Χάος

Μόνο έτσι μπορείς να το εκφράσεις. Η επιστροφή σημαδεύτηκε από την κίνηση της πόλης. Στη συνέχεια, η όσφρηση δυσανασχέτησε από την έντονη μυρωδιά τσιγάρου που αναδύουν τα παράθυρα του διπλανού σπιτιού, γεμίζοντας δυσοσμία τον διάμεσο ακάλυπτο χώρο. Η ακοή επαναστάτησε στη συνεχή ροή νερών και στο συνεχές «τσίγκλησμα» των πιατικών της γειτόνισσας. Ακολούθησε φυσικά η καταπληκτική ακουστική του μπάνιου, απ’ όπου όλοι οι ήχοι μεταφέρονται στο σαλόνι σου όταν τα παράθυρα είναι ανοιχτά.

Το μυαλό επαναστάτησε πριν καν κλείσουν οι δέκα πρώτες ώρες στα τσιμέντα. Όχι ότι και στη νυφούλα δεν είχατε θορύβους, απλά ήταν «άλλης ποιότητας». Ο πιο εκνευριστικός ήταν το κράξιμο μιας καρακάξας – δύο για την ακρίβεια, ζευγάρι ήταν – που κατοικοέδρευε στο κτήμα σας. Η ηρεμία βέβαια, να είσαι ακριβοδίκαιος, διακόπτονταν πού και πού από το αγκομαχητό της μηχανής ενός δίτροχου, ή ενός φορτηγού, που πάσχιζε να ανέβει την ανηφόρα.

Το πρωινό σε βρήκε με πονοκέφαλο και μια ακατάσχετη κούραση. Οι δρόμοι έχουν ήδη αρχίσει να χτυπούν κόκκινο από την κίνηση των οχημάτων και η ηχορύπανση φάνταζε τόσο έντονη που αναρωτιόσουν αν και «πέρυσι» τα ντεσιμπέλ έφταναν σε αυτά τα ύψη, ή απλά φέτος η κατάσταση επιδεινώθηκε. Από κάθε στενό πετιέται κι ένα αυτοκίνητο, ενώ τα φανάρια πρέπει να ανάψουν πράσινο δύο με τρείς φορές για να τα περάσεις. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων γύρω σου έχουν ήδη ξεκινήσει να βιάζονται «να προφτάσουν» και κορνάρουν με το παραμικρό.

Για να λέμε του στραβού το δίκιο, ακόμα δεν ήρθες και ήδη αναρωτιέσαι γιατί ήρθες και γιατί ανέχεται ο οποιοσδήποτε, όπως κι εσύ, να ζει μέσα σε αυτό το χάος των ανόητα ξέφρενων ρυθμών, της άσκοπης σπατάλης χρόνου και του πανζουρλισμού. Αναρωτιέσαι βέβαια μήπως όλη αυτή η αίσθηση αποστροφής είναι αποτέλεσμα «αυθυποβολής», αλλά το σίγουρο είναι πως η ηρεμία και η ευχαρίστηση που ένοιωθες μέχρι χτες εκλείπουν πλέον από το συναισθηματικό σου κόσμο. Αναρωτιέσαι και πότε θα ξαναφύγεις!

Το χάος εντείνεται ακόμα περισσότερο από τις ειδήσεις που αναμεταδίδονται στο ραδιόφωνο για τις απαιτήσεις της τρόικας. Μέχρι χτες δεν έδινες και μεγάλη σημασία, σήμερα όμως σε χτύπησε σαν μετεωρίτης η απαίτηση για ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των ωραρίων. Δεκατρείς ώρες μέγιστο την ημέρα και εξαήμερη εργασία. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει καμία άλλη διάσταση πέραν της οικονομικής, και μοναδική του ενασχόληση πρέπει να είναι η οικονομική δραστηριότητα. Καμία ισορροπία αναμεταξύ των διαφόρων ανθρώπινων φύσεων. Απαιτείται πλήρης εθισμός στην εργασία, οι λοιπές ανθρώπινες δραστηριότητες θα γίνονται μόνο από ανάγκη!

Κάπου εδώ θυμάσαι πως το μεγάλο σου παράπονο, όταν ήσουν μικρός, ήταν πως δεν έβλεπες αρκετά τον πατέρα σου. Και γνωρίζεις πολύ καλά πως τον έβλεπες κάπως περισσότερο από όσο βλέπουν τους γονείς τους σήμερα μερικά παιδιά φίλων σου!

Σε ποιο σημείο αλήθεια, αναρωτιέσαι, η ανθρωπότητα και οι πεφωτισμένοι διαφεντευτές της «έχασαν την μπάλα»; Πότε ακριβώς ο κόσμος απέκτησε τόσο πάθος για την οικονομική δραστηριότητα και τη μετέτρεψε σε μονοδραστηριότητα; Πόσο ακόμα θα διαρκέσει αυτή η ανοησία, πριν έρθετε ως είδος στα συγκαλά σας;

Ακαδημαϊκές ερωτήσεις, θα μου πεις…