Εμείς και οι άλλοι

Η αντιμεταναστευτική ρητορική που χρησιμοποιείται κατά κόρον από «κύκλους του πολιτικού συστήματος» (ε τί, να χρησιμοποιήσεις κι εσύ μια φορά την τόσο πετυχημένη δημοσιογραφική φράση!), παραμένει σταθερή και αταλάντευτη γύρω από το επιχείρημα πως «οι άνθρωποι που προέρχονται από την ασία και την αφρική, από τον τρίτο κόσμο δηλαδή, δεν είναι μπολιασμένοι με τις αξίες του δυτικού πολιτισμού ο οποίος σέβεται τη ζωή».

Δεν έχεις κάποια θέση «υπέρ ή κατά», όπως συνηθίζεται, μιας και «είτε μαζί μας είσαι, είτε με τους άλλους» σε τούτον τον ντουνιά. Αντιπαθείς όσους κατατρέχουν τους μετανάστες, αλλά αντιλαμβάνεσαι πως η μετανάστευση, με τη μορφή και τις διαστάσεις που έχει λάβει πλέον έχει αρχίζει να θίγει τη βιωσιμότητα των τοπικών κοινωνιών. Όσο για την Ελλάδα «που δεν θα είχε εργατικά χέρια χωρίς αυτούς», ίσως και να είχε όμως λιγότερη ανεργία, λιγότερη φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή και πολλά άλλα παρόμοια, όχι, δεν πιστεύεις ότι επέφεραν κανένα καλό στην οικονομία της χώρας, τουναντίον.

Το να θεωρείς όμως πως κάποιος «εξ ανατολής» σέβεται λιγότερο τη ζωή από τον «μέσο δυτικό» είναι μάλλον υπερφίαλα ναρκισσιστικό. Αν λογαριάσεις βέβαια πως τις μεγάλες θηριωδίες τις έκαναν άνθρωποι του πολιτισμένου κόσμου τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αλλά και στην ιστορία να μην ανατρέξεις, ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει και τόσο μεγάλη αξία για τον δυτικό κόσμο, όπως μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε. Πόσους πολέμους και αιματοκυλίσματα δεν έχει κάνει την τελευταία εικοσαετία ο «πολιτισμένος αυτός κόσμος»;

Αλλά βέβαια, εκτός του ότι «η ιστορία γράφεται από τους νικητές», η ιστορία διαβάζεται και με τέτοιο τρόπο ώστε να ηχεί εύηχα στ’ αυτιά του αναγνώστη. Κάπου εκεί μέσα χάνεται και η αλήθεια, βορρά στην ματαιοδοξία του κάθε ανθρώπου, του κάθε έθνους, του κάθε κράτους, ή της κάθε συμμαχίας.

Έτσι κινείται ο κόσμος μας, μέσα από εμμονές και με την πεποίθηση πως «εμείς είμαστε οι σωστοί και όχι οι άλλοι», όχι λόγω πραγματικής ορθότητας, αλλά για να προωθηθούν τα αντίστοιχα συμφέροντα του καθενός σε βάρος «των άλλων».

Η μνημονιακή ρητορική «έτερων πολιτικών και τεχνοκρατικών κύκλων» παραμένει επίσης αταλάντευτη. Η εμμονή στην πλήρη απελευθέρωση των πάντων και στην πλήρη αποδιοργάνωση της κοινωνίας «ώστε να φτάσει στην αυτορρύθμιση και όλα να γίνουν αγγελικά πλασμένα» έχει φέρει τα πράγματα στο απροχώρητο. Λες και για μια ακόμη φορά «οι τεχνοκράτες» θέλουν να αγνοήσουν την ιστορία για να μην δουν πόσα δεινά είχε φέρει η απελευθέρωση και πως οι ρυθμίσεις ήταν αυτές που στην αρχή του προηγούμενου αιώνα διόρθωσαν τα πράγματα και έδωσαν ώθηση στην ανάπτυξη και τον πολιτισμό. Ούτε καν θέλουν να δουν πως όλα τα σημερινά προβλήματα ξεκίνησαν από «την κοιτίδα του φιλελευθερισμού», την κοιτίδα της πλήρους απελευθέρωσης και της απορύθμισης.
Σήμερα όμως, για μια ακόμη φορά, «κάποιοι άλλοι» προωθούν τα προσωπικά τους συμφέροντα αφήνοντας την κοινωνία εκτεθειμένη στο χάος της απορύθμισης, κοιμίζοντάς την με το παραμύθι της αυτορρύθμισης. Βλέπεις, συντεχνίες υπάρχουν και αλλού, όχι μόνο στον συνδικαλισμό που γνωρίζουμε, και αυτές έχουν πολλή περισσότερη εξουσία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Κι έτσι ο δυτικός κόσμος στενάζει υπό το βάρος των εμμονών του πολιτισμού και του «φιλελευθερισμού»., ενώ «ο τρίτος κόσμος» στενάζει κάτω από την μπότα του πρώτου, του «φιλελεύθερου και πολιτισμένου».