Παράξενα τα παιγνίδια της ζωής

Πού να το φανταστείς τότε, πριν από τόσα χρόνια, ότι η ζωή σου θα δεθεί άρρηκτα με αυτή τη γυναίκα που καθόταν καθημερινά τόσο κοντά σου. Πού να το φανταστείτε και οι δύο. Τότε άλλωστε ο έρωτας δεν είχε σημασία. Σημασία είχαν μόνο το παιγνίδι και τα πειράγματα. Δεν σαν ενδιέφερε καν ο άλλος.

Και ύστερα από τόσα χρόνια που χαθήκατε και είχατε ξεχάσει παντελώς ο καθένας την ύπαρξη του άλλου, ξαφνικά η οικειότητα εμφανίστηκε μέσα σε μια στιγμή, μέσα σ’ ένα βλέμμα και… και από τότε που ξανασυναντηθήκατε ήσασταν συνέχεια μαζί· πιο μαζί δεν γίνεται!

Αυθόρμητα, χωρίς περιστροφές, χωρίς καμία σκέψη, μαζί τότε, μαζί τώρα, απόλυτα δοσμένοι, μαζί για πάντα. Λες και ήταν αδιανόητη κάθε άλλη περίπτωση, λες και το παράξενο ήταν που δεν ήσασταν μέχρι τώρα μαζί. Λες και ήσασταν πάντα μαζί, απλά δεν το είχατε καταλάβει. Από τότε που σχεδόν δίπλα-δίπλα πρωτογνωρίζατε τον κόσμο.

Κι όταν, γέροι πια θα κοιτάτε τα περασμένα, είθε να χαίρεστε για όσα χτίσατε μαζί.

Παράξενα παίζει αλήθεια παιγνίδια η ζωή…

Διόλου παράξενο…

Το, ή τα εγκλήματα. Ούτε και τα παράπονα των κατοίκων αλλά και επιχειρηματιών του τουρισμού είναι παράξενα. Από τότε που άρχισε να συντελείται το έγκλημα του οργανωμένου τουρισμού…

Χαμηλής ποιότητας τουρίστες με μικρό κόστος για τα γραφεία: δύο ευρώ κατά κεφαλήν η διασκέδαση και οκτώ το δωμάτιο. Τιμές «ονειρικές». Και οι φασαρίες στην καθημερινή διάταξη.

Λες και είναι μακριά η εποχή που η τόμσον στραγγάλισε το ιόνιο για μια χρονιά για να πάρει τα πάντα κοψοχρονιά τις επόμενες. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τον κορπορατισμό, την εταιρική λατρεία, κι όμως αυτή είναι η νέα φιλοσοφία. Η νέα μεγάλη οικογένειά μας· φύγαμε από το κράτος και περάσαμε στην υποταγή προς τις εταιρίες. Και πληρώνουμε τις συνέπειες. Εμ δεν είν’ να λες πλέον «άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις», κυρία Πετροχείλου μου! Εδώ και λίγο καιρό πρέπει να λες: «άτιμη εταιρία…»! Το υπόλοιπο της ρήσης παραμένει ως έχει…

Άλλωστε κι εμάς εδώ που τα λέμε εταιρίες μας ανεβοκατεβάζουν και μας πετάν στα τάρταρα. Ανάλογα με τα συμφέροντα και τα παιγνίδια τους. Αλήθεια, πάνε δεν πάνε δεκαπέντε ημέρες που ψηφίσαμε το μεσοπρόθεσμο για να μην χρεοκοπήσουμε, λέει. Ακόμα δεν κρύωσε ο νεκρός, πάλι για χρεοκοπίες μιλάμε; Τα παιδία παίζει, αλλά παίζει στις πλάτες ανθρώπων, κι ενώ οι πολιτικοί, επιεικώς, δεν ξέρουν τί τους γίνεται, οι οικονομολόγοι και οι εταιρίες έχουν τον αμάζευτο.

Ποιος θα βάλει επιτέλους ελεγκτικό θεσμικό πλαίσιο ρωτούν οι κάτοικοι των τουριστικών περιοχών, οι πολίτες στις πλάτες των οποίων παίζονται τα παιγνίδια των τουριστικών γραφείων, οι πολίτες στις πλάτες των οποίων παίζονται τα παιγνίδια των διεθνών οίκων ανοχής αξιολόγησης, οι άνθρωποι τις πλάτες των οποίων μαστιγώνουν οι εταιρίες όπως άλλοτε τους μαστίγωναν οι φεουδάρχες…

Κανένας. Τουλάχιστον όσο το έκτρωμα της ελεύθερης αγοράς παραμένει ζωντανό, κανένας…

Γράψε – σβήσε, γράψε – σβήσε

Δυο – τρεις φορές τουλάχιστον άρχισε να γεμίζει η λευκή επιφάνεια με μαύρα στοιχεία και λεξούλες. Άλλες τόσες σβήστηκε. Για κάποιο αδιόρατο λόγο επικρατεί «άφθονη λεξιπενία» τον τελευταίο καιρό. Μια διάθεση απομάκρυνσης από το πληκτρολόγιο, από editors, από κάθε τί που έχει να κάνει με υπολογιστή. Μια έντονη έλξη για γραφή, χωρίς λόγο, χωρίς θέμα, για να υπάρχει άλλη μια καταχώρηση «για τον ιστορικό του μέλλοντος» που λέει κι ο Σωτήρης. Κάθε που ξεκινάει ο κέρσορας να αναβοσβήνει πάνω στην κατάλευκη επιφάνεια λες και όλες οι σκέψεις φεύγουν, εξαφανίζονται, λες και έχουν αποκτήσει «ιδία θέληση» και αποφασίζουν πως δεν θέλουν ν’ αποτυπωθούν.

