Το ταξίδι - vol 3

Στην περιοχή της κοιλάδας του Spey βρίσκεται το Έλγιν, η πόλη, όχι ο αρχαιολόγος, στην οποία βρίσκεται και ο καθεδρικός του Έλγιν (όχι του αρχαιολόγου είπαμε). Η σκεπή του απουσιάζει πλήρως, μιας και ήταν φτιαγμένη από μολύβι και υπήρξαν δυό-τρείς «καλοθελητές» για να τον ξαλαφρώσουν από τα βάρη!

Περνώντας στην κοιλάδα του ουίσκι, βασικό σταθμό κάθε κροκόδειλου που σέβεται τον εαυτό του αποτελούν τα αποστακτήρια! Και επειδή ο εν λόγω κροκόδειλος με την παρέα του κρεμάνε συχνά πυκνά τα μουστάκια τους στα βαρέλια του απαλού «μονοχάρμανου ελαφιού», η στάση στον τόπο παραγωγής του ήταν δεδομένη!

Η ταβέρνα, σε χρώμα «μπρέιβχαρτ», παρείχε εκλεκτά εδέσματα με γεύση από το Σπέι (και ολίγο από ουίσκι) για να κατευνάσουμε την πείνα μας μετά από την προαναφερθείσα επίσκεψη!

Από την περιοχή φυσικά δεν λείπουν τα κάστρα, χαλάσματα αλλά και κατοικήσιμα. Τα δεύτερα είναι ανοιχτά στο κοινό, με το κατάλληλο εισιτήριο φυσικά, που θέλει να ρίξει μια ματιά στα απόκρυφα της κρεβατοκάμαρας των ιδιοκτητών – πολύ ροζ βρε παιδί μου – ή απλά να βολτάρει στους κήπους, να κάνει πικ-νικ με την οικογένεια, να ψαρέψει ή να τρέξει δίπλα στο ποτάμι που τρέχει μέσα στο δάσος που βρίσκεται στην έκταση που ανήκει στο γαιοκτήμονα (τζιιι).

Το συγκεκριμένο «καστράκι» πάντως, πέρα από τα κατάσπαρτα με γελάδια λιβάδια (πολύ γελάδι βρε παιδάκι μου, πολύ γελάδι!), έχει και ένα κοπαδάκι από λάμα!

(to be continued... once again...)

Το ταξίδι - vol 2

Η κατάφυτη και αναζωογονητική φύση όμως δεν τελείωσε στη «μεγάλη ρεματιά». Φεύγοντας για τα δυτικά νησιά συναντάς κι άλλες λίμνες, κι άλλο πράσινο, ατελείωτο πράσινο… Είναι να ζηλεύεις την υγρασία και τα νερά της περιοχής. Αν δεν ήταν τόσο υγρό το κλίμα, αλλά και τόσο «θερμό» από το ρεύμα του κόλπου, δεν θα υπήρχαν αυτά τα τοπία. Ο συνδυασμός όμως βόρειου κλίματος και θερμού ρεύματος δημιουργεί ένα αξιοθαύμαστο κλίμα για να πρασινίσουν τα πάντα! Ακόμα και οι τάφοι στα νεκροταφεία, ατάκτως ειρημένοι στο γκαζόν…

Όπως και τα κάστρα, αλλά και οι γλάροι. Και τα δύο αποτελούν την βασική «ατραξιόν» της περιοχής (η τρίτη είναι τα πρόβατα!). Λίγο πριν φράσεις στο νησί Σκάι συναντάς το κάστρο Ντοναν, στο οποίο σήμερα εκτίθεται κειμήλια των Ιακωβιτών, της φατρίας που υποστήριζε τον Ιάκωβο στην επανάκτηση του στέμματος από τον γαμπρό του (τσκ τσκ τσκ τόλμη και γοητεία…).

