίγουρος πως ο τροχός μελλοντικά θα ξαναανακαλυφθεί…

Μάλλον η κοινωνία σας έχει ξεχάσει εντελώς πως η λέξη εκπαίδευση εμπεριέχει το συνθετικό «παιδεύω». Εξ ου και την έχει μετατρέψει σε απλό επιμορφωτικό σεμινάριο. Δεν είναι παράξενο μετά που στον εικοστό πρώτο αιώνα πεθαίνουν άνθρωποι στον ύπνο τους από δηλητηρίαση με μονοξείδιο. Ας μην κοροϊδευόμαστε, στα σεμινάρια οι περισσότεροι πάνε για γνωριμίες και όχι για να μάθουν κάτι καινούργιο.

Είναι πάντως κάτι φορές που μετά από ένα τέταρτο είσαι πραγματικό ψυχολογικό ράκος…

Τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς

Η είδηση προκαλεί σοκ. Φοιτητές έχασαν τη ζωή τους στη Λάρισα λόγω αναθυμιάσεων από μαγκάλι. Το δικό σου σοκ όμως δεν είναι αυτό που υπονοούν τα μέσα ενημέρωσης: σοκαριστείτε έλληνες, τα παιδιά σας χάνουν τη ζωή τους. Το δικό σου σοκ είναι γιατί φοιτητές, δηλαδή άνθρωποι που έχουν περάσει τη διαδικασία της εκπαίδευσης και έχουν αποδώσει ικανοποιητικά ώστε να λάβουν την ιδιότητα του φοιτητή, δεν έχουν στοιχειώδεις γνώσεις που είχαν αποκτήσει με το δύσκολο τρόπο οι παππούδες τους. Κι ας τα λέγαν τα βιβλία φυσικοχημείας, πως δηλαδή τα χρόνια τα παλιά με τα μαγκάλια στα χωριά πέθαιναν άνθρωποι από δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα. Κι ας εξηγούσαν γιατί και πως γίνονται οι καύσεις, οι τέλειες και οι ατελείς, στο βιβλίο της τρίτης γυμνασίου πάντως κάμποσες από τις πληροφορίες υπάρχουν.

Το πρόβλημα για μια ακόμα φορά θα γυρίσει στην παιδεία και στην σοβαρότητα με την οποία την αντιμετωπίζει σύσσωμη η ελληνική πολιτεία. Και προφανώς σύσσωμη η ελληνική πολιτεία αποτελείται από τους κυβερνήτες της αλλά και από τους πολίτες της. Τί παιδεία δίνουμε τελικά στα παιδιά μας και πόση αλήθεια σημασία της δίνουμε, εμείς οι ίδιοι οι πολίτες, ή τα ενθαρρύνουμε και τα προτρέπουμε να της δίνουν αυτά; Ή μήπως απλά απαξιώνουμε την παιδεία συνεχώς, όπως ακριβώς έχουμε μάθει να απαξιώνουμε τα πάντα σε τούτο τον τόπο; Διότι προφανώς και μπορεί οι δάσκαλοι να μην είχαν διδάξει σωστά αυτά τα παιδιά, αλλά για να έχουν φτάσει να είναι φοιτητές μάλλον θα είχαν μάθει πέντε κολλυβογράμματα από τα βιβλία τους. Είναι απογοητευτικό λοιπόν, σοκαριστικό αλήθεια, να αντιλαμβάνεσαι πως η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο ηλίθια που έχει απολέσει βασικές γνώσεις για την ίδια της την επιβίωση. Είναι τελικά πραγματικά ν’ αναρωτιέσαι για την παιδεία τούτου του λαού, από την μεγαλύτερη, μέχρι και τη μικρότερη ηλικία.

Χωρίς να ξέρεις τί συμβαίνει σε άλλους τόπους, έχεις βάσιμες υποψίες πως παρόμοια πράγματα συμβαίνουν και αλλού. Άλλωστε ο δυτικός κόσμος ζει εν γένει σε ένα ντελίριο «υψηλής τεχνολογίας» και αδιαφορεί τόσο για τα «απλά μικρά και καθημερινά» της διαβίωσης που πραγματικά κάποια μέρα θα χρειαστεί να ξανανακαλύψει τον τροχό - ποιός ασχολείται με την παιδεία στο φινάλε, εδώ υπάρχει το φέισμπουκ λέμε και η νέα γενιά σμάρτφονς! Πάντως στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο περιμένεις τέτοιες ειδήσεις να αφορούν ξεχασμένους γέρους σε χωριά, και πιθανότατα μόνο σε αναπτυσσόμενες περιοχές του πλανήτη, χωρίς σημαντική παιδεία. Η σημασία της είδησης, όταν αυτή αφορά σε φοιτητές περιοχής που ανήκει στον δυτικό κόσμο παίρνει πραγματικά άλλη, υπερβολικά τραγική διάσταση…