Πότε μεγάλωσε κι αυτός! Μπόμπιρας ολόκληρος! «Μπομπιράκοοοο»
τον λέει η αδερφή του. Παπαγαλίζει ότι ακούει από τον μπαμπά!
Πέρασαν κιόλας – μόνο! – τεσσερσήμισι μήνες. Πότε τον είχες,
μικρό γατάκι, εύθραυστο, «προσεκτικά μη σπάσει», και φρόντιζες τον λώρο, πότε έγινε
«παίδαρος» κι όλας, ούτε που κατάλαβες.
Ανάσκελα, στο κρεβάτι. Κάθεσαι και τον χαϊδεύεις στην κοιλιά, κι αυτός γουργουρίζει
και σε κοιτάει και γελάει…
Με τη βοήθειά σου στέκεται μέχρι και όρθιος! Και το
χαίρεται, και σαλιαρίζει και κοιτάει επίμονα!
Αμ η άλλη; Που κλείνει τα δύο σε λίγο, και δε βάζει γλώσσα
μέσα της; Και όλο σκέρτσο και χάρη και νάζι φωνάζει «μπαμπάλα, μπαμπάλα»; Και σας
δουλεύει και ψιλό γαζί;
Μήνες γεμάτοι, μήνες ζεστοί, μήνες που τρέχουν σαν τρελοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...