Στην κόψη του ξυραφιού...

...το εξάμηνο! Για το ακαδημαϊκό μιλάνε βέβαια. Δεν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με δίκαια ή άδικα του οποιουδήποτε, άλλωστε όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και κριτηρίων. Σίγουρα δεν σου αρέσει η κατάσταση που δημιουργείται, όπως δεν σου αρέσει και η κατάσταση που έχει επιβληθεί και έχει οδηγήσει στην κατάσταση που δημιουργείται, και πάει λέγοντας η αλυσίδα, γιατί το σύμπαν μας είναι απίστευτα αιτιοκρατικό στο μακρόκοσμο, παρότι χαοτικό στο μικρόκοσμο, και λάθος που τα μπερδεύουν όσοι τα μπερδεύουν…

Αλλά να, σου γεννήθηκε η απορία: γιατί τους καθηγητές, με την υπόνοια και μόνο πως θα χαθούν οι πανελλαδικές, τους επιτάξανε, ενώ τους διοικητικούς, με την πραγματική απειλή να χαθεί το εξάμηνο, δεν τους επιτάσσουν; Όχι, η απορία σου δεν πηγάζει από το ότι θεωρείς θεμιτή ή αθέμιτη την ενέργεια της επίταξης, ή τις απεργίες των καθηγητών  και διοικητικών, πηγάζει αυστηρά και μόνο από τη διαφορά συμπεριφοράς της κυβέρνησης σε δύο σχεδόν παρόμοια θέματα, τουλάχιστον όσον αφορά «την οπτική της παιδείας»!

Εν τέλει, αναρωτιέσαι, το πραγματικό ενδιαφέρον που οδήγησε στην επίταξη ήταν οι εξετάσεις ή οι διακοπές;

Στην περίπτωση των πανεπιστημίων, μιας και φαίνεται πως η πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας δηλώνει να διαφωνεί με την μη-διεξαγωγή μαθημάτων, ποια ακριβώς σκοπιμότητα εξυπηρετεί η μη-επίταξη, όταν η κυβέρνηση έχει αποδείξει πολλάκις ότι το «μέτρο» το χρησιμοποιεί κατά κόρον;

Τελικά το πολιτικό κόστος στη μία περίπτωση ήταν υπέρ της παιδείας, ενώ στην άλλη είναι κατάφορα ενάντιο;

Μήπως εν τέλει έχει βάση η θεωρία που διατυπώνεται κατά καιρούς, πως οι κυβερνήσεις κάνουν το παν για να υποβαθμίσουν την ήδη υποβαθμισμένη πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδας;

Όχι, δεν θα ταχθείς ποτέ υπέρ αυστηρών μέτρων του τύπου «επίταξη», σε μια δημοκρατική χώρα, όσο τουλάχιστον δεν ελλοχεύουν κίνδυνοι που απειλούν την ασφάλεια και την υπόσταση της χώρας, και φυσικά όλη αυτή την προπαγάνδα απ’ όσους έχουν ήδη καταλύσει την έννοια της δημοκρατίας, ότι οτιδήποτε κι αν γίνει πέρα από τα τετριμμένα «φυσιολογικά σταθερά» της κοινωνίας βάλλει την δημοκρατία, δεν  την συμμερίζεσαι, αλλά αναρωτιέσαι πραγματικά ποιος νοιάζεται για ποιόν σε αυτή την χώρα και μήπως ο καθένας νοιάζεται μόνο για το τομάρι του, ξεκινώντας από την ίδια την (όποια) κυβέρνηση που νοιάζεται μόνο για τα μπάνια του λαού και για καθημερινά χειρότερα πανεπιστήμια;

Μήπως στην κόψη του ξυραφιού τελικά ακροβατεί η ίδια η χώρα;