Νυστάζωωω...

Γελαστό κι ευχάριστο!

Κάποτες, που λες, εδώ γινόταν το έλα να δεις. Σεντόνια ολόκληρα γραφόταν, κόσμος πηγαινοερχόταν… Τώρα ξεχνάς να πατήσεις μέχρι και εσύ. Ξεχνάς… τρόπος του λέγειν. Σε αφήνουν τα ζουζούνια; Ο ένας θέλει να του δίνεις συνεχώς σημασία, η μεγαλύτερη κοιμάται και ξυπνάει με την παιδική χαρά στο μυαλό!

«Πρώτα θα κοιμηθούμε, και μετά θα πάμε κούνιεεες!»

Άντε να περάσεις και από εδώ…

Άσε που από τότε που έπαψε να συχνάζει ο κόσμος, δεν βρίσκεις αιτία… με ποιόν να τσακωθείς εδώ μέσα; Αφού όλοι μεταφέρθηκαν σε άλλο καφενείο! Να κάνεις μια «αγορά» μόνος σου δεν έχει νόημα, θέλεις και συνομιλητές!

Η χώρα στο αυτόματο και στο «τσακίρ κέφι». Εδώ και τέσσερεις μήνες. Περνάει ο καιρός με τις λογομαχίες ανάμεσα στους μεν και τους δε, με το «βγαίνουμε, δεν βγαίνουμε», «τα βρίσκουν, δεν τα βρίσκουν», αλλά, δεν ξέρω αν το πρόσεξε κανείς, περνάει!

Και αυτό είναι το φυσιολογικό… και φτάσατε και μέχρι τον Ιούνιο!

Τί θες να πεις; Να, όχι ότι ξέρεις τα μελλούμενα, ή ότι το ένα ήταν σωστό και το άλλο λάθος, αλλά ότι αυτό είναι το φυσιολογικό και πως από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε τεράστιες βελτιώσεις περίμενες ποτέ να δεις, ούτε καταστροφές…

Να, όπως και εδώ… σιγά σιγά ερήμωσε ο τόπος, όχι εν μία νυκτί!

Και το άλλο καφενείο πάλι σιγά σιγά χτίστηκε, όχι στο πίτς-φυτίλι!

 Εσύ πάλι… απεγνωσμένα προσπαθείς να βρεις χρόνο για το πόνημα, αλλά κάθε τρεις και λίγο κάποιος θα μπει να σε απασχολήσει. Μία η μαμά να ρωτήσει κάτι, μία η κόρη να σου πει «μπαμπάλα έλα να με αλλάξεις». Μία να ξυπνήσει ο μικρός και να πρέπει να το πάρεις να παίξει στο χαλί δίπλα, να μην αισθάνεται μόνος και γκρινιάζει, και άντε να γράψεις μετά με τα γελάκια, τις τσιρίδες και τα τουβλάκια λέγκο να βαράνε το πάτωμα λες και καρφώνουν ξύλα απέναντι να ρίξουν τσιμέντα…

Πρωινό στη βεράντα. Πράσινη από τις τριανταφυλλιές του παππού. Δυο πιτσιρίκια αγκαλιά, να αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Η  μεγάλη πειράζει το μικρό. Τρώει το μπράουνί της, που «ψήσατε μαζί» την προηγούμενη!

Η μεγάλη αποχώρησε πρώτη τελείωσε το σοκολατοκέικ και δεν βρίσκει άλλο ενδιαφέρον. Προτιμάει να τρέξει πάνω κάτω το μπαλκόνι! Ο μικρός αποχωρεί δεύτερος. Φρουτόκρεμα και ύπνο. Και εδώ ανάμεσα, με τον παππού να έχει πάρει τη μικρή (τη μεγάλη μάλλον, αλλά μικρή έινια, πώς να την πεις μεγάλη επειδή έχει μικρότερο αδερφό;) για βόλτα, τον μικρό να κοιμάται και τη μαμά να έχει πάει στη γειτόνισσα, βρήκες την ευκαιρία και είπες να περάσεις και από εδώ πριν ξεκινήσεις λίγη δουλειά!

Αν τελικά την κάνεις και αυτή και δεν γυρίσει/ξυπνήσει κανένας! Γιατί τότε… ε τότε θα έχεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο, γελαστό και ευχάριστο!

Στιγμές ομορφιάς

Τελευταίες ώρες στην παρέα του φλοίσβου.
Καπελάκια, γυαλιά ηλίου. Οκλαδών, στην άμμο, η πιτσιρίκα "αγκαλιά το μπαμπάλα", κάθεται στα πόδια σου και πετάτε πετραδάκια.
Πλιτς-πλατς!
"Κι άλλο μπαμπάλα! Πάρε!"
Πέτα κι άλλο τώρα, η χαβούζα περιμένει.

