Νόμος & φόβος

Κάθε κοινωνία δικαίου αναθέτει κάποια μέρα στον νομοθέτη να εκφράσει το κοινό αίσθημα δικαίου των πολιτών της σε γραπτούς νόμους - ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να είναι γνωστός και δεδομένος ο τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας, όπως αυτός υπαγορεύεται από το κοινό αίσθημα δικαίου. Οι νόμοι αυτοί πρέπει να τηρούνται από το σύνολο και τηρούνται από καρδιάς αφού εκφράζουν το κοινό αίσθημα. Φυσικά πάντα υπάρχουν οι παραβάτες, καθώς και αυτοί που "είναι υπέρ άνω του νόμου". Δυστυχώς είμαστε ανθρώπινη κοινωνία η οποία χρησιμοποιεί ανθρώπινα όργανα και ανθρώπινα κριτήρια. Αυτοί και βάσει του νόμου, και της υποκειμενικής πάντα κρίσης των δικαστών, τιμωρούνται (η πρέπει να τιμωρούνται) με τιμωρία ανάλογη αυτής που ικανοποιεί το της δεδομένης κοινωνίας κοινό αίσθημα δικαιοσύνης.

Ο νόμος λοιπόν, όντας παιδί του κοινωνικού αισθήματος δικαίου, εμφυσείται στους πολίτες κατά την διάρκεια της διαπαιδαγώγησής τους στη δεδομένη κοινωνία. Εμφυσείται, όπως ακριβώς δημιουργήθηκε νωρίτερα, ως ιδεολογία, ήθος και γνώση, με σκοπό να τηρείται από καρδιάς και όχι μετά φόβου, ώστε να μην αισθάνεται ο πολίτης περιορισμό, έχοντας δεδομένους τους λόγους ορθότητας του νόμου. Άλλωστε είναι δεδομένο ότι παραβάτες είναι όσοι θεωρούν πως περιορίζονται από τον νόμο και επομένως στην νομολατρική κοινωνία του φόβου όλοι είναι εν δυνάμει παραβάτες, ενώ ο νόμος είναι άστοχος αφού δεν εκφράζει το περί δικαίου κοινό αίσθημα, αποτέλεσμα του εμφυσόμενου φόβου και όχι απαραιτήτως του εσφαλμένου περιεχόμενου του νόμου. Ταυτόχρονα η κοινωνία του φόβου χάνει την δυνατότητα αναγνώρισης των νόμων που σταμάτησαν (για λόγους ανάπτυξης ή μεταβολής ηθών και ιδεολογίας) να εκφράζουν το κοινό αίσθημα, ώστε ο νομοθέτης είτε να τους μετατρέψει, είτε ακόμα και να τους καταργήσει, ως οφείλει. Όταν δε ένας νόμος δεν εφαρμόζεται, τότε είτε υπάρχει σφάλμα στον ίδιο το νόμο (έπαυσε να εκφράζει το πλήθος), είτε στο σύστημα εφαρμογής του νόμου (πολιτεία), είτε στο σύστημα διαπαιδαγώγησης (αποτυχία δημιουργίας πολιτών που σέβονται το κοινό δίκαιο, παρότι το αναγνωρίζουν και το αποζητούν για τον εαυτό τους). Ο νομοθέτης και οι κυβερνώντες καλούνται να εντοπίσουν και να επιδιορθώσουν τα σφάλματα αυτά και όχι να επιβάλλουν τον νόμο δια της βίας.

