Ετεροχρονισμένα…

Όλος ο Αύγουστος πέρασε στα τσιμέντα, το ίδιο και το μεγαλύτερο μέρος του Σεπτεμβρίου. Μετά το πέρας των γαμήλιων τελετών όμως, τρείς στη σειρά τις είχαμε, και σε πείσμα όλων των δυσκολιών που μέχρι τελευταία στιγμή προσπάθησαν να μας κρατήσουν στα τσιμέντα, κάποιος μας έφτυσε, δεν εξηγείται αλλιώς, την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, την ώρα που κατά κορακολόγους «κορυφώνεται η ταλαιπωρία», και οδεύσαμε στο γαλανό ιόνιο.

Επισκευτήκαμε φυσικά το ποτάμι των νεκρών και μετά οδεύσαμε προς το Σούλι για ένα «προσκύνημα» στην ελληνική ιστορία. Τα παλιά σπίτια, χαλάσματα πια, κρύβονται σαν χαμαιλέοντες στον περιβάλλοντα χώρο. Πλάι τα νέα, ανακαινισμένα σπίτια, δομούν το νέο χωριό. Το Κούγκι στεφανώνει το βράχο πάνωθέ του, μνημείο του ηρωισμού και της υπερηφάνειας των Σουλιωτών.

Στον τόπο αυτό, απ’ ότι είναι φανερό, ακόμα και τα ζα αδιαφορούν για το αν θες να περάσεις!

Τώρα βέβαια θα ήταν ίσως καλύτερα να μην τα προβάλουμε και πολύ αυτά,

γιατί απ’ ότι φαίνεται σήμερα η υπερηφάνεια λιγοστεύει επικίνδυνα…

Σσσσστ.......

Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας

Η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Προφανές όταν ακούς τον κύριο σημερινό υπεύθυνο να ευχαριστεί την τρόικα που βρίσκεται εδώ γιατί αλλιώς η κατάσταση θα είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο… Τώρα αν αναλογιστεί κανείς πως αυτά τα λόγια προέρχονται από θεσμικό όργανο, μάλλον θ’ αποφασίσει πως η αυτοχειρία είναι μια πράξη ευθύνης. Γι’ αυτό άλλωστε και οι αυτόχειρες προέρχονται από τον απλό κοσμάκη και όχι από τον πολιτικό κόσμο!

Ο τελευταίος, απ’ ότι φαίνεται, σαν μωράκι παίζει και μαθαίνει με την τύχη της ανθρωπότητας. Εδώ βέβαια οι δικοί μας παίζουν λίγο πιο ριψοκίνδυνα παιγνίδια, για την τύχη του κοσμάκη πάντα, τα μωρά άλλωστε παίζουν πάντα και παντού εκ του ασφαλούς. Και ευθύνες αναλαμβάνουν «εκ του ασφαλούς». Άλλωστε όλα τα μωρά έχουν εξασφαλισμένη την επόμενη μέρα και πάντα ξεχνούν τί έγινε την προηγούμενη!

Και ο «κοσμάκης»; Διχασμένος άγεται και καταφέρεται ενάντια του διπλανού του, και όλοι μαζί ενάντια του πολιτικού συστήματος. Η αλληλεγγύη και η κοινωνία γενικότερα είναι πλέον έννοιες που έχουν καταργηθεί, έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτές για τα καλά, όχι όπως η δεξιά ας πούμε, που μπήκε κάποτες και από τότε μπαινοβγαίνει πιο συχνά και από κούκο σε ρολόι τοίχου!

Τώρα θα πεις: έχει ο κοσμάκης την τύχη του στα χέρια του; Ναι ή όχι; Δύσκολη απάντηση, μιας και η πολιτική καθορίζει τον τρόπο που κινείται μια κοινωνία και η πολιτική σήμερα δεν οδηγεί σε συλλογικές δράσεις. Άσε που όταν πεινάς ή δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, τον εαυτό σου κοιτάς, σαν το αγρίμι που προσπαθεί να επιβιώσει. Οπότε η κοινωνία πάει περίπατο. Μπήκε για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δεν προβλέπεται να βγαίνει, όποια ευθύνη κι αν αναλάβει ο καθένας πολίτης χωριστά. Άμα αλλάξει κάποτε η παγκόσμια πολιτική…

