Μεθεκλόρτια…

Κάποτε, που λες, παρακολουθούσες διάφορες «πολιτικές» συζητήσεις. Ακολουθούσες τα γεγονότα, κάποιος σταθμός ήταν συχνά συντονισμένος σε ειδησεογραφική εκπομπή. Περίμενες «κάτι» να αλλάξει, κάτι να πυροδοτήσει μια απόκλιση από την κατρακύλα.

Μετά το έκοψες. Αποφάσισες πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει γιατί «τα σκυλιά είναι σφιχτά δεμένα». Και για αρκετό καιρό έτσι συνέβη. Έχασες κάθε ελπίδα και αποφάσισες πως δεν αξίζει να χαλάς το στομάχι σου με τις ανοησίες που αράδιαζαν οι τηλεμαϊδανοί πολιτικοί από τζάκια και οι παρατρεχάμενοί τους.

Δυστυχώς, τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και έγινε μια κάποια αλλαγή, τί είδους κανείς δεν γνωρίζει ακόμα, απλά πυροδοτήθηκε μια «βόμβα», οι δογματικοί έχουν είδη αποξηλώσει ένα τεράστιο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Και δεν έχεις και τόση ελπίδα πια γιατί η νέα κυβέρνηση δεν είναι εντελώς έξω από τα παιγνίδια. Τον τελευταίο καιρό «έμαθε το παιγνίδι» θα πουν πολλοί, οι περισσότεροι ξεφυσώντας ανακουφισμένα, εσύ πάλι ξεφυσώντας παραιτημένα…

Συνεχίζεις να μην παρακολουθείς τηλεμαϊδανούς. Γενικά έχεις ανακαλύψει πως η τηλεόραση καταπίνει αδηφάγα το χρόνο. Την προτιμάς κλειστή. Το ίδιο και το ραδιόφωνο. Και δεν κάνεις και τις μεγάλες διαδρομές πια για να το έχεις αναγκαστικά παρέα.

Τις τελευταίες μέρες όμως διαβάζεις πολλή ειδησιογραφία. Και εκνευρίζεσαι, γιατί αν και συμφωνείς με τις θεωρητικές εξαγγελίες, η πρακτική αποτίμηση σου σηκώνει τις τρίχες. Μα τι τους έφταιξε η τράπεζα θεμάτων; Ξεγύμνωσε τα κακά του σχολείου μας και την ανοησία όσων «πίστευαν» (εντελώς ψηφοθηρικά) ότι θα φτιάξουν την παιδεία από τα πανεπιστήμια; Τι τους έφταιξαν οι πανελλήνιες εξετάσεις στην Α’ και Β’; Λες και δεν δίνει ο άνθρωπος καθημερινά εξετάσεις, μην πάθουν τα παιδιά «υπερκόπωση»;

Ακαδημαϊκές ερωτήσεις, φροντίζουν για τους ψηφοφόρους της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης, «τώρα που έμαθαν το παιγνίδι»… Και άντε να τα καταργήσουν, αλλά χωρίς κάτι άλλο; Έτσι χύμα;

Έλα τώρα, το ήξερες ότι όποιος και να κυβερνούσε θα απογοητευόσουν, γιατί όλοι τους, πάντα το έλεγες, επαγγέλλονται την πολική και δεν κυβερνούν με γνώμονα το συμφέρον του λαού, αλλά το επαγγελματικό τους συμφέρον… Πολλές φορές αυτά δεν συμβαδίζουν – δεν χάφτεις «τους νόμους της αγοράς», ούτε στην αγορά, ούτε στην πολιτική…

Περιμένεις να πεθάνεις στα γέλια με την «αποκατάσταση των συντάξεων». Σε μια χώρα που έχει πλέον σχεδόν 1/1 αναλογία εργαζομένων/συνταξιούχων. Ξεκαρδιστικά ανέκδοτα.

Ωστόσο, το θέμα παραμένει, μπορεί να συμφωνείς με αρκετούς (όχι όλους) από τους μεταρρυθμιστικούς στόχους που επιβαλλόταν από το μνημόνιο (παρελθοντικός χρόνος, το σκίσαμε σελίδα-σελίδα λέμε… να περνάει η ώρα…), αλλά διαφωνούσες κάθετα με τη μεθοδολογία. Δεν υπάρχει καμία λογική και κανένας ορθολογισμός να καταστρέφεις τη ζωή ενός σαραντάρη ή πενηντάρη γιατί δεν πρόκειται πια να βρει δουλειά με τη λαίλαπα των οικονομολογικών ανοησιών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Η οικονομία πρέπει να υπηρετεί και τον τελευταίο πολίτη της χώρας, δεν είναι πόλεμος για να ανεχόμαστε παράπλευρες απώλειες, όσοι έχουν δηλαδή το στομάχι να τις ανέχονται…

Να γιατί, όσο και αν έχεις αποκαρδιωθεί με τις πρώτες μέρες της νέας  κυβέρνησης, δεν μπορείς να διανοηθείς ότι υπάρχει άλλη επιλογή… Κάπου, κάπως, πρέπει να υπάρχει κάποιος που να εφαρμόσει μια κάποια λογική που θα αποφέρει αποτελέσματα αλλά θα υπηρετεί τους πολίτες σε πρώτο, όχι σε δεύτερο βαθμό. Και αυτός ο κάποιος δεν ανήκει ούτε στην πενιχρή πνευματική διάσταση των φιλελεύθερων, ούτε σε όσους έφεραν τον τόπο εδώ. Προτιμάς να αλλάζεις τις κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα για να έχεις κάτι να ελπίζεις…