Το νησί Σκάι συνδέεται με το Νησί (διότι, ως γνωστό, η γηραιά Αλβιόνα δεν ανήκει στην ήπειρο…) με γέφυρα. Η φύση εκεί παραμένει πράσινη αλλά τα δέντρα λείπουν από το ηφαιστειογενές βόρειο τμήμα, το τοπίο του οποίου κυριαρχείται από απόκρημνους βράχους, γκρεμούς και καταρράκτες που πέφτουν στη θάλασσα. Στο κέντρο ο γέρος του Στορ στέκεται αγέρωχος αγναντεύοντας τις ακτές – και πιθανόν «την Ήπειρο», ένας θεός ξέρει το γιατί ;) !

Και μιας και τα κινητά δεν πιάνουν σε όλα τα σημεία της περιοχής – δεν έχουν σήμα καμπάνα ντε… δεν το χρειάζονται οι άνθρωποι να παρλάρουν με τις ώρες – στη μέση του πουθενά μπορείς να πετύχεις κι έναν τηλεφωνικό θάλαμο για να μεταφέρεις τις εμπειρίες σου σε όσους σε περιμένουν εναγωνίως σπίτι :p

Στο νότο του νησιού το κάστρο των McDonald με τους κήπους του και τα μανιταρόδεντρά του! Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ήταν θαλασσοπόροι και το βασίλειό τους ονομαζόταν το «βασίλειο της θάλασσας», μιας και δεν υπήρχε οδική συγκοινωνία ανάμεσα στις πόλεις των νησιών, αλλά και της ηπειρωτικής – εχμμμ «νησιωτικής στεριάς», μη ξεχνιόμαστε – περιοχής. Όλες οι μεταφορές εκτελούνταν δια θαλάσσης, σε επικίνδυνα τις περισσότερες φορές νερά.

Το δυστύχημα είναι πως φτάσαμε στο κάστρο των McLeod στις πέντε και δύο περίπου, ενώ στις πέντε κοβόταν το τελευταίο εισιτήριο. Παρότι το κάστρο παρέμενε ανοιχτό στο κοινό μέχρι τις πέντε και μισή, οι πόρτες του παρέμειναν ερμητικά κλειστές για μας κι έτσι ούτε τους κήπους του, ούτε το εξωτερικό του μπορέσαμε να δούμε, ούτε φυσικά να ψάξουμε να βρούμε κανέναν αθάνατο μπορέσαμε… Μα τί άνθρωποι… μην πάει πέντε και ένα, τσάι δε σου σερβίρουν! Άσε που τα έχουν τα άτιμα τα κάστρα τόσο καλά κρυμμένα που δεν μπορείς να τα μπανίσεις καν από κάπου μακριά!

(to be continued... again...)

Το ταξίδι - vol1

Πουρνό πουρνό, κατά το μεσημέρι δηλαδής, αφού η κουμπάρα είχε τη φαεινή ιδέα πως τα αεροπορικά μπορείς απλά να τα κάνεις κράτηση και δε χρειάζεται να τα πληρώσεις από νωρίς, οπότε και χάθηκε η πρωινή πτήση, κινήσαμε για Εδιμβούργο. Απόγιομα πια καβαλήσαμε την ιουλιέτα μας και κατευθυνθήκαμε για την καρδιά των υψιπέδων.

Μετά από ένα γεύμα στα πεταχτά – δύο πιάτα μόνο, passed the desert, κάπου στη μέση της διαδρομής γιατί μας είχε κόψει και η πείνα και δεν καταλαβαίναμε το λόγο, πλαισιωμένο και στολισμένο (το γεύμα) με πιπεριές και σκόρδα (για να ξορκίζουν τα βαμπίρ άραγε;), φτάσαμε το σούρουπο στον πύργο μας. Τότε είναι που καταλάβαμε το προαναφερθέν «γιατί;», μιας και το σούρουπο ήταν γύρω στις δέκα και μισή, τοπική ώρα, άρα μουμπλε μούμπλε, δώδεκα και μισή ώρα πατρίδος! Βαθιά μεσάνυχτα! Μα σουρουπώνει εδώ τόσο αργά; Δέκα και μισή και βάλε;;; Εμμμ άμα είσαι μόνο έξι μοίρες απόσταση από τον πόλο αυτά παθαίνεις…

Για τον πύργο μας δεν μπορείς να πεις λίγα. Ούτε και τους πυργοδεσπότες ή τη φύση τριγύρω! Αλλά δεν μπορείς να πεις και πολλά βέβαια, γιατί το παρόν (κείμενο) από δημοσίευση θα γίνει μυθιστορηματική κριτική παύλα διαφήμιση, οπότε αφήνεις τα ντοκουμέντα να μιλήσουν από μόνα τους. Τα rhubarbs πάντως ήταν τόσο τεράστια που ένα φύλλο τους αρκεί για spell components ενός μήνα!