Η προσκόλληση στη δια φόβου επιβολή του νόμου παραπέμπει πλέον μόνο σε πρακτικές του εκκλησιαστικού ιερατείου (όχι την θρησκεία αυτή καθαυτή, η οποία εκφράζει πάλι το κοινό αίσθημα κάθε κοινωνίας) κυρίως του καθολικού μεσαίωνα και μερικώς του σημερινού χριστιανισμού, αλλά και άλλων θρησκειών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμικών μουλάδων (τονίζεται εκ νέου ότι οι θρησκείες δε φέρουν ευθύνη, τα ιερατεία που απληστούν για εξουσία τη φέρουν). Η νοοτροπία του φόβου, ενός άλλου τότε νόμου, ενθυμούμαστε όλοι ότι κατέληξε στους ιεροεξεταστές του μεσαίωνα, νομιμοποίησε τους σταυροφόρους, ενώ έφτασε σε επίπεδο να θέλει να στείλει στην πυρά τους λαμπρούς (για την σημερινή κοινωνία του μέλλοντος) επιστήμονες που αρνούνταν να φοβηθούν. Δεν θα ήθελα να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν ο Γαλιλαίος είχε σταλεί στην πυρά ως όφειλαν οι του γράμματος του τότε νόμου τηρητές. Σήμερα που ύστερα από τόσους αιώνες αποκοπήκαμε πλέον από τους φόβους και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τους εαυτούς μας, είναι τραγικό να εμφανίζονται πλανητάρχες που χειραγωγούν την μάζα μέσω φόβου και νομολάτρεις που απαιτούν την εφαρμογή με το φόβο θέτοντας την απαρχή μιας νέας ιεράς εξέτασης, ξεχνώντας δε συστηματικά πως όσες μάγισσες κι αν στείλουν στην πυρά, πάντα θα υπάρχει ο πάπας να δώσει συγχωροχάρτι στους οικείους, τους εκλεκτούς και τους καλοπληρωτές, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος κατέχει το αλάθητο, και ο ιδεολόγος που θα αντιδράσει στην αδικία και, υπό την εκμετάλλευση υποψήφιων σφετεριστών παπών, θα δημιουργήσει την αίρεση και τον πόλεμο, χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή, αφού το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η αλλαγή του προσώπου του πάπα και όχι η κατάργηση του θεσμού και της μέσω του φόβου εκμετάλλευσης.

Ακόμα πιο τραγικό δε είναι το γεγονός της καθημερινής χειραγώγησης της μάζας, με όργανο το φόβο, από το παγκόσμιο (ξεκινώντας από τον τρομολάγνο πλανητάρχη) και κρατικό επίπεδο, έως το εργασιακό ή ακόμα και ορισμένες φορές το τοπικό επίπεδο μιας απλής γειτονιάς. Με δεδομένη την κατάσταση, τον παραλογισμό του φόβου και τα αποτελέσματα στα οποία οδήγησαν στο παρελθόν οι φασιστικές νοοτροπίες που εκφράσθηκαν με απόλυτη ευστοχία από την φράση "ο φόβος φυλάει τα έρμα", είναι πλήρως άτοπο, και θεωρώ τουλάχιστον εγκληματικό, να αποζητούμε την επιστροφή του φόβου στις κοινωνίες μας, την ώρα που η ανθρωπότητα αγωνίσθηκε επί αιώνων για να αποδεσμευτεί από τα φαντάσματα του τρόμου. Ο φόβος άλλωστε θρέφει και αυξάνει την παραβατικότητα, οδηγώντας τελικά στα αντίστροφα, από τα επιθυμητά, αποτελέσματα. Οι νόμοι πρέπει να διαφυλάττονται από το κοινωνικό σύνολο, από το οποίο και πηγάζουν, και όχι να επιβάλλονται σε αυτό με την βία. Όσο και αν ακούγεται "ουτοπικό" και ανεφάρμοστο σε ορισμένα αυτιά για το σήμερα, αυτό πρέπει να στοχεύουμε και να επιδιώκουμε για το μέλλον και με αυτό το γνώμονα πρέπει να προσπαθούμε να επιλύσουμε τα σημερινά μας προβλήματα. Και ένας τέτοιος στόχος είναι αδύνατο να θεμελιωθεί σε μία κοινωνία φόβου. Μπορεί μόνο να θεμελιωθεί σε κοινωνία παιδείας.

Προτεραιότητες και επιλογές

Σε αυτόν τον τόπο κάποτε θα έπρεπε να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να επιδιώκουμε την προβολή και το προσωπικό κέρδος, αδιαφορώντας για τη βελτίωση της ζωής όλων μας. Η πολιτεία πρέπει να κατανοήσει πως δεν μπορεί να πράττει μόνο όσα φαίνονται, ώστε η παρούσα κυβέρνηση να ξαναεκλεγεί, αδιαφορώντας για τα ουσιαστικά που δεν φαίνονται και δεν θα της αποκομίσουν δάφνες. Οι πολίτες πρέπει να κατανοήσουν ότι όσοι τελικά με την συμπεριφορά αυτοί έβλαψαν το κοινωνικό σύνολο, οφείλουν να μην ξανακυβερνήσουν, ανεξαρτήτως κόμματος και χρόνου που πέρασε από το «σφάλμα τους» (συνήθης χρόνος παραγραφής το 6μηνο, για τα μάτια του κόσμου).

