Χάθηκες…

Από τότε λοιπόν που για κάποιο περίεργο λόγο, και ύστερα από τρία έτη, συναπτά, αποφάσισες να συνεχίσεις το της νταρδιριάδος πόνημα, σιγά σιγά αποτραβήχτηκες από κάθε άλλου είδους δραστηριότητα. Επί του πισίου πάντα ομιλώντας, γιατί (όχι που δεν θέλεις δηλαδή, αλλά και να μην ήθελες…) περνάς ουκ ολίγες ώρες με την κόρη και με τις λοιπές δουλειές της καθημερινότητας, και με τα μαθήματα βεβαίως βεβαίως…

Αλλά πέραν του ότι δεν φορτώνεις ούτε καν ένα παιγνιδάκι, έτσι για να ξεσκάσεις, σιγά σιγά αποτραβήχτηκες και  από τα μπλόγκς, αλλά και την ανάγνωση δημοσιευμάτων˙ τις ειδήσεις τις έχεις κόψει σε τραγικά υπερβολικό βαθμό εδώ και καιρό ούτως ή άλλως – μια στο τόσο και τις περισσότερες φορές εκεί που ανοίγεις την τηλεόραση, εκεί την ξεχνάς γιατί όλο και κάτι θέλει η πιτσιρίκα…

Και τί να δεις άλλωστε, σχεδόν όλες αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, όσα δηλαδή ισχύουν εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια. Κατήφεια, και ανόητοι σχεδιασμοί από την κυβέρνηση αλλά και το συρφετό των ανόητων δανειστών που σας κατσίκωσαν στο κεφάλι οι ανεγκέφαλοι, δήθεν αισιοδοξία από την κυβέρνηση που προσπαθεί να δείξει το κατράμι ως αχνόφαιο φως εξόδου από την τρύπα (αλλά αποτυγχάνει να πείσει ακόμα και τον εαυτό της, μόνο τους πνιγμένους που προσπαθούν να πιαστούν από τα μαλλιά τους μπας και σωθούν πείθει, έχεις έναν τέτοιο γείτονα που τον λυπάσαι είναι η αλήθεια, αλλά λυτρωμός δεν βλέπεις να του έρχεται), και ανεγκέφαλες ανακοινώσεις και περισπούδαστες προβλέψεις από πολιτικούς και οικονομολόγους παγκοσμίου εμβέλειας, που αντί να κάνουν κάτι επί του πρακτέου και να επιλύσουν μια κι έξω το ζήτημα, κάθονται και το φιλοσοφούν αφήνοντάς το να λυθεί «με τη δύναμη της θέλησης» - μην και πειράξουν τους νόμους που αποφάσισαν ότι πρέπει να ισχύουν στο οικονομικό παιγνίδι δηλαδής, και παρότι αποδείχθηκαν περίτρανα παράλογοι και εξωπραγματικά απάνθρωποι αυτοί συνεχίζουν στρουθοκαμηλίζοντας να «έχουν πίστη» - χειρότεροι από θρησκευτικό ιερατείο έχουν καταντήσει και θέλουν να λέγονται και πολιτικοί ή οικονομικοί επιστήμονες τρομάρα τους…

Τέλος, φόρτωσες, ξεφόρτωσες, καμία διάθεση δεν είχες να πεις όσα τελικά σχεδόν ακούσια αποτυπώθηκαν – ούτως ή άλλως των ανεγκέφαλων το αυτί δεν βαΐζει.

Το πρώτο μέρος λοιπόν του φιλόδοξου πονήματος έχει ολοκληρωθεί (ποτέ δεν σε θεώρησες συγγραφέα, αλλά και ποτέ δεν ξέρεις), έχει πολύ πιο περίτεχνο πρόσωπο από τα αρχικά του στάδια που ήταν μια απλή διάθεση για μια ευχάριστη δραστηριότητα που θα μοιραζόσουν με πέντε φίλους (ας όψεται η Ντια που σου φούσκωσε μετά τα μυαλά) και βρίσκεται σε αναζήτηση εκδότη, μπας και φιλοτιμηθεί κανένας δηλαδή και του ρίξει μια ματιά… πιστεύεις άλλωστε ακράδαντα ότι όλα τελικά είναι θέμα τύχης και γνωριμιών μόνο – σε παγκόσμιο επίπεδο πάντα μιλώντας – και ήδη ξεκίνησες τις πρώτες σελίδες του δεύτερου!

Και πάνω που έλεγες να γράψεις μια σελιδούλα ακόμα, η μικρή θέλει τον μπαμπά της και πάλι στη μέση του δρόμου θα μείνει η παρέα… :/

Τώρα λέμεεε...

Γερνάμε όλοι μαζί!

Περισσότεροι οι άνω των εξήντα από τους κάτω των δεκαπέντε. Έτσι τουλάχιστον υπολογίζει για το δύο χιλιάδες πενήντα η helpaid. Αλήθεια, μετά περιμένει κανείς ποτέ να ορθοποδήσει το οποιοδήποτε ασφαλιστικό σύστημα, στην οποιαδήποτε χώρα; Προφανώς και ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να χάνει όσα κέρδισε ως «κεκτημένα τόσων χρόνων» και να καταλήξει πάλι να ζει οικογενειακά. Αν τα καταφέρει, γιατί με το ψώνιο που τον έχει καταλάβει, τουλάχιστον εδώ, στον δυτικό κόσμο, και την υπογεννητικότητα που τον μαστίζει, αμφιβάλεις αν θα διαθέτει οικογένεια το δύο χιλιάδες πενήντα.