Η λίμνη της Νέσης ήταν τεράστια, μάλλον γι’ αυτό δεν κατάφεραν τα την βρουν τελικά την κοπέλα πήγαιναν νότια, κρυβόταν βόρεια, πήγαιναν βόρεια, κρυβόταν νότια, πήγαιναν να την κυκλώσουν, νά ‘σου «το τέρας» στο κέντρο, είδαν και απόειδαν οι καψεροί και αποφάσισαν να θαυμάσουν τις καταπράσινες διαδρομές γύρω από τα νερά. Αυτές αξίζουν πραγματικά, ενώ οι τουριστικές ατραξιόν της Νέσης είναι μάλλον λίγο, έως και πολύ, αδιάφορες…

Η μεγάλη καλυδωνιακή διώρυγα συνδέει όλες τις λίμνες της «μεγάλης ρεματιάς» αναμεταξύ τους. Το great glen δημιουργήθηκε από καθίζηση παγετώνων και στην ουσία «σκίζει» τα υψίπεδα στα δύο. Οι λίμνες που υπάρχουν κατά μήκος του συνδέονται αναμεταξύ τους με ανισόπεδες διώρυγες, μιας και δεν βρίσκονται όλες στο ίδιο επίπεδο, επιτρέποντας τη ναυσιπλοΐα. Έτσι τα πλοία μπορούν να εισέλθουν από τη Βόρεια θάλασσα, μέσω του ποταμού Νες, στη λίμνη της Νέσης, και αν δεν τα φάει το τέρας να συνεχίσουν το ταξίδι τους ανεβαίνοντας (κυριολεκτικά) στην λίμνη Όιχ κι από εκεί στη Λόχυ, στη Λίνχε και ακόμα παραπέρα, μέχρι που να φτάσουν στον Ατλαντικό!
Τα νερά των λιμνών αυτών λοιπόν έχουν σταθερό ύψος είπαμε λέμε, δεν φουσκώνουν όταν λειώνουν τα χιόνια στα βουνά… Φουσκώνουν όμως αν χαλάσει το φράγμα κάποιας λίμνης και αρχίσει αυτή να εκρέει στην από κάτω της!!!

Το δικό μας καστράκι πάντως είχε, ευτυχώς, πολύ πιο εύκολο όνομα από το τελευταίο· αλήθεια, μπορεί να το προφέρει κανείς με την πρώτη;
Καταληκτικός προορισμός η «πρωτεύουσα» των υψιπέδων.

Μνημείο στην Πίστη, την Ελπίδα και τη Φιλανθρωπία... Μνημείο στο ευκταίο ή σαρκασμός για την πραγματικότητα; Τα άνθη και οι γλάστρες πάντως δίνουν και παίρνουν ανάμεσα στα κάστρα!

Στην επιστροφή, απ’ την αποκείθε πλευρά τσι λίμνης (τσι Νέσης ντε), όχι την ίδια, ένα ελάφι συνόδευε την ιουλιέτα στο ταξίδι της μέσα από τα καταπράσινα δάση που έφταναν μέχρι το νερό της λίμνης και τους δρόμους που χωρούσαν ένα αυτοκίνητο και μισή μηχανή, η άλλη μισή, άμα διασταυρωνόσουν μαζί της, κάποιος έμπαινε στο δάσος, δεν ήταν ζήτημα (μπρρρρρ).

Και για μία ακόμη φορά προκάμαμε την πόρτα του κάστρου ανοιχτή στο… παρά πέντε (έντεκα – για όνομα…) μιας και ήταν αδύνατο να συνηθίσουμε τόσο σύντομα ότι το σούρουπο, εκεί, έπεφτε στις έντεκα παρά…

(to be continued...)