Όταν η δασική υπηρεσία αναφέρει από καιρού ότι δεν διαθέτει τα κονδύλια για τον καθαρισμό των δασών και την πρόληψη των πυρκαγιών, ζητά 800000 ευρά και της δίδονται μόνο 140000, η πολιτεία απλώς καλύπτει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι ελπίζοντας να μην φυσήξει και τα ανακαλύψει η κακή πεθερά, ενώ στην ουσία αδιαφορεί για το αν θα πιάσει το δάσος φωτιά. Σήμερα, το κόστος που καλείται να πληρώσει είναι πολλαπλάσιο του αρχικά ζητούμενου. Σήμερα η κυβέρνηση (διότι αυτή και μόνο αυτή φέρει την ευθύνη για το σήμερα), όσες αποζημιώσεις που θα φανούν (και οφείλει λόγω ολιγωρίας της) και αν δώσει, παραμένει ένοχη, και δεν πρέπει να απενοχοποιηθεί στο μυαλό των πολιτών λόγω «αρωγής», διότι επέτρεψε την κατάσταση να φτάσει μέχρι εδώ, σπατάλησε το δημόσιο χρήμα σε αποζημιώσεις αντί να το διαθέσει ως όφειλε ενώ χρημοτοδότησε άλλα «έργα», μικρότερης ή και εντελώς άνεφ σημασίας μπροστά στην ασφάλεια του δάσους.

Η εκάστοτε κυβέρνηση καλείται να κυβερνήσει και να βελτιώσει την ζωή των πολιτών, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα, την επιβίωση, το κοινό αίσθημα και την αειφορία του λαού. Δεν καλείται να κυβερνήσει για να οφελήσει ορισμένους και να ξαναεκλεγεί.

Στάχτη και μπούλμπερη...

Τώρα που έμειναν τα αποκαΐδια η οργή των πρώτων ωρών κόπασε και έγινε "λογικός" θυμός και μεγάλη θλίψη. Ξεκίνησε και το γαϊτανάκι απόδοσης ευθυνών. Πραγματικά δεν αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς με την "ολιγωρία" της πολιτείας όπως εκφράζεται από τα κανάλια και την (απολύτως δικαιολογημένη) αγανάκτηση του κόσμου. Η ρετσινιά της "ολιγωρίας" ούτως ή άλλως έχει κολλήσει στην ελληνική πολιτεία και είναι δεδομένη ως ένα βαθμό, όπως επίσης είναι δεδομένη και η υπερβολή των δημοσιογράφων στα λόγια (τα πάντα για την τηλεθέαση) και των Ελλήνων στις αντιδράσεις τους.

Σίγουρα δεν είναι απαραίτητη η έπαρση της πολιτείας όσον αφορά στην ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα της δράσης. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικότεροι και πιθανότατα φέρουν και ευθύνη για την αρχική αργοπορία και την έλλειψη συντονισμού. Ούτε όμως χρειάζεται να κατηγορούμε τους πάντες για αδράνεια. Οι απλοί πυροσβέστες, στρατιώτες, πιλότοι και συνοριοφύλακες, ή άλλα σώματα, που πήραν μέρος στις επιχειρήσεις είμαι απόλυτα σίγουρος ότι έδωσαν όλο τους το είναι στην κατάσβεση της φωτιάς (την ίδια αγανάκτηση και θλίψη με όλους εμάς νοιώθουν άλλωστε, την ίδια στενοχώρια ένοιωθαν βλέποντας την φωτιά με όλους μας) και είμαι και πεπεισμένος ότι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ να σβήνουν φωτιές, δεν ξέχασαν από τότε που ήμουν στο ΠΝ και εκπαιδευόμουν στην πυρασφάλεια δεξαμενών καυσίμων και κλειστών χώρων, τότε που σβήναμε τις φωτιές στο Χορτιάτη ή τότε που οι γνωστοί μου πυροσβέστες και συνοριοφύλακες αγωνίζονταν σε κατασβέσεις ανά την Ελλάδα.

