Μνήμη για περισυλλογή

Λοιπόν που λες Ατόσσα, κρίμα που ο πιτσιρικάς έζησε τόσα χρόνια πριν. Σήμερα θα μπορούσε να ήταν νικητής, μιας και ο λαός τούτος έπαψε να το έχει αμέτι μουχαμέτι να μην ονομάζεται υπήκοος κανενός ανδρός.

Βέβαια, η πολιτική ηγεσία, παραμένοντας προσκολλημένη στην παράδοση, συνεχίζει να ευαγγελίζεται πως ο λαός τούτος είναι ο ίδιος που τα έβγαλε πέρα στις κακουχίες του προηγούμενου αιώνα, και ακόμα παραπίσω, και θα τα ξαναβγάλει. Όμως τον προέτρεψε να υποκύψει στο όνομα μιας υπόσχεσης για διατήρηση της βολής του. Στρουθοκαμηλισμοί, μιας και η βολή έχει ήδη χαθεί.

Η πολιτική ηγεσία, προσποιούμενη την πολιτεία ολόκληρη, γιόρτασε και γιορτάζει μόνη της, απομακρυσμένη από τους πολίτες, φοβούμενη «μην αμαυρωθεί η ημέρα μνήμης». Λες και οι φόροι τιμής αποτίονται με θεατρινισμούς και με την τέλεση τελετουργικών, και όχι επειδή η κοινωνία θέλει να θυμάται και να ευχαριστεί. Και μην ψάξεις να βρεις τί και πόσα θυμάται, γιατί μπορεί να τα μπερδέψεις που ο Κολοκοτρώνης και ο Μεταξάς κέρδισαν τη μάχη στα στενά των Θερμοπυλών!

Κι αν και θα συμφωνήσεις πως σωστό και πρέπον είναι να μην αμαυρώνονται οι εκδηλώσεις μνήμης, θα έπρεπε να σταθείς όμως και να αναρωτηθείς γιατί αυτός ο λαός αντί να αποτίσει τιμές πετάει γιαούρτια και βρίζει την ηγεσία του.

Μια ηγεσία που συνεχίζει να ευαγγελίζεται έναν λαό παρόμοιο με αυτόν που στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ορθοπόδησε, ξεχνά όμως συστηματικά πως οι πολιτικοί του προηγούμενου αιώνα δώριζαν τις περιουσίες τους στην κοινωνία και οι πλούσιοι γινόταν ευεργέτες της, και δεν μετέφεραν τα χρήματά τους στην Ελβετία, ούτε τα έκαναν επενδύσεις στην Αμερική ή στα Καϋμάν.

Άλλες εποχές τότε θα μου πεις, οι άνθρωποι τότε είχαν συνανθρώπους, είχαν εκκλησία του δήμου, είχαν ιδέες, είχαν πατρίδα, σήμερα έχουν μόνο χρήματα και επιχειρήσεις. Κι απλά ελπίζουν να υπάρχουν ακόμα υπολείμματα του τότε λαού μπας και σωθούν τα τομάρια τους και αυξηθούν και οι περιουσίες τους.