Κατσιντάκι

Αυτό θα ακούσουμε σήμερα! Τα τελευταία βράδια δηλαδή.

Μεγάλωσες κάνοντας εκδρομές ανά την Ελλάδα, ο πατέρας σου λέει πως περισσότερο κοιμήθηκες στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, παρά σε κρεβάτι, και στο κασετόφωνο να παίζει την Αθανασία. Αγαπημένο σου τραγούδι «το μεθυσμένο καράβι». Κανείς δεν ξέρει γιατί... Πώς κάνουν «κλικ» ορισμένα πράγματα στο μυαλό του ανθρώπου, στο μυαλό ενός παιδιού;

 

Με αυτό τη νανούρισες αρκετές φορές. Τις τελευταίες μέρες κοιμάστε το βράδυ ακούγοντας τη δισκογραφία του Χατζιδάκι. Με την κατάληξη το πήρε για υποκοριστικό και της αρέσει. Κι εσένα η γλώσσα χαϊδεύει συνεχώς τους στοίχους των τραγουδιών στο δίσκο της Αθανασίας. Όλων. Σου είναι τόσο… γλυκά οικείοι και ευχάριστοι.

Άραγε το ίδιο θα είναι και στην κόρη σου; Τον γιό σου; Να πάει σόι επειδή τα «εκπαίδευσες» στο άκουσμα, επειδή είναι ευχάριστο το άκουσμα, ή επειδή εν τέλει θα τους αρέσει;

Τι σημασία έχει; Εσύ συνεχίζεις να χαϊδεύεις τις λέξεις, και να περνάνε από το μυαλό σου εικόνες φευγαλέες, στιγμιότυπα από το παρελθόν, τότε που οι τρείς σας γυρνούσατε την Ελλάδα, μαμά, μπαμπάς και γιός, με τα καλά, με τα κακά, με τα ευχάριστα εν τέλει…

Πόσο μακριά είναι όλα αυτά; Πόσο στη… λήθη, και πόσο ξεθωριασμένα, αλλά ζωντανά ώρες-ώρες στο μυαλό...

Μήνες...

Πότε μεγάλωσε κι αυτός! Μπόμπιρας ολόκληρος! «Μπομπιράκοοοο» τον λέει η αδερφή του. Παπαγαλίζει ότι ακούει από τον μπαμπά!

Πέρασαν κιόλας – μόνο! – τεσσερσήμισι μήνες. Πότε τον είχες, μικρό γατάκι, εύθραυστο, «προσεκτικά μη σπάσει», και φρόντιζες τον λώρο, πότε έγινε «παίδαρος» κι όλας, ούτε που κατάλαβες.

Ανάσκελα, στο κρεβάτι. Κάθεσαι και τον χαϊδεύεις στην κοιλιά, κι αυτός γουργουρίζει και σε κοιτάει και γελάει…

Με τη βοήθειά σου στέκεται μέχρι και όρθιος! Και το χαίρεται, και σαλιαρίζει και κοιτάει επίμονα!

Αμ η άλλη; Που κλείνει τα δύο σε λίγο, και δε βάζει γλώσσα μέσα της; Και όλο σκέρτσο και χάρη και νάζι φωνάζει «μπαμπάλα, μπαμπάλα»; Και σας δουλεύει και ψιλό γαζί;

Μήνες γεμάτοι, μήνες ζεστοί, μήνες που τρέχουν σαν τρελοί…