Μια φωτιά, αν ανάψει και φουντώσει, σβήνει πολύ δύσκολα. Ακόμα και ο θεός ο ίδιος θα δυσκολευτεί να σβήσει μια φωτιά που έχει επεκταθεί αρκετά, ενώ φυσούν ισχυροί άνεμοι, ενισχυόμενοι από την ίδια την φωτιά (ο zuperman δεν θα δυσκολευόταν αλλά οι νοήμονες άνθρωποι δεν πιστεύουν σ' αυτόν ή την δυνατότητα του ανθρώπου να τον φτάσει). Από την στιγμή που η φωτιά φούντωσε, σε τέτοιες συνθήκες, η κατάσβεσή της ήταν πολύ δύσκολη, άθλος κανονικός.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει απουσία ευθυνών της πολιτείας. Μπορεί να άργησαν να αντιδράσουν, αν όμως όντως την ώρα εκδήλωσης στην Θεσσαλονίκη είχε μπουρίνι (δεν το γνωρίζω) τότε τα αεροπλάνα δεν μπορούσαν να σηκωθούν. Το να χάσουμε ζωές και 1-2 αεροπλάνα θα χειροτέρευε την κατάσταση. Σίγουρα βέβαια, αν ορισμένα αεροσκάφη θέλαν συντήρηση λόγω συμπλήρωσης ωρών πτήσης, μπορούσαν τα την έχουν εκτελέσει νωρίτερα, αφού γνώριζαν ότι θα επικρατούν επικίνδυνες καιρικές συνθήκες τουλάχιστον 1 εβδομάδα νωρίτερα, ώστε να έχουμε όλο το στόλο "ετοιμοπόλεμο". Επίσης καλό θα ήταν να είναι οι δρόμοι ανοιχτοί για τα πυροσβεστικά οχήματα, αλλά μέσα στον πανικό που επικρατούσε στην περιοχή τί να κάνουν οι άνθρωποι; Ωραία μιλάμε από μακριά, αλλά δύο φορές που έχω βρεθεί πλάι σε μέτωπα ήταν τέτοια η εμπειρία που δύσκολα διατηρείς την ψυχραιμία σου. Η τεράστια ευθύνη όμως της πολιτείας βρίσκεται αλλού.

Εμείς λοιπόν οι ελληνάρες (εντελώς σοβινιστικά) έχουμε ένα ρητό που λέει: "Κάλλιο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν" (κάλλιο το προλαμβάνειν παρά το καταστείλειν, γενικότερα, σε όλα τα θέματα.). Στην περίπτωση της φωτιάς αυτό γίνεται: "Κοίτα μην ανάψει, ή άντε σβήσ'τη όσο είναι φλόγα. Όταν γίνει πυρκαγιά δεν σβήνει πριν κάψει". Ένα ρητό, που στην όλη (μικρή) εμπειρία που έχω από φωτιές τηρούμε (και αποδεικνύεται) κατά γράμμα. Εδώ και η τεράστια λοιπόν ευθύνη της πολιτείας. Στην πρόληψη και στην ικανότητα άμεσης επιτόπιας αντίδρασης.

α) Γιατί δεν έχουμε για το καλοκαιρινό τρίμηνο περιπολία δύο δασοφυλάκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο;
β) Γιατί δεν υπάρχει ανά στρέμμα δασικής έκτασης ένα βαρέλι ΓΕΜΑΤΟ (και όχι διακοσμητικό) νερό για να μπορεί η περίπολος (α) να σβήσει την σπίθα την ώρα που δημιουργείται;
γ) Γιατί δεν υπάρχουν οι απαραίτητες αντιπυρικές ζώνες, ακόμα και μέσα σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις (αφού και τέτοιες κάηκαν), ώστε να μην μπορεί να επεκταθεί η φωτιά που ξέφυγε το (β);
δ) Γιατί όσοι έχουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις πλάι σε δασικές δεν υποχρεώνονται να τηρούν μόνοι τους τα ανωτέρω (α), (β) και (γ), αφού είναι προς όφελος τους (μόνο αποζημιώσεις ξέρουν να ζητούν, ευθύνες μηδέν);
ε) Γιατί δεν προσλαμβάνουν το απαιτούμενο προσωπικό, αλλά προσπαθούν να κάνουν τα πάντα πρόχειρα (κρατάν λεφτά για να προσλάβουν σε γραφεία -να κάθονται- τα «του χρώματος παιδιά»);

