Χάθηκες…

Από τότε λοιπόν που για κάποιο περίεργο λόγο, και ύστερα από τρία έτη, συναπτά, αποφάσισες να συνεχίσεις το της νταρδιριάδος πόνημα, σιγά σιγά αποτραβήχτηκες από κάθε άλλου είδους δραστηριότητα. Επί του πισίου πάντα ομιλώντας, γιατί (όχι που δεν θέλεις δηλαδή, αλλά και να μην ήθελες…) περνάς ουκ ολίγες ώρες με την κόρη και με τις λοιπές δουλειές της καθημερινότητας, και με τα μαθήματα βεβαίως βεβαίως…

Αλλά πέραν του ότι δεν φορτώνεις ούτε καν ένα παιγνιδάκι, έτσι για να ξεσκάσεις, σιγά σιγά αποτραβήχτηκες και  από τα μπλόγκς, αλλά και την ανάγνωση δημοσιευμάτων˙ τις ειδήσεις τις έχεις κόψει σε τραγικά υπερβολικό βαθμό εδώ και καιρό ούτως ή άλλως – μια στο τόσο και τις περισσότερες φορές εκεί που ανοίγεις την τηλεόραση, εκεί την ξεχνάς γιατί όλο και κάτι θέλει η πιτσιρίκα…

Και τί να δεις άλλωστε, σχεδόν όλες αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, όσα δηλαδή ισχύουν εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια. Κατήφεια, και ανόητοι σχεδιασμοί από την κυβέρνηση αλλά και το συρφετό των ανόητων δανειστών που σας κατσίκωσαν στο κεφάλι οι ανεγκέφαλοι, δήθεν αισιοδοξία από την κυβέρνηση που προσπαθεί να δείξει το κατράμι ως αχνόφαιο φως εξόδου από την τρύπα (αλλά αποτυγχάνει να πείσει ακόμα και τον εαυτό της, μόνο τους πνιγμένους που προσπαθούν να πιαστούν από τα μαλλιά τους μπας και σωθούν πείθει, έχεις έναν τέτοιο γείτονα που τον λυπάσαι είναι η αλήθεια, αλλά λυτρωμός δεν βλέπεις να του έρχεται), και ανεγκέφαλες ανακοινώσεις και περισπούδαστες προβλέψεις από πολιτικούς και οικονομολόγους παγκοσμίου εμβέλειας, που αντί να κάνουν κάτι επί του πρακτέου και να επιλύσουν μια κι έξω το ζήτημα, κάθονται και το φιλοσοφούν αφήνοντάς το να λυθεί «με τη δύναμη της θέλησης» - μην και πειράξουν τους νόμους που αποφάσισαν ότι πρέπει να ισχύουν στο οικονομικό παιγνίδι δηλαδής, και παρότι αποδείχθηκαν περίτρανα παράλογοι και εξωπραγματικά απάνθρωποι αυτοί συνεχίζουν στρουθοκαμηλίζοντας να «έχουν πίστη» - χειρότεροι από θρησκευτικό ιερατείο έχουν καταντήσει και θέλουν να λέγονται και πολιτικοί ή οικονομικοί επιστήμονες τρομάρα τους…

Τέλος, φόρτωσες, ξεφόρτωσες, καμία διάθεση δεν είχες να πεις όσα τελικά σχεδόν ακούσια αποτυπώθηκαν – ούτως ή άλλως των ανεγκέφαλων το αυτί δεν βαΐζει.

Το πρώτο μέρος λοιπόν του φιλόδοξου πονήματος έχει ολοκληρωθεί (ποτέ δεν σε θεώρησες συγγραφέα, αλλά και ποτέ δεν ξέρεις), έχει πολύ πιο περίτεχνο πρόσωπο από τα αρχικά του στάδια που ήταν μια απλή διάθεση για μια ευχάριστη δραστηριότητα που θα μοιραζόσουν με πέντε φίλους (ας όψεται η Ντια που σου φούσκωσε μετά τα μυαλά) και βρίσκεται σε αναζήτηση εκδότη, μπας και φιλοτιμηθεί κανένας δηλαδή και του ρίξει μια ματιά… πιστεύεις άλλωστε ακράδαντα ότι όλα τελικά είναι θέμα τύχης και γνωριμιών μόνο – σε παγκόσμιο επίπεδο πάντα μιλώντας – και ήδη ξεκίνησες τις πρώτες σελίδες του δεύτερου!

Και πάνω που έλεγες να γράψεις μια σελιδούλα ακόμα, η μικρή θέλει τον μπαμπά της και πάλι στη μέση του δρόμου θα μείνει η παρέα… :/

Τώρα λέμεεε...