Το ταξίδι - vol1

Πουρνό πουρνό, κατά το μεσημέρι δηλαδής, αφού η κουμπάρα είχε τη φαεινή ιδέα πως τα αεροπορικά μπορείς απλά να τα κάνεις κράτηση και δε χρειάζεται να τα πληρώσεις από νωρίς, οπότε και χάθηκε η πρωινή πτήση, κινήσαμε για Εδιμβούργο. Απόγιομα πια καβαλήσαμε την ιουλιέτα μας και κατευθυνθήκαμε για την καρδιά των υψιπέδων.

Μετά από ένα γεύμα στα πεταχτά – δύο πιάτα μόνο, passed the desert, κάπου στη μέση της διαδρομής γιατί μας είχε κόψει και η πείνα και δεν καταλαβαίναμε το λόγο, πλαισιωμένο και στολισμένο (το γεύμα) με πιπεριές και σκόρδα (για να ξορκίζουν τα βαμπίρ άραγε;), φτάσαμε το σούρουπο στον πύργο μας. Τότε είναι που καταλάβαμε το προαναφερθέν «γιατί;», μιας και το σούρουπο ήταν γύρω στις δέκα και μισή, τοπική ώρα, άρα μουμπλε μούμπλε, δώδεκα και μισή ώρα πατρίδος! Βαθιά μεσάνυχτα! Μα σουρουπώνει εδώ τόσο αργά; Δέκα και μισή και βάλε;;; Εμμμ άμα είσαι μόνο έξι μοίρες απόσταση από τον πόλο αυτά παθαίνεις…

Για τον πύργο μας δεν μπορείς να πεις λίγα. Ούτε και τους πυργοδεσπότες ή τη φύση τριγύρω! Αλλά δεν μπορείς να πεις και πολλά βέβαια, γιατί το παρόν (κείμενο) από δημοσίευση θα γίνει μυθιστορηματική κριτική παύλα διαφήμιση, οπότε αφήνεις τα ντοκουμέντα να μιλήσουν από μόνα τους. Τα rhubarbs πάντως ήταν τόσο τεράστια που ένα φύλλο τους αρκεί για spell components ενός μήνα!

Η λίμνη της Νέσης ήταν τεράστια, μάλλον γι’ αυτό δεν κατάφεραν τα την βρουν τελικά την κοπέλα πήγαιναν νότια, κρυβόταν βόρεια, πήγαιναν βόρεια, κρυβόταν νότια, πήγαιναν να την κυκλώσουν, νά ‘σου «το τέρας» στο κέντρο, είδαν και απόειδαν οι καψεροί και αποφάσισαν να θαυμάσουν τις καταπράσινες διαδρομές γύρω από τα νερά. Αυτές αξίζουν πραγματικά, ενώ οι τουριστικές ατραξιόν της Νέσης είναι μάλλον λίγο, έως και πολύ, αδιάφορες…

Η μεγάλη καλυδωνιακή διώρυγα συνδέει όλες τις λίμνες της «μεγάλης ρεματιάς» αναμεταξύ τους. Το great glen δημιουργήθηκε από καθίζηση παγετώνων και στην ουσία «σκίζει» τα υψίπεδα στα δύο. Οι λίμνες που υπάρχουν κατά μήκος του συνδέονται αναμεταξύ τους με ανισόπεδες διώρυγες, μιας και δεν βρίσκονται όλες στο ίδιο επίπεδο, επιτρέποντας τη ναυσιπλοΐα. Έτσι τα πλοία μπορούν να εισέλθουν από τη Βόρεια θάλασσα, μέσω του ποταμού Νες, στη λίμνη της Νέσης, και αν δεν τα φάει το τέρας να συνεχίσουν το ταξίδι τους ανεβαίνοντας (κυριολεκτικά) στην λίμνη Όιχ κι από εκεί στη Λόχυ, στη Λίνχε και ακόμα παραπέρα, μέχρι που να φτάσουν στον Ατλαντικό!
Τα νερά των λιμνών αυτών λοιπόν έχουν σταθερό ύψος είπαμε λέμε, δεν φουσκώνουν όταν λειώνουν τα χιόνια στα βουνά… Φουσκώνουν όμως αν χαλάσει το φράγμα κάποιας λίμνης και αρχίσει αυτή να εκρέει στην από κάτω της!!!

Το δικό μας καστράκι πάντως είχε, ευτυχώς, πολύ πιο εύκολο όνομα από το τελευταίο· αλήθεια, μπορεί να το προφέρει κανείς με την πρώτη;
Καταληκτικός προορισμός η «πρωτεύουσα» των υψιπέδων.

Μνημείο στην Πίστη, την Ελπίδα και τη Φιλανθρωπία... Μνημείο στο ευκταίο ή σαρκασμός για την πραγματικότητα; Τα άνθη και οι γλάστρες πάντως δίνουν και παίρνουν ανάμεσα στα κάστρα!

Στην επιστροφή, απ’ την αποκείθε πλευρά τσι λίμνης (τσι Νέσης ντε), όχι την ίδια, ένα ελάφι συνόδευε την ιουλιέτα στο ταξίδι της μέσα από τα καταπράσινα δάση που έφταναν μέχρι το νερό της λίμνης και τους δρόμους που χωρούσαν ένα αυτοκίνητο και μισή μηχανή, η άλλη μισή, άμα διασταυρωνόσουν μαζί της, κάποιος έμπαινε στο δάσος, δεν ήταν ζήτημα (μπρρρρρ).

Και για μία ακόμη φορά προκάμαμε την πόρτα του κάστρου ανοιχτή στο… παρά πέντε (έντεκα – για όνομα…) μιας και ήταν αδύνατο να συνηθίσουμε τόσο σύντομα ότι το σούρουπο, εκεί, έπεφτε στις έντεκα παρά…

(to be continued...)