Χρήματα υπάρχουν. Αποδεικνύεται αφού έχουμε χρήματα για αποζημιώσεις. Άλλωστε το κόστος της φωτιάς τελικά αποβαίνει μεγαλύτερο του κόστους πρόληψης. 70 τ.χλμ. που κάηκαν κόστιζαν λιγότερο από 3 μήνες μισθούς για 420 άτομα; Ακόμα και πολλά να υποτεθεί πάντως ότι είναι (σε σχέση με τις σπατάλες τους; μπααα..) έστω ανά 2,3 ή και 5 τ. χλμ. να μπει περίπολο. Χρόνος επίσης υπάρχει. Δεν είναι δικαιολογία η καραμέλα: Αυτά παραλάβαμε. Μιλώντας για την σημερινή κυβέρνηση (τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την προηγούμενη) δεν χρειάζονται 3 χρόνια για την υποδομή. Σε 2 μήνες στήνονται τα βαρέλια, σε 1 μήνα εκπαιδεύεται άριστα εποχικό προσωπικό πρόληψης. Σε 1 βδομάδα γίνονται αντιπυρικές ζώνες (εδώ γίνονται αυθημερόν απ' το στρατό όταν χρειάζεται). Παρολ' αυτά η πιπίλα της πολιτείας και τώρα και παλιότερα είναι "μα με αυτά που παραλάβαμε... φταίνε οι προηγούμενοι...". Αυτό ακριβώς είπε και ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης στις 23 Αυγούστου στον ΑΝΤ1! Και καλά έκανε ο Α. Κανάκης και του είπε (για πρώτη φορά δημόσια σε παράθυρο, ν' αγιάσει το στόμα του) ότι είμαστε ηλίθιοι και φταίμε που τους ακούμε και δεν τους μουντζώνουμε όλους την ώρα της κάλπης. Ο λαός δεν τους ψήφισε για να συγκρίνονται με τους προηγούμενους και να απενοχοποιούνται επειδή "αυτοί που δεν τα έκαναν δεν δικαιούνται να ομιλούν". Τους ψήφισε για να πράξουν, μέσα σε 4 χρόνια, που είναι πολλά για να διορθώσουν ένα μεγάλο μέρος από τα "κακώς κείμενα" αν δουλέψουν και δικαιολογήσουν το μισθό τους, αντί να δικαιολογούν καθημερινά την αδράνειά τους αυτοεκθιάζωντας τις (ανύπαρκτες) ικανότητές τους. (Βέβαια αξίζει να αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατόν να είναι δραστήρια μια κυβέρνηση που έχει εκλεγεί από αδρανείς πολίτες, αλλά αυτό είναι άλλο _μεγάλο_ θέμα...)

Καλό θα ήταν να το καταλάβουν καλά τα δύο "κόμματα εξουσίας" και τα υπόλοιπα της χώρας. Γιατί αν συνεχίσουν τα μπαλάκια ευθυνών μεταξύ των χαρτογιακάδων τους, αντί να κάνουν σωστά την δουλειά που τους αναθέτει ο λαός, θα βρεθούμε καμιά μέρα με κυβέρνηση Λεβέντη και δεν θα ξέρουμε ούτε εμείς πως έγινε αυτό (έχει πεθάνει και ο Ζίγδης που τα έλεγε κι ωραία :p).

Η ευθύνη ανήκει στην πολιτεία, σε όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων 10ετιών. Ας σταματήσουν τις γελοίες (αμμώδεις και μη-) δηλώσεις και ας αποδεχθούν τις ευθύνες τους γιατί απλά γελοιοποιούνται και μόνο ντομάτες τους αρμόζουν με όσα λεν. Η ευθύνη ανήκει και στον λαό γιατί στο τέλος κάθε τετραετίας τελικά έχει ξεχάσει όσα του υποσχέθηκαν, όφειλαν να κάνουν, αλλά δεν πραγματοποίησαν.

Τελικά παράλογος ή απολίτιστος είμαι;

Αν και ομολογουμένως δεν το περίμενα, και διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, το αιματοκύλισμα (πόλεμος; ποιος πόλεμος; δεν θυμάμαι να κήρυξε κανένας πόλεμο, μόνο βομβαρδισμοί αμάχων έγιναν…) τελείωσε, τουλάχιστον προς το παρόν…

Περίπου 1200 άμαχοι Λιβανέζοι νεκροί σύμφωνα με τον πρώτο απολογισμό και καθημερινά ο αριθμός αυξάνει, 40 με 45 άμαχοι Ισραηλινοί νεκροί σύμφωνα με τον πρώτο απολογισμό και ο αριθμός παραμένει σταθερός. Αν λάβω υπ’ όψη μου ότι η θνησιμότητα ενός λαού σε εμπόλεμη κατάσταση αυξάνει, και βλέποντας τον αριθμό των νεκρών Ισραηλινών, από ρουκέτες της Χεσμπολά, σε καιρό «πολεμικών επιχειρήσεων», αδυνατώ να πιστέψω όσα υποστηρίζουν κάποιοι, ότι δηλαδή η Χεσμπολά σκότωνε άμαχους Ισραηλινούς, χρησιμοποιώντας τις ίδιες ρουκέτες, και γι’ αυτό χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική οργάνωση. Όχι, άγιοι δεν είναι (ποιος είναι άλλωστε;), Ισραηλινούς σκότωναν καθημερινά στις συρράξεις τους, όπως και οι Ισραηλινοί σκότωναν φυσικά καθημερινά Παλαιστίνιους, εκτός και αν οι πρώτοι πιστεύουν ότι μπορούν να σκοτώνουν χωρίς οι ίδιοι να έχουν απώλειες, άραγε τελικά τότε ποιοι είναι οι παράλογοι τρομοκράτες;