Κατσιντάκι

Αυτό θα ακούσουμε σήμερα! Τα τελευταία βράδια δηλαδή.

Μεγάλωσες κάνοντας εκδρομές ανά την Ελλάδα, ο πατέρας σου λέει πως περισσότερο κοιμήθηκες στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, παρά σε κρεβάτι, και στο κασετόφωνο να παίζει την Αθανασία. Αγαπημένο σου τραγούδι «το μεθυσμένο καράβι». Κανείς δεν ξέρει γιατί... Πώς κάνουν «κλικ» ορισμένα πράγματα στο μυαλό του ανθρώπου, στο μυαλό ενός παιδιού;

 

Με αυτό τη νανούρισες αρκετές φορές. Τις τελευταίες μέρες κοιμάστε το βράδυ ακούγοντας τη δισκογραφία του Χατζιδάκι. Με την κατάληξη το πήρε για υποκοριστικό και της αρέσει. Κι εσένα η γλώσσα χαϊδεύει συνεχώς τους στοίχους των τραγουδιών στο δίσκο της Αθανασίας. Όλων. Σου είναι τόσο… γλυκά οικείοι και ευχάριστοι.

Άραγε το ίδιο θα είναι και στην κόρη σου; Τον γιό σου; Να πάει σόι επειδή τα «εκπαίδευσες» στο άκουσμα, επειδή είναι ευχάριστο το άκουσμα, ή επειδή εν τέλει θα τους αρέσει;

Τι σημασία έχει; Εσύ συνεχίζεις να χαϊδεύεις τις λέξεις, και να περνάνε από το μυαλό σου εικόνες φευγαλέες, στιγμιότυπα από το παρελθόν, τότε που οι τρείς σας γυρνούσατε την Ελλάδα, μαμά, μπαμπάς και γιός, με τα καλά, με τα κακά, με τα ευχάριστα εν τέλει…

Πόσο μακριά είναι όλα αυτά; Πόσο στη… λήθη, και πόσο ξεθωριασμένα, αλλά ζωντανά ώρες-ώρες στο μυαλό...

Μήνες...

Πότε μεγάλωσε κι αυτός! Μπόμπιρας ολόκληρος! «Μπομπιράκοοοο» τον λέει η αδερφή του. Παπαγαλίζει ότι ακούει από τον μπαμπά!

Πέρασαν κιόλας – μόνο! – τεσσερσήμισι μήνες. Πότε τον είχες, μικρό γατάκι, εύθραυστο, «προσεκτικά μη σπάσει», και φρόντιζες τον λώρο, πότε έγινε «παίδαρος» κι όλας, ούτε που κατάλαβες.

Ανάσκελα, στο κρεβάτι. Κάθεσαι και τον χαϊδεύεις στην κοιλιά, κι αυτός γουργουρίζει και σε κοιτάει και γελάει…

Με τη βοήθειά σου στέκεται μέχρι και όρθιος! Και το χαίρεται, και σαλιαρίζει και κοιτάει επίμονα!

Αμ η άλλη; Που κλείνει τα δύο σε λίγο, και δε βάζει γλώσσα μέσα της; Και όλο σκέρτσο και χάρη και νάζι φωνάζει «μπαμπάλα, μπαμπάλα»; Και σας δουλεύει και ψιλό γαζί;

Μήνες γεμάτοι, μήνες ζεστοί, μήνες που τρέχουν σαν τρελοί…

Δεν ξέρεις...

...αν ο Πούτιν θα στείλει χρήματα, 

από χιόνι πάντως έστειλε να φαν' κι οι κότες!

Μεθεκλόρτια…

Κάποτε, που λες, παρακολουθούσες διάφορες «πολιτικές» συζητήσεις. Ακολουθούσες τα γεγονότα, κάποιος σταθμός ήταν συχνά συντονισμένος σε ειδησεογραφική εκπομπή. Περίμενες «κάτι» να αλλάξει, κάτι να πυροδοτήσει μια απόκλιση από την κατρακύλα.

Μετά το έκοψες. Αποφάσισες πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει γιατί «τα σκυλιά είναι σφιχτά δεμένα». Και για αρκετό καιρό έτσι συνέβη. Έχασες κάθε ελπίδα και αποφάσισες πως δεν αξίζει να χαλάς το στομάχι σου με τις ανοησίες που αράδιαζαν οι τηλεμαϊδανοί πολιτικοί από τζάκια και οι παρατρεχάμενοί τους.

