Τέλος εποχής

Πότε ήταν που εγκαταστάθηκες στο διαμερισματάκι που έφτιαξες; Το 2003 περίπου; Δεν θυμάσαι ακριβώς, δεν είσαι σίγουρος αν είναι πλήρης δεκαετία, αν της λείπουν μερικοί μήνες, ή αν είναι λίγοι μήνες παραπάνω. Και δεν έχει σημασία, μιας και όχι απλά δεκαετία, αλλά πολύ περισσότερο σου φαίνεται. Με μεράκι διάλεξες τα πλακάκια, αγόρασες τις συσκευές, το μέτρησες και το επίπλωσες και το έκανες κουκλίστικο. Τόσο που ο πατέρας σου όλο ήθελε να κάθεται εκεί, του άρεσαν οι γωνιές του.

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η μικρή πλέον χρειάστηκε κρεβατάκι, δεν χωράει πια στην καλαθούνα της. Δεύτερο δωμάτιο δεν υπήρχε, έπρεπε λοιπόν να αφήσεις το κουκλόσπιτο. Όχι για μακριά, για «από πάνω», και κατέβηκαν «οι από πάνω» κάτω. Απλά από πάνω τα δωμάτια είναι πολλά και γύρισες στην ουσία εκεί που μεγάλωσες. Μια πίκρα όμως την έχεις, η διαρρύθμιση και η λειτουργικότητα δεν είναι ίδια, όπως θα ήθελες. Άσε που τα δικά σου έπιπλα είναι μετρημένα για εκείνους τους χώρους, ενώ τα έπιπλα «των παιδιών από πάνω» είναι μετρημένα για τους επάνω χώρους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πολύ δύσκολα αναμιγνύονται.

Δύσκολα πράγματα. Σηκώθηκαν και τα δύο σπίτια στον αέρα, τα «τσιμπράκαλα», γιατί από τα έπιπλα πολύ λίγα μετακινήθηκαν, και τώρα βρίσκονται ακόμα στον αέρα. Τρεις μέρες τώρα βέβαια κατοικείς επάνω, αλλά ζεις κάτω, μιας και δεν είναι λειτουργικές οι κουζίνες και τα καθιστικά, ακόμα. Σήμερα το καθιστικό αποκαταστάθηκε, αν και δυσκολεύεσαι λίγο να αισθανθείς άνετα, λείπουν ανέσεις που σου προσέφεραν ορισμένα έπιπλα, λείπει και η κουζίνα μιας και δεν θα έχετε πλέον σαλοκουζίνα – προς μεγάλη λύπη δική σου, αλλά και της γυναίκας σου και άντε να το ξεπεράσετε που θα ανακατώσετε και τα έπιπλα… (άλλωστε κάθε μετακόμιση έχει τη γκρίνια της, γιατί να αποτελέσει αυτή εξαίρεση;;;)

Άφησες και το γραφείο σου κάτω, δεν χωράει επάνω, αλλιώς ήταν σχεδιασμένα τα πράγματα όταν ήσουν εσύ παιδί, τώρα το παιδί είναι άλλο και έχει το ίδιο δωμάτιο που είχες κι εσύ. Το γραφείο σου λοιπόν δεν χωράει κάπου αλλού, εκτός και αν το κομματιάσεις και καλύψεις όλους τους τοίχους και… και… Τι να κάνεις, τα παιδιά παίρνουν το μεγαλύτερο δωμάτιο πάντα, να έχουν χώρο να αναπτύσσονται. Κι εσύ έστησες γραφείο στα έπιπλα που είχες στην πάνω-πόλη – φοιτητικό στυλ πάλι, έτσι να έχεις το PC σου βρε αδερφέ να βρίσκεται, μέχρι να αναγκαστείς να παραχωρήσεις και αυτό το δωμάτιο για κάποια άλλη χρήση, ειδικά αν αυγατίσετε ακόμα περισσότερο, οπότε τότε σε βλέπω να ξεσπιτώνεσαι για τα καλά!

Μέσα στο σαββατοκύριακο ελπίζεις και η κουζίνα να είναι χρηστική, να ροβολήσεις και τον κατήφορο αν είναι για το Ιόνιο. Τα «παιδιά» τα έχεις ήδη στείλει εκεί για να μην ανακατεύονται στα πόδια σας κατά τη μετακόμιση. Έχει το μειονέκτημα ότι πρέπει να τακτοποιήσεις και τα δικά τους πράγματα, αλλά μικρό το κόστος σε σχέση με το κέρδος!

Από τη μία ξέρεις ότι δεν γινόταν αλλιώς, από την άλλη ξέρεις ότι ήταν προσχεδιασμένο, από την παρ-άλλη ήθελες κάπου να ανέβεις στο πιο ευήλιο σπίτι,  από την παρ-παρ-άλλη πάλι καθόλου δε σου αρέσει που ξεβολεύτηκες, και που άφησες όλες τις ομορφιές που έφτιαξες κάτω, από την παρ-παρ-παρ-άλλη και τα παιδιά θα δυσκολευτούν να το συνηθίσουν, τριάντα χρόνια στο επάνω δύσκολα ξεπερνιούνται.

Η ουσία λοιπόν είναι πως απλά σου τη δίνει που έπρεπε να γίνει έτσι και που δεν γίνεται αλλιώς, να κόψεις για παράδειγμα τον ένα όροφο και να τον ανεβάσεις επάνω αυτούσιο γίνεται;;; Μα γιατί δεν είναι πολυμορφικά τα σπίτια τέλος πάντων; Τόση τεχνολογία πάει τζάμπα σε γκάτζετς και χαζομάρες αντί να φτιάξουν κάτι που πραγματικά θα ενδιέφερε εσένα…!