Άκουσα ότι οι Ισραηλινοί έχουν ψυχολογικά προβλήματα μετά τον πόλεμο. Α τους καημένους. Οι «άλλοι» που γύρισαν και είδαν τα σπίτια τους γκρεμισμένα, που είδαν τα παιδιά τους κατακρεουργημένα, δεν έχουν, δεν πρέπει να έχουν. Πρέπει να τους λυπηθώ που έχουν ψυχολογικά προβλήματα; Αυτοί επιτέθηκαν (όχι ΔΕΝ κήρυξαν πόλεμο) και συνεπώς φέρουν την ευθύνη… Φαίνεται ότι δίπλα στην «βιομηχανία του ολοκαυτώματος» σκέφτονται να χτίσουν και την «βιομηχανία της χεσμποψυχορουκέτας». Ευρηματικότατοι επιχειρηματίες οι Εβραίοι, δεν λέω… και την μάνα τους πουλάνε άλλωστε…

Αυτοί οι τρομοκράτες της Χεσμπολά πάντως είναι απαράδεκτοι. Άκου λέει να χτίζουν νοσοκομεία και σχολεία ως ιδιώτες και να μην ζητάνε από τον κόσμο να πληρώνει… Χάλια τους κόβω στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στον νορμάλ κόσμο ο ιδιώτης θέλει να πλουτίζει… Αμ το άλλο; Να συμπληρώνουν στις φτωχές οικογένειες τα χρήματα που χρειάζονται για να σπουδάσουν τα παιδιά τους και μετά να βρίσκουν στους νέους επιστήμονες δουλειά, ζητώντας τους μόνο να φροντίζουν, και αυτοί με την σειρά τους, τους φτωχούς δωρεάν, όπως τους φρόντισε η «οργάνωση»; Ναι, μπορεί να μην είναι ανιδιοτελείς (ποιος είναι άλλωστε;) αλλά τουλάχιστον προάγουν το κοινό καλό της χώρας τους και σέβονται τους ανθρώπους τους, ανεξαρτήτως μέσου, ρουσφετιού και πλούτου. Ίσως τελικά χρειαζόμαστε όλοι την Χεσμπολά μας για να συνειδητοποιήσουμε ότι ορισμένα από τα «επαγγέλματά» μας «δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα». Κάτι που όλος ο «πολιτισμένος δυτικός κόσμος» το έχει ξεχάσει εδώ και μια 20ετία τουλάχιστον. Μετά από αυτά έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι ο «δυτικός πολιτισμός» μας είναι λίγο απολίτιστος μπροστά στους τρομοκράτες…

Update: Επειδή δεν ξέρω αν είμαι απολίτιστος, φροντίζω όμως να ενημερώνομαι σφαιρικά

παρ' όσα μου καταμαρτυρούν, δείτε εντός και την άποψη των ανθρώπων της CIA...

της Αμερικάνικης ντε..., ναι μπράβο, αυτής.

Σαν σήμερα…

Σαν σήμερα σταμάτησε ο χρόνος στην Χιροσίμα. Σαν σήμερα τα ίδια τα σπίτια των κατοίκων της μετατράπηκαν στα προσωπικά τους κρεματόρια. Οι αυλές τους, τα πάρκα τους, τα κρεβάτια τους, οι κούνιες των παιδιών τους. Τα σώματά τους ανεφλέγησαν και έλιωσαν μέσα σε δευτερόλεπτα, ενώ περπατούσαν αμέριμνοι. Σαν σήμερα μια κραυγή τράνταξε συθέμελα την οικουμένη, συνονθύλευμα από τον πόνο χιλιάδων ανθρώπων που «εξατμίσθηκαν» μεμιάς αποτέλεσμα της μαζικότερης και φρικιαστικότερης σφαγής όλων των εποχών. Διακόσιες είκοσι χιλιάδες νεκροί πέθαναν την πρώτη βδομάδα με φριχά βασανιστήρια καθώς τα κορμιά τους αποσυντίθονταν. Η πλάση ολόκληρη θρηνούσε. Θρηνούσε, θρήνησε από τότε μέχρι σήμερα εκατομμύρια ακόμα ανθρώπους που γεννήθηκαν «κατεστραμμένοι» από εκείνη τη στιγμιαία φρικαλέα πράξη και θρηνεί ακόμα τα παιδιά που γέννιουνται με νεοπλασίες, τα παραμορφωμένα μωρά, τους ανθρώπους που ακόμα και σήμερα δεν έχουν μέλλον. Τρείς μέρες μετά ακολουθεί το Ναγκασάκι.