Κι όχι ότι δεν αμπελοφιλοσόφησες με την επικαιρότητα, με τα λεφτά που υπάρχουν και δεν υπάρχουν, πολύ επαμφοτερίζοντα μας έχουν προκύψει. Βλέπεις, άλλοι τα έχουν και άλλοι καλούνται να τα δώσουν. Οι συνήθεις όνοι, οι τακτικοί και συνεπείς. Ε από εκεί στερεύουν πλέον οπότε… Η αγανάκτηση φαίνεται να ξεθυμαίνει. Άλλωστε η «παθητική αντίσταση» σπάνια φέρνει αποτελέσματα. Ή τα φέρνει πολύ αργά, τόσο αργά που… οι περισσότεροι θα βαρεθούν, ειδικά όταν είναι μαθημένοι από τους ξέφρενους σύγχρονους ρυθμούς.

Η ενεργητική πάλι καταδικάζεται. Τα να χαρακτηρίσεις βλέπεις κάποιον εγκληματία είναι… εγκληματικό! Λες και δεν είν’ εγκληματίες και εθνικοί προδότες. Αλλά εφόσον η έννοια του έθνους έχει ατονήσει, ναι δεν υπάρχουν πλέον εθνικοί προδότες… Υπάρχουν όμως προδότες που προδίδουν τους ανθρώπους για χάρη του χρήματος.

Οι ζέστες ξεκίνησαν, αλλά το αεράκι έκανε ευχάριστη την εκδρομή στ’ Ανάπλι. Ντολμαδάκια δεν υπήρχαν όμως παρότι λέγατε να τα τιμήσετε «επετειακά». Γύρω από αυτά άλλωστε έγιναν τα περσινά λογοπαίγνια που αποδείχθηκαν έως και… προφητικά; Μιας και αυτό που ξεκίνησε τότε ως δούλεμα κατέληξε να είναι η σημερινή πραγματικότητα.

Επίδαυρος˙ το έργο του Αριστοφάνη περίτεχνα συνδεδεμένο με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα κάνει τη ρήση «Σκατά υπάρχουν» να είναι κάτι περισσότερο από εύστοχη. Εκφράζει άλλωστε απόλυτα τη διάθεση των γύρω σου, φίλων και γνωστών, που βλέπουν πολλά πράγματα από τη ζωή τους να γκρεμίζονται. Πράγματα απλά, όχι τίποτε υπερβολές˙ τα συνήθη υποζύγια άλλωστε πληρώνουν την αμετροπέπεια όσων καταφέρνουν πάντα να ξεφεύγουν. Όταν βλέπεις την απελπισία και την κατήφεια να κυριεύει άτομα που έχουν μια σωστά και απλά δομημένη ζωή τότε απογοητεύεσαι ακόμα περισσότερο. Το μήνυμα που ήρθε πρωί-πρωί, βαρίδι: χτες ξεκίνησε κύμα απολύσεων στον όμιλο..... ακόμα έχουμε δουλεία, αλλά χαιρέτησα πολλούς συναδέλφους...

Ένα ολόκληρο εργασιακό και αναδιανεμητικό σύστημα που σκοπό είχε να εξυπηρετήσει την κοινωνία και τελικά στήθηκε και οργανώθηκε για να εξυπηρετεί… ποιόν; Την κοινωνία σίγουρα όχι. Κανείς δεν ξέρει τί να πει και το μέλλον, από Σεπτέμβρη και μετά, ισχνό και αμυδρό, για όλους μας. 

Και να πεις ότι η περίοδος δεν είναι από τις χαρούμενες και ευχάριστες της ζωής; Είναι, κι όμως το όλο κείμενο, αυτό που δεν έβγαινε, αλλά περιέργως βγήκε αυθόρμητα, αποπνέει μια κατήφεια. Βλέπεις, η ευτυχία είναι στα απλά, αλλά η πραγματικότητα θέλει να μην τη βλέπει. Εδώ ο άνθρωπος ο ίδιος τείνει να μην τη βλέπει. Αλλά τί άλλο να πεις όταν βλέπεις πρωί-πρωί τέτοια μηνύματα; Tί άλλο να πεις όταν αρχίζει η ανασφάλεια να κυριεύει όλη την κοινωνία; Tί άλλο να πεις όταν ό,τι έχεις προγραμματίσει και επιδιώκεις, μπορεί τελικά και να μην συμβεί;

Σκατά υπάρχουν…