Το ταξίδι - vol 2

Η κατάφυτη και αναζωογονητική φύση όμως δεν τελείωσε στη «μεγάλη ρεματιά». Φεύγοντας για τα δυτικά νησιά συναντάς κι άλλες λίμνες, κι άλλο πράσινο, ατελείωτο πράσινο… Είναι να ζηλεύεις την υγρασία και τα νερά της περιοχής. Αν δεν ήταν τόσο υγρό το κλίμα, αλλά και τόσο «θερμό» από το ρεύμα του κόλπου, δεν θα υπήρχαν αυτά τα τοπία. Ο συνδυασμός όμως βόρειου κλίματος και θερμού ρεύματος δημιουργεί ένα αξιοθαύμαστο κλίμα για να πρασινίσουν τα πάντα! Ακόμα και οι τάφοι στα νεκροταφεία, ατάκτως ειρημένοι στο γκαζόν…

Όπως και τα κάστρα, αλλά και οι γλάροι. Και τα δύο αποτελούν την βασική «ατραξιόν» της περιοχής (η τρίτη είναι τα πρόβατα!). Λίγο πριν φράσεις στο νησί Σκάι συναντάς το κάστρο Ντοναν, στο οποίο σήμερα εκτίθεται κειμήλια των Ιακωβιτών, της φατρίας που υποστήριζε τον Ιάκωβο στην επανάκτηση του στέμματος από τον γαμπρό του (τσκ τσκ τσκ τόλμη και γοητεία…).

Το νησί Σκάι συνδέεται με το Νησί (διότι, ως γνωστό, η γηραιά Αλβιόνα δεν ανήκει στην ήπειρο…) με γέφυρα. Η φύση εκεί παραμένει πράσινη αλλά τα δέντρα λείπουν από το ηφαιστειογενές βόρειο τμήμα, το τοπίο του οποίου κυριαρχείται από απόκρημνους βράχους, γκρεμούς και καταρράκτες που πέφτουν στη θάλασσα. Στο κέντρο ο γέρος του Στορ στέκεται αγέρωχος αγναντεύοντας τις ακτές – και πιθανόν «την Ήπειρο», ένας θεός ξέρει το γιατί ;) !

Και μιας και τα κινητά δεν πιάνουν σε όλα τα σημεία της περιοχής – δεν έχουν σήμα καμπάνα ντε… δεν το χρειάζονται οι άνθρωποι να παρλάρουν με τις ώρες – στη μέση του πουθενά μπορείς να πετύχεις κι έναν τηλεφωνικό θάλαμο για να μεταφέρεις τις εμπειρίες σου σε όσους σε περιμένουν εναγωνίως σπίτι :p

Στο νότο του νησιού το κάστρο των McDonald με τους κήπους του και τα μανιταρόδεντρά του! Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ήταν θαλασσοπόροι και το βασίλειό τους ονομαζόταν το «βασίλειο της θάλασσας», μιας και δεν υπήρχε οδική συγκοινωνία ανάμεσα στις πόλεις των νησιών, αλλά και της ηπειρωτικής – εχμμμ «νησιωτικής στεριάς», μη ξεχνιόμαστε – περιοχής. Όλες οι μεταφορές εκτελούνταν δια θαλάσσης, σε επικίνδυνα τις περισσότερες φορές νερά.

Το δυστύχημα είναι πως φτάσαμε στο κάστρο των McLeod στις πέντε και δύο περίπου, ενώ στις πέντε κοβόταν το τελευταίο εισιτήριο. Παρότι το κάστρο παρέμενε ανοιχτό στο κοινό μέχρι τις πέντε και μισή, οι πόρτες του παρέμειναν ερμητικά κλειστές για μας κι έτσι ούτε τους κήπους του, ούτε το εξωτερικό του μπορέσαμε να δούμε, ούτε φυσικά να ψάξουμε να βρούμε κανέναν αθάνατο μπορέσαμε… Μα τί άνθρωποι… μην πάει πέντε και ένα, τσάι δε σου σερβίρουν! Άσε που τα έχουν τα άτιμα τα κάστρα τόσο καλά κρυμμένα που δεν μπορείς να τα μπανίσεις καν από κάπου μακριά!

(to be continued... again...)