Θα ξαναλλάξει, κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό, αλλά αυτό δεν είναι στο χέρι κανενός απ’ τον κοσμάκη. Για την ώρα… Όταν θα φτάσουμε στο σημείο πλήρους κατάρρευσης και η κοινωνία των ανθρώπων δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια ζούγκλα με μοναχικά ζώα και αγέλες που θα σπαράσσονται αναμεταξύ τους για την επικράτηση και επιβίωση… Φροντίζει η αδράνεια γι’ αυτό. Και η αλυσιδωτή κίνηση των πραγμάτων… Γιατί, να βρεθεί πριν πολιτικός που θα βάλει τα πράματα σε άλλη βάση μάλλον είναι λίγο δύσκολο… αδύνατο όχι, αλλά απίθανο σίγουρα.

Ο χειμώνας προβλέπεται βαρύς και η κυβέρνηση σπρώχνει τον κόσμο στον καιάδα, αργά και σταθερά. Ταμπουρώνει κάθε οικογένεια πίσω απ’ ότι ο καθένας μπορεί να βρει για να κρύψει… έστω και λίγα ευρά για ώρα ανάγκης. Γιατί υπάρχουν και προβλήματα, υπάρχουν και παιδιά… πολύ ανώτερα από τους αριθμούς, αλλά όταν η κοινωνία κοιτά μόνο τους αριθμούς κι όχι τον άνθρωπο…

Κάποιοι σίγουρα θα καταφέρουν να επιζήσουν, αλλά πολύς κόσμος θα εξαθλιωθεί. Και αυτό είναι άδικο. Στην τελική δεν αξίζει καν να συμβεί, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί κάποια λογιστική λογική. Αλλά δυστυχώς είπαμε, τα πάντα είναι θέμα πολιτικής, και η παγκόσμια πολιτική, σήμερα, έχει τους αριθμούς πάνω από τον άνθρωπο. Ναι, ξέρει ότι αυτό είναι απάνθρωπο, όπως ξέρει ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις, απόλυτα εφικτές. Αλλά αυτό προφανώς και δεν ενδιαφέρει όσους καθορίζουν σήμερα την παγκόσμια πολιτική. Οπότε και ο απλός «κοσμάκης», ή θα την ακολουθήσει, ή απλά θα βρίσκεται, ολομόναχος, στην πλευρά των «εχθρών» του συστήματος. Κι ας είναι πιο ανθρώπινος και πιο ηθικός από τους «άλλους»…

Αλίμονο για την Ευρώπη, που πριν μισό μόνο αιώνα αποφάσισε να χτίσει μια κοινωνία αλληλεγγύης, για να σπαράσσεται και να ψυχορραγεί σήμερα σαν λαβωμένο κτήνος.

Τόσο γρήγορα ξεχνούν όσοι αποκτούν εξουσία.

Κοινωνία ανθρώπων υπό διωγμό…

Το κατάλαβες ή…

Και που λες ρε Βαγγέλα, εσύ καλά τα λες γιατί σου έχει μπει το τσιβί στα τροφαντά σου οπίσθια και καίγεσαι να μαζώξεις τα κατομμύρια το δυνατό συντομότερο, κι έχεις και δίκιο, ότι οι έλληνες δηλαδή καταλαβαίνουν τι γίνεται, υπάρχει όμως ένα προβληματάκι ρε καρντάσι: Εσείς εκεί πάνω στους θώκους της εξουσίας είναι που δεν έχετε ακόμα ψυχανεμιστεί πως ο κόσμος δεν έχει να σου τα δώκει αυτά τα λεφτά καμάρι μου. Πώς να το κάνουμε, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, δεν το καταλαβαίνεις ρε παλικάρι μου; Δεν σου μπαίνει στο κεφάλι; Ή απ’ το ‘να σου μπαίνει, απ’ τ’ άλλο σου βγαίνει;

Και ρε αδέρφι, δίκιο έχεις εσύ και η συνομοταξία σου, πως το ελληνικό δημόσιο έχει προβλήματα και διαθέτει και ένα πλεονάζον προσωπικό, μαζί σου, μόνο που το πλεονάζον προσωπικό βρίσκεται στις διοικητικές και συμβουλευτικές θέσεις και όχι στους εργασιακούς χώρους, οπότε για κανόνισε να στείλεις τους διευθυντάδες σου σε εφεδρεία και άσε σε παρακαλώ τα καημένα τα υπαλληλάκια, αφού βέβαια εξασφαλίσεις πως θα τιμωρηθούν οι λουφαδόροι – υπάρχουν και τέτοιοι –, να κάνουν τη δουλειά τους.