Σήμερα, ανεξάρτητη επιστημονική αρχή του Ισραήλ ανακοίνωσε ότι οι βόμβες των Αμερικανών, βοήθεια στους Ισραηλινούς σφαγείς, περιέχουν απεμπλουτισμένο ουράνιο και ραδιενεργό σκόνη. Σήμερα οι φονιάδες της ανθρωπότητας συνεχίζουν το φρικαλέο έργο της καταστροφής του ανθρώπινου γένους, χαμογελώντας υποκριτικά στις κάμερες και προσποιούμενοι ότι ενδιαφέρονται για το κοινό καλό. Σήμερα γράφτηκε η μοίρα χιλιάδων ανθρώπων που ανέπνευσαν τη ραδιενεργό σκόνη. Σήμερα συσσωρεύθηκε στον οργανισμό τους, σήμερα προσέβαλε τα κόκαλά τους, σήμερα σημαδεύτηκε η ζωή τους, τα παιδιά τους, τα παιδιά των παιδιών τους.

Σήμερα ας βροντοφωνάξουμε όλοι: «Φτάνει πια».

Ήμασταν κάποτε στρατιώτες

Θυμάμαι τότε που "ήμασταν στρατιώτες", τον εκπαιδευτή μας και τους βαθμοφόρους να μας λεν' πως: τον άοπλο απαγορεύεται να τον "χτυπήσουμε". Άντε με το κοντάκι του όπλου αν δεν μπορούμε να τον συνετίσουμε, άντε, στην εσχάτη και μόνο των περιπτώσεων, να "ρίξουμε" στον μηρό για να τον αχρηστεύσουμε. Το να τον σκοτώσουμε πάντως ήταν απαράδεκτο και μας μετέτρεπε από στρατιώτες σε δολοφόνους.
Άλλωστε, ακόμα και στον πόλεμο, δεν έχει σημασία να σκοτώνεις τους στρατιώτες του εχθρού. Σημασία έχει απλά να τους πετύχεις και να πονάνε αρκετά ώστε να αχρηστευθούν. Το μολύβι καυτό μέσα στους μύες αχρηστεύει έναν στρατιώτη που βρίσκεται στα χαρακώματα, ή ανάμεσα στην διμοιρία του και δεν αισθάνεται να απειλείται η ζωή του. Δεν χρειάζεται να ψάξεις να σκοτώσεις. Αρκεί ένα μπούτι, ένα μπράτσο ακάλυπτο. Στείλε πολλούς στα νοσοκομεία και νικάς, χωρίς θανάτους. Ο θάνατος είναι απαραίτητος μόνο όταν ο άλλος νοιώθει απειλή. Μόνο όταν είστε ένας προς έναν, μόνο όταν ο θάνατός του σημαίνει την ζωή σας, μόνο σε ακραίες περιπτώσεις και αποστολές. Ποτέ στα χαρακώματα. Μην χάνεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να πετύχεις θανατηφόρα βολή. Μια επιτυχημένη, μη-θανατηφόρα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να χρειαστεί τελικά να επιδιώξετε τον θάνατο ενός στρατιώτη, ενός αμάχου όμως ποτέ. Τους άμαχους όλων των πλευρών έχουμε υποχρέωση να τους προστατεύουμε.

Ο θάνατος δεν είναι το βασικό συστατικό του πολέμου. Πόσο μάλλον ο θάνατος αμάχων. Τότε δεν πολεμάς. Δολοφονείς. Και πρέπει να τιμωρηθείς.

Αυτές είναι οι αρχές του πολέμου. Γιατί ακόμα και ο πόλεμος έχει αρχές και κάποια ηθική, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Και η ηθική του απαγορεύει σε κάθε περίπτωση τον θάνατο άοπλων.

Πολλοί έχουν πει πως "το Ισραήλ διαθέτει έναν από τους καλύτερους στρατούς, ενώ οι ΗΠΑ τον καλύτερο."

