Αδειάζει η πόλη;

Το θερμόμετρο έχει ανέβει επικίνδυνα και σε συνδυασμό με την υγρασία κάνει την ατμόσφαιρα να ομοιάζει λίγο σε «ιόνιο», ακόμα κι εδώ στο «κλεινόν άστυ». Να ομοιάζει, το ίδιο σίγουρα δεν είναι, μιας και η καλοκαιρινή υγρασία σε καιρό άπνοιας ή όστριας στη νυφούλα του ιονίου δε συγκρίνεται με τίποτε. Εκεί, σε τέτοιες μέρες, η θερμοκρασία πάει στο τριάντα εννέα, αλλά η αισθητή μπορεί και να ξεπερνάει το σαράντα δύο. Αισθάνεσαι τα πάντα να καίνε ακόμα και υπό σκιά. Κάπως έτσι είναι και σήμερα, εδώ, τα πράγματα.

Μάλλον πρόκειται για την τελευταία ημέρα έντονων εργασιών. Από αύριο η τσιμεντούπολη «θα αδειάσει», όσο μπορεί δηλαδή να αδειάσει μια τέτοια πόλη που ακόμα και «άδεια» όταν είναι έχουν μείνει σίγουρα πάνω από δύο εκατομμύρια κόσμος. Παράξενος ορισμός «άδειας πόλης».

Από αύριο λοιπόν η Ελλάδα μπαίνει στον «αυτόματο πιλότο» μιας και οι περισσότεροι θα μεταβούν σε χωριά και παραλίες. Η θερινή ραστώνη θα είναι μια πραγματικότητα, αν και κάποιοι θα παραμείνουν στις εργασίες τους, όχι για να φροντίσουν για την καλή λειτουργία του κράτους, όπως θα έπρεπε να κάνουν και σήμερα, και πάντα, αλλά για να μπορέσουν να βρουν μερικά δισεκατομμύρια, να κάνουν την κοπτοραπτική τους και να εξασφαλίσουν πως όλα θα έχουν τελειώσει πριν λήξει η θερινή ραστώνη της χώρα.

Έτσι θα ελαχιστοποιηθούν και οι αντιδράσεις απέναντι στα «μέτρα» που θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν την συμμόρφωση της χώρας στις εμμονές των τροϊκανών και στα αποτυχημένα σχέδια του ΔΝΤ. Βέβαια κάθε μέτρο, ενώ θα επιφέρει κάποια «βελτίωση» στα οικονομικά, θα χαλάσει τόσες παραμέτρους του συστήματος που απλά θα χειροτερέψει την κατάσταση. Σημασία έχει όμως εμείς να το παίξουμε καλά και υπάκουα παιδιά, για να εξασφαλίσει το πολιτικό προσωπικό την εύνοια της μαμάς Ευρώπης και μια καλή σύνταξη.

Θα αυξηθούν κι άλλο τα χρόνια εργασίας λέει. Μαζί τους, και πάντα διαφωνούσες με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και με τους χιλιάδες συνταξιούχους που μπορούν ακόμα να προσφέρουν. Όπως ακριβώς διαφωνούσες βέβαια και με την κακή εργασιακή πολιτική που δυσχεραίνει τις συνθήκες για τις μητέρες μέσα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον εργασίας με τους άντρες, και με άλλες περιπτώσεις όπου ένας εργαζόμενος από κάποια ηλικία και μετά αδυνατεί να προσφέρει στο ίδιο πόστο και πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα για διαφορετική δραστηριοποίησή του. Αυτά όμως είναι αλλουνού παπά ευαγγέλια και σίγουρα δεν αφορούν όσους σπρώχνουν την κοινωνία στο γρεμό της όλο και μεγαλύτερης απορύθμισης.

Εργασία σε μεγαλύτερες ηλικίες όμως σημαίνει πως η ανεργία στους νέους θα αυξηθεί και σε λίγο θα ομοιάζει με της Ισπανίας που ανακοινώθηκε κοντά στα 50%. Και χωρίς ασφαλιστικές εισφορές από νέους, πώς θα συνταξιοδοτούνται οι γηραιοί; Και ειδικά με συνεχώς μειούμενες, κατ’ απαίτηση των τροϊκανών και της εργοδοσίας, εισφορές πως θα μπορέσουν να καλυφθούν οι ανάγκες των ταμείων; Ακαδημαϊκή η ερώτηση, άλλωστε όλοι αυτοί οι πάνσοφοι έχουν μάθει να μην βλέπουν ποτέ την όλη εικόνα, βλέπουν μόνο αριθμούς και φυσικά οι αριθμοί έχουν χάσει κάθε φυσική σημασία και μπορούν να ικανοποιούνται και σε καταστάσεις που μια πραγματική κοινωνία δεν ζει αλλά αργοπεθαίνει. Οι οικονομολόγοι όμως δεν είναι πολυτεχνήτες για να τα καταλαβαίνουν αυτά...

Εν μέσω θέρους λοιπόν η τσιμεντούπολη αδειάζει, όσο γίνεται να αδειάσει φέτος, γιατί έχεις ακούσει και αρκετούς που θα μείνουν απλά στο σπίτι τους. Κι αν πέρυσι, τέτοια εποχή, ο χειμώνας φάνταζε πως θα είναι δύσκολος, φέτος οι περισσότεροι γύρω σου φοβούνται πως θα είναι απλά… αδύνατος. Ειλικρινά είχες ελπίσει σε μια διαφορετική αντιμετώπιση από τη νέα κυβέρνηση, αν και δεν το πίστευες πως θ’ αλλάξει ο μανολιός αμφίεση. Ούτε καν αλλιώς δεν τα έβαλε τα ρούχα του, παρότι το διατείνεται. Να μη φαίνεται και η ούγια ντε!

Εσείς πάλι, πολύ φοβάσαι πως δεν θα μεταβείτε στα θερινά σας ανάκτορα φέτος. Μία οι ανάγκες του πατέρα, μία οι ανάγκες της γυναίκας, η μητέρα απλά γρινιάζει που δεν την πάτε Ιόνιο, απ’ ότι φαίνεται το θέρος θα περάσει στα τσιμέντα όπου θα υποδύεσαι «τον άνθρωπο που έτρεχε πολύ». Εντάξει, όχι τόσο τραγικά, σε λίγο δεν θα τρέχεις όπως τις τελευταίες μέρες, αλλά θα παραμείνεις σε επιφυλακή. Κάποιος πρέπει να φυλάτει και τις Θερμοπύλες, θα μου πεις. Το «θερμό-» έντονα τονισμένο και με ιδιαίτερο χρώμα και σημασία. Ελπίζεις πάντως να τα καταφέρετε να μεταβείτε έστω και για λίγο, κάποια στιγμή, στη νυφούλα του Ιονίου. Η ιστιοσανίδα πάντως, απ’ ότι φαίνεται, και φέτος παροπλισμένη θα μείνει…