Γερνάμε όλοι μαζί!

Περισσότεροι οι άνω των εξήντα από τους κάτω των δεκαπέντε. Έτσι τουλάχιστον υπολογίζει για το δύο χιλιάδες πενήντα η helpaid. Αλήθεια, μετά περιμένει κανείς ποτέ να ορθοποδήσει το οποιοδήποτε ασφαλιστικό σύστημα, στην οποιαδήποτε χώρα; Προφανώς και ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να χάνει όσα κέρδισε ως «κεκτημένα τόσων χρόνων» και να καταλήξει πάλι να ζει οικογενειακά. Αν τα καταφέρει, γιατί με το ψώνιο που τον έχει καταλάβει, τουλάχιστον εδώ, στον δυτικό κόσμο, και την υπογεννητικότητα που τον μαστίζει, αμφιβάλεις αν θα διαθέτει οικογένεια το δύο χιλιάδες πενήντα.

Είναι σαν να ζητάς από ένα παιδί να γηροκομήσει δύο γονείς, άσε που πολλοί ζητούν από κανένα παιδί να γηροκομήσει δύο γονείς. Από πολύ δύσκολο έως και αδύνατο. Αλλά τι τα θες, τα παιδιά δεν είναι ευτυχία σήμερα, κούραση και δυσκολία είναι, άσε που σου στερούν χρόνο από τις εξόδους και χρήματα από τα χιλιάδες γκατζετάκια που κυκλοφορούν και αν έχεις παιδί είσαι καταδικασμένος να μην αγοράσεις. Και φυσικά κρύβεσαι πίσω από τις δραστηριότητες και την προσφορά που «πρέπει» να κάνεις στο κάθε παιδί. Τί, να μην έχει το μπαλέτο του, τις τρείς γλώσσες του, το καράτε του και την άθληση στον καλύτερο αθλητικό σύλλογο παύλα γυμναστήριο; Εδώ καθημερινά αναρωτιέσαι πώς κατάφερε και επέζησε η κοινωνία τόσους αιώνες, χιλιετίες για την ακρίβεια, χωρίς όλη αυτή την προσφορά! Και εκεί ακριβώς εδράζεται και το ψυχολογικό αδιέξοδο των σημερινών ανθρώπων: σκέφτονται τόσους αιώνες κατήφειας και μελαγχολίας τόσων γενεών ανθρώπων και τους πιάνει κατάθλιψη για όσα δεν έζησαν ποτέ οι πρόγονοί τους!

Το θέμα είναι πως κάποτε λέγανε «δύσκολα νιάτα, καλά γεράματα», ενώ σήμερα τείνει το ρητό να μεταβληθεί σε «εύκολα νιάτα, πουθενά τα γεράματα». Και όχι δυστυχώς γιατί απαλείφθηκε από την επιστήμη η «μάστιγα των γηρατειών», ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει ακόμα σε τόσο μεγάλο επίπεδο ματαιοδοξίας, ο έχων και κάποιο πνευματικό επίπεδο βέβαια, αλλά γιατί η επιβίωση ενός ανθρώπου άνω των εξήντα θα δυσκολεύει χρόνο με το χρόνο, και πιθανότατα θα καταλήξει να υπολογίζεται όπως υπολογιζόταν κάποτε ο μέσος χρόνος επιβίωσης ενός αμερικάνου οπλίτη στο Βιετνάμ – σε δευτερόλεπτα!

Ε, βέβαια, με τα διάφορα γκατζετάκια και τα συναφή, αυτά τα δευτερόλεπτα θα περάσουν τουλάχιστον ευχάριστα! Τώρα θα μου πεις: αφού πλήρωνα κύριος, έχω δικαιώματα εγώ. Και προφανώς ποτέ δεν σκέφτηκες ότι όσο και αν πλήρωνες, οι νέοι με τους οποίους δεν τροφοδοτείς την κοινωνία είναι αυτοί που θα κινήσουν το σύστημα για να επιβιώσεις. Εκτός και αν έχαψες την φόλα των χρημάτων που αυγατίζουν από μόνα τους, αλλά δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει γύρω σου, εδώ και τρία τέσσερα χρόνια έχει αποδειχθεί περίτρανα πως τα χρήματα δεν αυγατίζουν, με ότι και αν τα ταΐσεις! Μόνο κάτι τύποι πίσω από κάτι κουστούμια έχουν ακόμα τέτοιες ψευδαισθήσεις, ή παίζουν πως τις έχουν για να πείθουν τον άμοιρο τον κοσμάκη πως τα γκατζετάκια και οι πληρωμένες δραστηριότητες θα του φέρουν καλύτερα γεράματα από τρία-τέσσερα παιδιά που θα μεγαλώσουν με αγάπη και μέσα σε μια δεμένη οικογένεια, κι ας μην έχουν όλα τα καλά που διαφημίζονται, κι ας παίζουν με τους γονείς τους και με απλά παιγνίδια που κατασκευάζουν μόνα τους, αναπτύσσοντας και όλας το μυαλό τους αντί να το καίνε μέσα στη σημερινή υπερπληθώρα ανοησίας.

Βέβαια, πριν από αυτό πρέπει και οι γονείς να χωνέψουν πως πρέπει να δρουν ως ομάδα, και όχι ως άτομα με το δικό τους μπαϊράκι ο καθείς, κι αυτό είναι ίσως ακόμα πιο δύσκολο με τους τόνους ανοησίας που έχουν ταϊστεί ώστε να υπερτονιστεί το «εγώ» τους από τις σύγχρονες «διδαχές» του ατομικιστικού μοντέλου που επικρατεί στον δυτικό πολιτισμό. Και ειδικά για το τελευταίο, πιστεύεις ακράδαντα πως οι φιλελεύθεροι του προηγούμενου αιώνα θα είχαν αυτοκτονήσει πολύ πριν διατυπώσουν τις απόψεις τους, αν ήξεραν πώς θα τις καταντήσουν οι συνεχιστές τους…

Το μόνο καλό πάντως που αναμένεται για το δύο χιλιάδες πενήντα είναι πως οι γηραιότεροι θα πάψουν να διαμαρτύρονται για το χάσμα γενεών. Άλλωστε θα σπανίζουν οι νέοι για να τσακώνονται μαζί τους!