Επιτέλους, σταμάτα να δυσφημείς τους υπαλλήλους γενικώς, μιας και την τακτική την εμπεδώσαμε εδώ και καιρό δηλαδής, και πες και μια αλήθεια ρε βαγγέλα, πως κρατικοδίαιτοι δηλαδή δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά ο ελληνικός επιχειρηματικός παύλα ιδιωτικός τομέας που χρόνια τώρα βρίσκει ως αγοραστή το ελληνικό δημόσιο γιατί κανένας άλλος δεν αγοράζει τις μπακατέλες που παράγει, και μάλιστα τις υπερχρεώνει και δεκαπλάσια για να απομυζήσει καλύτερα και ταχύτερα τα κρατικά κονδύλια!

Οπότε ρε βαγγέλα κανόνισε λίγο να εξυγιάνεις τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα, και κόψε επιτέλους να τον τρέφεις, κόψ’ του λίγο και το τροφαντά του οπίσθια γιατί έφαγε πάμπολλα και κόστισε και άλλα τόσα στους έλληνες φορολογούμενους με τις κακές πρακτικές του, γιατί αν και όταν με το καλό μηδενίσεις το έλλειμμα «κόβοντας δημόσιο» όπως σου λένε οι πεφωτισμένοι τροϊκανοί, θέλω να δω τί δικαιολογία θα βρεις να πεις που ο ιδιωτικός τομέας θα είναι ανίκανος να βγάλει την Ελλάδα από το βούρκο.

Ένα είναι σίγουρο πάντως, εμείς κυβέρνηση δεν ξέρω αν θα αλλάξουμε, εσείς, αλλά και ο αντωνάκης, στα ίδια σύννεφα πετάτε και την ίδια παπαρολογία χρησιμοποιείτε χρόνια τώρα, οπότε τί να αλλάξει ο μανολιός τα ρούχα του και να τα βάλει αλλιώς, τί να τ’ αφήσει ως έχουν. Η γερμανία όμως τουλάχιστον κυβέρνηση θ’ αλλάξει και απ’ ότι φαίνεται, ευτυχώς δηλαδής, το «φιλελεύθερο» στοιχείο θα είναι μικρότερο. Και όσο λιγότεροι «φιλελεύθεροι» στην εξουσία, τόσο το καλύτερο, οπόταν πάρ’ το λίγο αλλιώς κι εσύ, αν και μετά από τις «φιλελεύθερες» χαζομάρες που έχετε κάνει όλοι σας τον τελευταίο καιρό, σας βλέπω να βουτάτε από τα σύννεφα και πάτο να μην πιάνετε γιατί ούτε κι εμείς τον έχουμε βρει ακόμα…

Κατάλαβέ μας κι εσύ ρε βαγγέλα μια φορά, μην ζητάς μόνο να σε καταλαβαίνουμε εμείς: Δεν υπάρχει σάλιο!

Μέσα Σεπτέμβρη πια...

H κατάσταση με τα κουνούπια φέτος είναι κομμάτι τραγική. Δεν μπορείς να ξεμυτίσεις στον κήπο αν δεν είσαι πασαλειμμένος με μερικούς τόνους εντομοαπωθητικού και γίνεσαι σουρωτήρι. Κυριολεκτικά… Η άλλη εκδοχή είναι πως τα κουνούπια αποφάσισαν να υλοποιήσουν εκείνο το παλιό ανέκδοτο που κατέληγε με την ατάκα: «δε θα με κάνετε πιρόγα»!