Λάθος. Η σωστή πρόταση θα ήταν: "Το Ισραήλ διαθέτει μία από τις καλύτερες ομάδες δολοφόνων, ενώ οι ΗΠΑ τους καλύτερους δολοφόνους του κόσμου."

Φυσικά όλα αυτά ισχύουν και για την Χεσμπολά, καθώς και κάθε άλλη οργάνωση. Καλό θα ήταν να λάβουμε όμως υπόψη μας πως οι οργανώσεις αυτές είναι παραστρατιωτικές (όχι τακτικός στρατός) και δημιουργήθηκαν γιατί κανένας δεν τιμώρησε τους πραγματικούς τρομοκράτες-δολοφόνους των λαών. Ούτε καν ο (πουλημένος) ΟΗΕ δεν ύψωσε την φωνή του να στιγματίσει τους κατά συρροή δολοφόνους. Και όπως και σε κάθε μικρή κοινωνία, το ατιμώρητο έγκλημα δημιουργεί τιμωρούς, έτσι και η ανυπαρξία του ΟΗΕ (ή άλλου μηχανισμού) στο παγκοσμιοποιημένο πλανητικό χωριό δημιούργησε τις οργανώσεις τιμωρούς.

Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αγνοούν την έννοια του ήθους. Ως μαζικοί δολοφόνοι, πρέπει να τιμωρηθούν, και πρέπει να τιμωρηθούν αναλόγως των πράξεών τους. Εν συνεχεία πρέπει να τιμωρηθούν οι παραστρατιωτικές "τρομοκρατικές" οργανώσεις, οι οποίες θα χάσουν λόγο ύπαρξης μετά την τιμωρία των κατά συρροή δολοφόνων που τις δημιούργησαν. Φυσικά η τιμωρία πρέπει να είναι ανάλογη των πράξεών τους, οι οποίες ούτε κατα διάνοια δεν φτάνουν σε μέγεθος τις θηριωδίες των μαζικών δολοφόνων! Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θέλουμε την τιμωρία των "τρομοκρατών" αδιαφορώντας για την τιμωρία που αρμόζει στους μαζικούς δολοφόνους. Η αδράνεια της "πλανητικής δικαιοσύνης" του παγκόσμιου χωριού οδηγεί τους απελπισμένους να πάρουν την τιμωρία στα χέρια τους. Όσο η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί και ευλογεί τα γένια των δολοφόνων, αυτοί καλά πράττουν.

Εκατοντάδες άμαχοι σφαγιάζονται από ισραηλινά πυρά. Χιλιάδες σφαγιάσθηκαν από αμερικανικά. Τους αξίζουν όσα έπραξαν. Και δε δέχομαι κυβερνητική μόνο ευθύνη. Οι κυβερνήσεις είναι καθρέφτες των λαών που τις εξέλεξαν.

Ως σε κατ' εξακολούθηση δολοφόνους λοιπόν αρμόζει να τους συμπεριφερόμαστε και ως δολοφόνους και μόνο, άξιους της εσχάτης των ποινών τους αναγνωρίζω.

Αέρηδες

Η μέρα ξεκίνησε με σιρόκο. Αέρας της ταλαιπωρίας. Βουτιά λοιπόν και κολύμπι προς τα διπλανά λιμανάκια. Επιστροφή απ' τ' ανοιχτά μετά δυό ώρες. Και ευτυχώς φύσηξε μαΐστρος!
Ξεκίνησα λοιπόν για τ' ανοιχτά αλλά τα χέρια δεν βαστούσαν τον αέρα. Η αγυμνασιά του χειμώνα είχε κάνει την δουλειά της. Αλήθεια, τώρα που μου ήρθε, τί τιμή έχει πλέον η σταθερά KV; :p

Νεύρα το απόγευμα, οι ειδήσεις δυσοίωνες. Ο παραλογισμός των δηλώσεων και των πράξεων, ή μάλλον της απραξίας, στο μεγαλείο του.

Βραδάκι στον Παρτσαλάκη (πολύ τον πάω). Μία παράσταση "Δον Καμίλο" μέσα στο ενετικό κάστρο. Μέσα στο πνεύμα όπως πάντα...

Αγαλίαση

Τελικά τα νερά του Ιονίου αγκαλιάζουν πιο γλυκά από κάθε άλλη θάλασσα.

Αρχικά ο αέρας μέτριος, αλλά βγαίνοντας από τον κόλπο ο αετός ατένισε αγέρωχα τον ουρανό...

Καλό μήνα...