Δυστυχώς, τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και έγινε μια κάποια αλλαγή, τί είδους κανείς δεν γνωρίζει ακόμα, απλά πυροδοτήθηκε μια «βόμβα», οι δογματικοί έχουν είδη αποξηλώσει ένα τεράστιο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Και δεν έχεις και τόση ελπίδα πια γιατί η νέα κυβέρνηση δεν είναι εντελώς έξω από τα παιγνίδια. Τον τελευταίο καιρό «έμαθε το παιγνίδι» θα πουν πολλοί, οι περισσότεροι ξεφυσώντας ανακουφισμένα, εσύ πάλι ξεφυσώντας παραιτημένα…

Συνεχίζεις να μην παρακολουθείς τηλεμαϊδανούς. Γενικά έχεις ανακαλύψει πως η τηλεόραση καταπίνει αδηφάγα το χρόνο. Την προτιμάς κλειστή. Το ίδιο και το ραδιόφωνο. Και δεν κάνεις και τις μεγάλες διαδρομές πια για να το έχεις αναγκαστικά παρέα.

Τις τελευταίες μέρες όμως διαβάζεις πολλή ειδησιογραφία. Και εκνευρίζεσαι, γιατί αν και συμφωνείς με τις θεωρητικές εξαγγελίες, η πρακτική αποτίμηση σου σηκώνει τις τρίχες. Μα τι τους έφταιξε η τράπεζα θεμάτων; Ξεγύμνωσε τα κακά του σχολείου μας και την ανοησία όσων «πίστευαν» (εντελώς ψηφοθηρικά) ότι θα φτιάξουν την παιδεία από τα πανεπιστήμια; Τι τους έφταιξαν οι πανελλήνιες εξετάσεις στην Α’ και Β’; Λες και δεν δίνει ο άνθρωπος καθημερινά εξετάσεις, μην πάθουν τα παιδιά «υπερκόπωση»;

Ακαδημαϊκές ερωτήσεις, φροντίζουν για τους ψηφοφόρους της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης, «τώρα που έμαθαν το παιγνίδι»… Και άντε να τα καταργήσουν, αλλά χωρίς κάτι άλλο; Έτσι χύμα;

Έλα τώρα, το ήξερες ότι όποιος και να κυβερνούσε θα απογοητευόσουν, γιατί όλοι τους, πάντα το έλεγες, επαγγέλλονται την πολική και δεν κυβερνούν με γνώμονα το συμφέρον του λαού, αλλά το επαγγελματικό τους συμφέρον… Πολλές φορές αυτά δεν συμβαδίζουν – δεν χάφτεις «τους νόμους της αγοράς», ούτε στην αγορά, ούτε στην πολιτική…

Περιμένεις να πεθάνεις στα γέλια με την «αποκατάσταση των συντάξεων». Σε μια χώρα που έχει πλέον σχεδόν 1/1 αναλογία εργαζομένων/συνταξιούχων. Ξεκαρδιστικά ανέκδοτα.

Ωστόσο, το θέμα παραμένει, μπορεί να συμφωνείς με αρκετούς (όχι όλους) από τους μεταρρυθμιστικούς στόχους που επιβαλλόταν από το μνημόνιο (παρελθοντικός χρόνος, το σκίσαμε σελίδα-σελίδα λέμε… να περνάει η ώρα…), αλλά διαφωνούσες κάθετα με τη μεθοδολογία. Δεν υπάρχει καμία λογική και κανένας ορθολογισμός να καταστρέφεις τη ζωή ενός σαραντάρη ή πενηντάρη γιατί δεν πρόκειται πια να βρει δουλειά με τη λαίλαπα των οικονομολογικών ανοησιών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Η οικονομία πρέπει να υπηρετεί και τον τελευταίο πολίτη της χώρας, δεν είναι πόλεμος για να ανεχόμαστε παράπλευρες απώλειες, όσοι έχουν δηλαδή το στομάχι να τις ανέχονται…

Να γιατί, όσο και αν έχεις αποκαρδιωθεί με τις πρώτες μέρες της νέας  κυβέρνησης, δεν μπορείς να διανοηθείς ότι υπάρχει άλλη επιλογή… Κάπου, κάπως, πρέπει να υπάρχει κάποιος που να εφαρμόσει μια κάποια λογική που θα αποφέρει αποτελέσματα αλλά θα υπηρετεί τους πολίτες σε πρώτο, όχι σε δεύτερο βαθμό. Και αυτός ο κάποιος δεν ανήκει ούτε στην πενιχρή πνευματική διάσταση των φιλελεύθερων, ούτε σε όσους έφεραν τον τόπο εδώ. Προτιμάς να αλλάζεις τις κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα για να έχεις κάτι να ελπίζεις…