Είναι σαν να ζητάς από ένα παιδί να γηροκομήσει δύο γονείς, άσε που πολλοί ζητούν από κανένα παιδί να γηροκομήσει δύο γονείς. Από πολύ δύσκολο έως και αδύνατο. Αλλά τι τα θες, τα παιδιά δεν είναι ευτυχία σήμερα, κούραση και δυσκολία είναι, άσε που σου στερούν χρόνο από τις εξόδους και χρήματα από τα χιλιάδες γκατζετάκια που κυκλοφορούν και αν έχεις παιδί είσαι καταδικασμένος να μην αγοράσεις. Και φυσικά κρύβεσαι πίσω από τις δραστηριότητες και την προσφορά που «πρέπει» να κάνεις στο κάθε παιδί. Τί, να μην έχει το μπαλέτο του, τις τρείς γλώσσες του, το καράτε του και την άθληση στον καλύτερο αθλητικό σύλλογο παύλα γυμναστήριο; Εδώ καθημερινά αναρωτιέσαι πώς κατάφερε και επέζησε η κοινωνία τόσους αιώνες, χιλιετίες για την ακρίβεια, χωρίς όλη αυτή την προσφορά! Και εκεί ακριβώς εδράζεται και το ψυχολογικό αδιέξοδο των σημερινών ανθρώπων: σκέφτονται τόσους αιώνες κατήφειας και μελαγχολίας τόσων γενεών ανθρώπων και τους πιάνει κατάθλιψη για όσα δεν έζησαν ποτέ οι πρόγονοί τους!

Το θέμα είναι πως κάποτε λέγανε «δύσκολα νιάτα, καλά γεράματα», ενώ σήμερα τείνει το ρητό να μεταβληθεί σε «εύκολα νιάτα, πουθενά τα γεράματα». Και όχι δυστυχώς γιατί απαλείφθηκε από την επιστήμη η «μάστιγα των γηρατειών», ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει ακόμα σε τόσο μεγάλο επίπεδο ματαιοδοξίας, ο έχων και κάποιο πνευματικό επίπεδο βέβαια, αλλά γιατί η επιβίωση ενός ανθρώπου άνω των εξήντα θα δυσκολεύει χρόνο με το χρόνο, και πιθανότατα θα καταλήξει να υπολογίζεται όπως υπολογιζόταν κάποτε ο μέσος χρόνος επιβίωσης ενός αμερικάνου οπλίτη στο Βιετνάμ – σε δευτερόλεπτα!

Ε, βέβαια, με τα διάφορα γκατζετάκια και τα συναφή, αυτά τα δευτερόλεπτα θα περάσουν τουλάχιστον ευχάριστα! Τώρα θα μου πεις: αφού πλήρωνα κύριος, έχω δικαιώματα εγώ. Και προφανώς ποτέ δεν σκέφτηκες ότι όσο και αν πλήρωνες, οι νέοι με τους οποίους δεν τροφοδοτείς την κοινωνία είναι αυτοί που θα κινήσουν το σύστημα για να επιβιώσεις. Εκτός και αν έχαψες την φόλα των χρημάτων που αυγατίζουν από μόνα τους, αλλά δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει γύρω σου, εδώ και τρία τέσσερα χρόνια έχει αποδειχθεί περίτρανα πως τα χρήματα δεν αυγατίζουν, με ότι και αν τα ταΐσεις! Μόνο κάτι τύποι πίσω από κάτι κουστούμια έχουν ακόμα τέτοιες ψευδαισθήσεις, ή παίζουν πως τις έχουν για να πείθουν τον άμοιρο τον κοσμάκη πως τα γκατζετάκια και οι πληρωμένες δραστηριότητες θα του φέρουν καλύτερα γεράματα από τρία-τέσσερα παιδιά που θα μεγαλώσουν με αγάπη και μέσα σε μια δεμένη οικογένεια, κι ας μην έχουν όλα τα καλά που διαφημίζονται, κι ας παίζουν με τους γονείς τους και με απλά παιγνίδια που κατασκευάζουν μόνα τους, αναπτύσσοντας και όλας το μυαλό τους αντί να το καίνε μέσα στη σημερινή υπερπληθώρα ανοησίας.

Βέβαια, πριν από αυτό πρέπει και οι γονείς να χωνέψουν πως πρέπει να δρουν ως ομάδα, και όχι ως άτομα με το δικό τους μπαϊράκι ο καθείς, κι αυτό είναι ίσως ακόμα πιο δύσκολο με τους τόνους ανοησίας που έχουν ταϊστεί ώστε να υπερτονιστεί το «εγώ» τους από τις σύγχρονες «διδαχές» του ατομικιστικού μοντέλου που επικρατεί στον δυτικό πολιτισμό. Και ειδικά για το τελευταίο, πιστεύεις ακράδαντα πως οι φιλελεύθεροι του προηγούμενου αιώνα θα είχαν αυτοκτονήσει πολύ πριν διατυπώσουν τις απόψεις τους, αν ήξεραν πώς θα τις καταντήσουν οι συνεχιστές τους…

Το μόνο καλό πάντως που αναμένεται για το δύο χιλιάδες πενήντα είναι πως οι γηραιότεροι θα πάψουν να διαμαρτύρονται για το χάσμα γενεών. Άλλωστε θα σπανίζουν οι νέοι για να τσακώνονται μαζί τους!