Γράψε – σβήσε, γράψε – σβήσε

Δυο – τρεις φορές τουλάχιστον άρχισε να γεμίζει η λευκή επιφάνεια με μαύρα στοιχεία και λεξούλες. Άλλες τόσες σβήστηκε. Για κάποιο αδιόρατο λόγο επικρατεί «άφθονη λεξιπενία» τον τελευταίο καιρό. Μια διάθεση απομάκρυνσης από το πληκτρολόγιο, από editors, από κάθε τί που έχει να κάνει με υπολογιστή. Μια έντονη έλξη για γραφή, χωρίς λόγο, χωρίς θέμα, για να υπάρχει άλλη μια καταχώρηση «για τον ιστορικό του μέλλοντος» που λέει κι ο Σωτήρης. Κάθε που ξεκινάει ο κέρσορας να αναβοσβήνει πάνω στην κατάλευκη επιφάνεια λες και όλες οι σκέψεις φεύγουν, εξαφανίζονται, λες και έχουν αποκτήσει «ιδία θέληση» και αποφασίζουν πως δεν θέλουν ν’ αποτυπωθούν.

Κι όχι ότι δεν αμπελοφιλοσόφησες με την επικαιρότητα, με τα λεφτά που υπάρχουν και δεν υπάρχουν, πολύ επαμφοτερίζοντα μας έχουν προκύψει. Βλέπεις, άλλοι τα έχουν και άλλοι καλούνται να τα δώσουν. Οι συνήθεις όνοι, οι τακτικοί και συνεπείς. Ε από εκεί στερεύουν πλέον οπότε… Η αγανάκτηση φαίνεται να ξεθυμαίνει. Άλλωστε η «παθητική αντίσταση» σπάνια φέρνει αποτελέσματα. Ή τα φέρνει πολύ αργά, τόσο αργά που… οι περισσότεροι θα βαρεθούν, ειδικά όταν είναι μαθημένοι από τους ξέφρενους σύγχρονους ρυθμούς.

Η ενεργητική πάλι καταδικάζεται. Τα να χαρακτηρίσεις βλέπεις κάποιον εγκληματία είναι… εγκληματικό! Λες και δεν είν’ εγκληματίες και εθνικοί προδότες. Αλλά εφόσον η έννοια του έθνους έχει ατονήσει, ναι δεν υπάρχουν πλέον εθνικοί προδότες… Υπάρχουν όμως προδότες που προδίδουν τους ανθρώπους για χάρη του χρήματος.

Οι ζέστες ξεκίνησαν, αλλά το αεράκι έκανε ευχάριστη την εκδρομή στ’ Ανάπλι. Ντολμαδάκια δεν υπήρχαν όμως παρότι λέγατε να τα τιμήσετε «επετειακά». Γύρω από αυτά άλλωστε έγιναν τα περσινά λογοπαίγνια που αποδείχθηκαν έως και… προφητικά; Μιας και αυτό που ξεκίνησε τότε ως δούλεμα κατέληξε να είναι η σημερινή πραγματικότητα.

Επίδαυρος˙ το έργο του Αριστοφάνη περίτεχνα συνδεδεμένο με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα κάνει τη ρήση «Σκατά υπάρχουν» να είναι κάτι περισσότερο από εύστοχη. Εκφράζει άλλωστε απόλυτα τη διάθεση των γύρω σου, φίλων και γνωστών, που βλέπουν πολλά πράγματα από τη ζωή τους να γκρεμίζονται. Πράγματα απλά, όχι τίποτε υπερβολές˙ τα συνήθη υποζύγια άλλωστε πληρώνουν την αμετροπέπεια όσων καταφέρνουν πάντα να ξεφεύγουν. Όταν βλέπεις την απελπισία και την κατήφεια να κυριεύει άτομα που έχουν μια σωστά και απλά δομημένη ζωή τότε απογοητεύεσαι ακόμα περισσότερο. Το μήνυμα που ήρθε πρωί-πρωί, βαρίδι: χτες ξεκίνησε κύμα απολύσεων στον όμιλο..... ακόμα έχουμε δουλεία, αλλά χαιρέτησα πολλούς συναδέλφους...

Ένα ολόκληρο εργασιακό και αναδιανεμητικό σύστημα που σκοπό είχε να εξυπηρετήσει την κοινωνία και τελικά στήθηκε και οργανώθηκε για να εξυπηρετεί… ποιόν; Την κοινωνία σίγουρα όχι. Κανείς δεν ξέρει τί να πει και το μέλλον, από Σεπτέμβρη και μετά, ισχνό και αμυδρό, για όλους μας. 

Και να πεις ότι η περίοδος δεν είναι από τις χαρούμενες και ευχάριστες της ζωής; Είναι, κι όμως το όλο κείμενο, αυτό που δεν έβγαινε, αλλά περιέργως βγήκε αυθόρμητα, αποπνέει μια κατήφεια. Βλέπεις, η ευτυχία είναι στα απλά, αλλά η πραγματικότητα θέλει να μην τη βλέπει. Εδώ ο άνθρωπος ο ίδιος τείνει να μην τη βλέπει. Αλλά τί άλλο να πεις όταν βλέπεις πρωί-πρωί τέτοια μηνύματα; Tί άλλο να πεις όταν αρχίζει η ανασφάλεια να κυριεύει όλη την κοινωνία; Tί άλλο να πεις όταν ό,τι έχεις προγραμματίσει και επιδιώκεις, μπορεί τελικά και να μην συμβεί;

Σκατά υπάρχουν…