Η κίνηση στους δρόμους επέστρεψε. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, άργησε λίγο να επιστρέψει. Τις δυο πρώτες μέρες της βδομάδας, παρότι την ανέμενες αυξημένη, ήταν υποτονική. Από εχτές όμως… Μετά θυμήθηκες ότι εκείνες τις πρώτες μέρες απεργούσαν τα ταξί. Και εκεί ξαφνικά αναρωτήθηκες τί έχει να γίνει αν αυξηθεί ο αριθμός τους έστω και κατά… 10%. Χάος…

Ακούστηκε κάπου ότι το μέτρο του δακτυλίου έχει πλέον «γεράσει». Δεν είν’ και ψέμα αυτό, άλλωστε πλέον κάθε οικογένεια έχει αποκτήσει από ένα αυτοκίνητο μονό κι ένα ζυγό! Δεν είναι θέμα ηλικίας λοιπόν, θέμα νοοτροπίας είναι! Από την άλλη, μια συνολική πεζοδρόμηση του κέντρου θα μας έβγαινε κομμάτι ακριβή αυτόν τον καιρό. Άσε την γκρίνια που θα ξεσήκωνε…

Απ’ ότι φαίνεται από Δευτέρα ξεκινάμε. Καιρός ήταν. Αφού πρώτα ακούσαμε όσα είχαμε να ακούσουμε… λες και δεν θα ακούσουμε κι άλλα δηλαδής. Αλλά είπαμε, οι πολιτικές δηλώσεις και υποσχέσεις έχουν ορίζοντα… ημέρας πλέον! Όταν λέμε «δεν θα πάρουμε νέα μέτρα» εννοούμε «σήμερις»! Οπόταν ας ξεχαστούμε λίγο με κανά μάθημα, να περνά και η ώρα βρε αδερφέ, γιατί για πασατέμπο δεν το βλέπω, κοστίζει και εμείς δεν είμαστε για έξοδα… Ήρθαν και τα πρώτα ραβασάκια… Βαθειά το χέρι στην τσέπη… Και που να έρθουν τα επόμενα! Να γιατί το έκοψα το ελεύθερο επάγγελμα κυρ' έφορα... Και άργησα, δυστυχώς :(

Οι μηνιαίες (και βάλε) δυνατότητές μας άλλωστε εξαντλήθηκαν σε μια κουμπαριά και δύο γάμους! Πλάκα στην πλάκα τους τέσσερεις γάμους τους είχαμε φέτος και λέω να σταματήσουμε εδώ γιατί καμία μα καμία διάθεση δεν έχω να πάρει ο χρόνος τον τίτλο ταινίας! Αν και αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς είχαμε στο σύνολο τέσσερα βαφτίσια, έξι γάμους και μία κηδεία, αλλά αυτό δεν αφορά το στενό πλαίσιο της παρέας. Εκεί μετράμε «τέσσερεις γάμους και δύο βαφτίσια». Let’s call it a year mates!

Εγώ λέω να βάλουμε στις τσέπες καβούρια και να τους πούμε «μολών λαβέ»!

Economists...

Το ταξίδι - vol 4

Κατά τα άλλα λοιπόν, η ύπαιθρος των υψιπέδων είναι εντελώς μονότονη και βαρετή (χάλια, χάλια λέμε, μην τυχών και πάτε, καλύτερα τα μπουκέ και η καραϊβική εδώ που τα λέμε... εκεί έχεις τόσα να δεις, κρεβάτι - παραλία, ενώ εδώ μόνο 2700χλμ κάναμε - χάλια λέμεεεε). Ποτάμια που χωρίζουν λιβάδια σπαρμένα με πρόβατα, μενίρ διάσπαρτα ανάμεσα στα πρόβατα, κάστρα διάσπαρτα ανάμεσα στους κήπους, πόλεις διάσπαρτες ανάμεσα στα κάστρα και πάει λέγοντας. Πού και που βλέπεις και κανα σκιουράκι να σπάει τη μονοτονία που λέει ο λόγος βρε παιδί μου γιατί με τόσο πράσινο…!

Μια στο τόσο βρέχει κι όλας (ευτυχώς δηλαδή μόνο μία έβρεξε, κατά τα άλλα ήλιος με δόντι!) και σπαέι ακόμα παραπάνω την μονοτονία του τοπίου δηλαδής!

Αν πάντως αποφασίσετε να πάτε ποτέ προς τα ‘κει, πάρτε μαζί και τη σκάλα σας, γιατί ποτέ δεν ξέρετε που μπορεί να έχει βάλει ο αρχιτέκτων την τουαλέτα!

Επίσης, κανά σκοινί να σας βρίσκεται γιατί κάπου εκεί πέρα απ’ ότι είδαμε τελειώνει και ο κόσμος!

Οπότε κι εμείς, βουρ πίσω στον πολιτισμό και τον ομφαλό του κόσμου ;)

(Not to be continued – ε μπάστα πια με τη διαφήμιση!)